این مطالعه به بررسی اثر جلبک Dunaliella salinaبرتغییرات ایمونوگلوبین ها و نرخ ماندگاری ماهی قزل آلای رنگین کمان می پردازد. شاخص های استفاده شده دراین مطالعه تعیین میزان ایمونوگلوبین های IgM، IgG، IgA و IgE خون و بررسی تغییرات در شاخص های ایمنی و درصد تلفات ماهیان بوده است. ماهی‌ها در 5 تیمار با تراکم جلبک دونالی یلای خالص به مقادیر صفر (شاهد)، 5، 7، 9و 11گرم در کیلوگرم غذا به مدت 3ماه تغذیه شدند و سپس در دو مرحله، یکی در ابتدای ماه اول)ماهیان 1+_100 گرمی) شاهد 1 و دیگری پس از اتمام ماه سوم پرورش (ماهیان 10+_500گرمی) شاهد2 به علاوه 4 تیمار، برای گرفتن خون به طور تصادفی انتخاب (به تعداد 25 عدد) شدند و نمونه‌های خون جهت سنجش ایمونوگلوبولین به آزمایشگاه، فرستاده شد. نتایج بدست آمده در این بررسی نشان داد، که سطوح ایمونوگلوبولین های IgM و IgA در پلاسمای ماهی هایی که با جلبک دونالی یلا تغذیه شده اند، دارای اختلاف آماری معنی‌داری (05/0P<) در مقایسه با گروه شاهد می باشند. سطوح ایمونوگلوبولین ‌های IgM و IgA با افزایش مقدار جلبک دونالی یلا و زیاد شدن وزن افزایش یافت. میزانIgM و IgA به ترتیب به میزان (1 ± 10) و (1 ± 2) میلی گرم در دسی لیتر در پلاسمای ماهی ها افزایش یافت. سطوح ایمونوگلوبولین های IgG و IgE تغییری در جهت افزایش از خود نشان ندادند. نتایج حاصل از ثبت درصد تلفات مشخص نمودند که ماهیان در وزن‌های مختلف تلفاتی نشان ندادند که این موضوع حاکی از سازش پذیری قابل توجه آن ها با شرایط تغذیه ای می باشد. توجه به نتایج حاضر نشان می دهد که روند تغییرات ایمونولوژیک در ماهی