مقدمه: از آنجایی که بیاتی یکی از علل اصلی کاهش ماندگاری نان می باشد، در این پژوهش تأثیر استفاده از عصاره هیدروالکلی چای سبز به عنوان یک ترکیب گیاهی سودمند، بر خواص رئولوژیکی خمیر و بیاتی نان بربری مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: برای تهیه عصاره هیدروالکلی، ابتدا چای سبز، با اتانول 30 % عصاره گیری سپس تغلیظ شد و توسط خشک کن پاششی پودر گردید. پس از انجام آزمون های تعیین کیفیت بر روی آن، در مقادیر 0، 5/0، 5/1، 5/2 و 5/3 % (بر حسب وزن آرد) در فرمولاسیون خمیر مصرفی به کار برده شد. پس از انجام آزمون‌های رئولوژیکی خمیر و تعیین کیفیت نان،جهت بررسی بیاتی، سفتی مغز نان توسط دستگاه (TPA) و خواص حرارتی نمونه ها توسط دستگاه (DSC) در مدت زمان یک،سه و پنج روز بعد از پخت ارزیابی گردید.یافته‌ها: نتایج آزمون‌های رئولوژیکی خمیر نشان داد عصاره هیدروالکلی چای سبز باعث افزایش کیفیت آرد و بهبود خواص رئولوژیکی خمیر گردید و در تمام سطوح درصد رطوبت و می زان پلی فنل کل را در نان افزایش داد.در هر سه بازه زمانی، تیمارهای 5/0 و 5/1 % از بیشترین میزان نرمی بافت نسبت به سایر تیمارها و نمونه شاهد برخوردار بودند. نتایج خواص حرارتی نشان داد تیمار 5/1 % در کوتاه مدت (یک روز بعد از پخت) و احتمالاً بلند مدت (بیش از پنج روز بعد از پخت) رتروگراداسیون نشاسته گندم را کاهش داده است.نتیجه‌گیری: در این پژوهش عصاره هیدروالکلی چای سبز همانند بهبود دهنده های اکسید کننده عمل کرده و باعث بهبود خواص رئولوژیکی خمیر گردید. همچنین تیمارهای 5/0 و 5/1 % بیشترین تاثیر را بر کاهش سفتی مغز نان و به تاخیر انداختن بیاتی نان بربری داشتند. تفاصيل المقالة

دانستن توانایی سبز شدن گونه های علف هرز از اعماق مختلف خاک در راهکارهای مدیریتی علف های هرز به ویژه در سیستم های مختلف خاک ورزی اهمیت زیادی دارد. یک آزمایش گلخانه ای به منظور مطالعه اثر عمق کاشت بر سبز شدن چهار گونه علف هرز گاوپنبهAbutilon theophrasti، علف خرچنگDigitaria sanguinalis، تاتورهDatura stramoniumو تاجریزیSolanum nigrumانجام شد. بذرهای هر گونه در گلدان در اعماق 0، 2، 4، 6، 8 و 10 سانتی متر در یک طرح بلوک کامل تصادفی با چهار تکرار کاشته شدند. نتایج نشان داد که عمق کاشت اثر متفاوتی بر توانایی سبز شدن گونه های مختلف داشت اما در همه گونه ها با افزایش عمق کاشت بذر سبز شدن روند کاهشی نشان داد. از بین 4 گونه علف هرز مورد مطالعه تنها علف هرز گاوپنبه دارای رویش 7 درصدی از عمق10سانتی متری بود. بر اساس برآورد پارامترهای برازش داده شده از معادله سه پارامتره سیگموئیدی پارامترX50(عمق مورد نیاز برای رسیدن به کاهش 50 درصد رویش) در گونه های علف هرز متفاوت بود. این عمق 31/7، 02/4، 44/5 و 40/5 سانتی متر به ترتیب برای گونه های گاوپنبه، علف خرچنگ، تاتوره و تاجریزی بود. شخم عمیق که بتواند بذرهای گونه های مورد مطالعه را تا عمق بیشتر از 6 سانتی متر دفن کند جهت مدیریت این علف های هرز امکان پذیر خواهد بود. تفاصيل المقالة

به منظور بررسی اثرات عصاره آبی دود بر جوانه زنی و رشد گیاهچه تعدادی از علف های هرز، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در آزمایشگاه اکولوژی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات در سال 1395 انجام شد. اولین عامل مورد بررسی 12 گونه علف هرز و دومین عامل مورد بررسی تیمارهای جوانه زنی شامل غلظت های 1/0 و 01/0 عصاره آبی دود گیاهی، نیترات پتاسیم 3- 10 مولار، جیبرلیک اسید 4- 10 مولار، دمای متناوب 25 درجه سانتیگراد روز و 10 درجه سانتیگراد شب و آب مقطر در دمای ثابت 15درجه سانتیگراد (شاهد) بودند. میزان اثر دمای متناوب، نیترات پتاسیم، اسید جیبرلیک و عصاره آبی دود بر درصد جوانه زنی، متوسط زمان جوانه زنی و وزن خشک گیاهچه نسبت به شاهد بررسی شد. نتایج نشان داد که عصاره آبی دود جوانه زنی برخی از گونه ها را افزایش داد و بر برخی از گونه های علف هرز اثر منفی داشت. رابطه مثبت و معنی داری بین عصاره آبی دود و جیبرلیک اسید در صفات اندازه گیری شده وجود داشت. هیچ کدام از تیمارها بر همه گونه های علف هرز موثر نبودند. به علاوه دود شبیه به جیبرلیک اسید تاثیر منفی روی مورفولوژی گیاهچه ندارد. بنابراین ممکن است دود جهت تحریک جوانه زنی و رشد گیاهچه تعدادی از گونه های علف هرز نسبت به جیبرلیک اسید کاربردی تر باشد تفاصيل المقالة

به منظور شبیه سازی بقایا و اثرات گیا هسوزی برخی از علف کش های مورد استفاده در برنج آزمایشی در گلخانه بخش تحقیقات علف های هرز در موسسه گیاه پزشکی کشور به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در 3 تکرار انجام شد. عوامل مورد بررسی شامل نوع علف کش در سه سطح )یدوسولفورون+ مزوسولفورون )شوالیه(، مت سولفورون متیل+ سولفوسولفورون )توتال( و تریفلورالین )ترفلان(( غلظت علف کش در 7 سطح ) 0، 5، 15 ، 25 ، 40 ، 100 و 150 درصد میزان توصیه شده( و نوع خاک در دو سطح بودند. خاکها از دو منطقه استان مازندران تهیه شد و پس از انتقال به تهران با استفاده از دستگاه شبیه ساز سم پاش، غلظت های مختلف علف کشها روی آنها تیمار شدند. گیاهچه های برنج در مرحله 5/ 1 برگی به گلدان های تیمار شده با علفک‌شها منتقل شدند. پس از سی روز طول گیاهچه و ریش هها و وزن تر گیاهچه اندازه گیری و با شاهد مقایسه شدند. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که بقایای هر سه عل فکش در هر دو خاک، روی هر سه صفت مورد بررسی در گیاه برنج اثر منفی داشته و با بالا رفتن غلظت بقایا در خاک، میزان بازدارندگی افزایش یافت. بیشترین میزان خسارت بر وزن تر گیاهچه، طول گیاهچه و ریشه برنج توسط علف کش مزوسولفورون + یدوسولفورون نسبت به شاهد ایجاد شد. نتایج این تحقیق نشان داد که علف کشهای مورد استفاده در گیاهان زراعی که در تناوب با برنج کشت میشوند پتانسیل ایجاد خسارت و کاهش این محصول استراتژیک در کشور دارند. تفاصيل المقالة

جهت مطالعه اثر خصوصیات خاک و سابقه مصرف علف کش متریبوزین بر پایداری این علف کش و اثر آن بر گیاه سوزی یولاف زراعی، آزمایشی به صورت فاکتوریل و در قالب طرح بلو کهای کامل تصادفی در سه تکرار و در موسسه تحقیقات گیاه پزشکی کشور در سال 1391 انجام گرفت. عامل اول نوع خاک در شش سطح )شامل همدان 15 سال و بدون سابقه مصرف، جیرفت 15 سال و بدون سابقه مصرف، اصفهان دو سال و مشهد سه سال سابقه مصرف( بوده و عامل دوم مقادیر عل فکش متریبوزین )شامل مقادیر صفر، 1/ 0، 3/ 0، 7/ 0، 1 و 5/ 1 کیلوگرم در هکتار( بود. سه ماه قبل از کشت یولاف، گلدان های حاوی خا کهای مذکور با مقادیر مورد نظر علفکش متریبوزن تیمار شده و هر سه روز یک بار آبیاری گردیدند. بعد از سه ماه بذور یولاف در گلدانها کشت و 4 هفته بعد برداشت انجام شد. صفات طول ریشه و ساقه و وزن تر ریشه و ساقه نسبت به شاهد )عدم مصرف علف کش( اندازهگیری و منحنی های دز-پاسخ رسم گردید. نتایج نشان داد در خا کهای مختلف افزایش مقادیر علفکش سبب گیاه سوزی بالاتر در یولاف گردید ولی افزایش میزان رس و ماده آلی و همچنین افزایش سابقه مصرف، از شدت تاثیر بقایای متریبوزین کاست و بالاترین و پایی نترین میزان گیاه سوزی یولاف به ترتیب در خا کهای جیرفت بدون سابقه مصرف و همدان با 15 سال سابقه مصرف مشاهده گردید. تفاصيل المقالة

تنوع زیستی و ترکیب گونه ای علف های هرز باغات انار و پسته استان قم در 40 باغ (20 باغ انار و 20 باغ پسته) در سال 1390 مورد بررسی قرار گرفت. در باغات انار 35 گونه متعلق به 16 خانواده گیاهی و در باغات پسته 29 گونه متعلق به 11 خانواده گیاهی وجود داشت. مهمترین خانواده علف هرزی باغات انار و پسته را خانواده های گرامینه (Poaceae)، کاسنی (Asteraceae) و بقولات (Fabaceae) تشکیل دادند. برای مقایسه تنوع گونه ای و یکنواختی باغات از شاخص تنوع شانون-وینر استفاده گردید. از نظر شاخص غالبیت مهمترین علف های هرز باغات انار پیچک (Convolvulus arvensis L)، چچم (Gaud. Lolium rigidum)، چسبک (Setaria viridis L.)، سلمه تره (Chenopodium album L.) و خونی واش (Phalaris minor Retz.) و مهمترین علف های هرز باغات پسته، جو وحشی (Hordeum murinum L.)، خونی واش(Phalaris minor Retz.)، خارشتر (Alhagi persarum Bioss.&Buhse.)، تلخه(Acroptilon repens (L.)DC.) و چچم (Lolium rigidum Gaud.) بودند. این نتایج نشان داد که به مدیریت علف های هرز در باغات انار و پسته استان توجه خاصی نمی شود. از آنجاییکه استان قم با مشکل کم آبی مواجه است مدیریت علف های هرز در این باغات ضروری تر به نظر می رسد. جهت مدیریت علف های هرز این دو باغ کشت گیاهان پوششی پیشنهاد می شود. این روش علاوه بر آنکه از ورود سموم شیمیایی به محیط زیست جلوگیری می کند باعث بهبود خصوصیات خاک نیز خواهد شد. تفاصيل المقالة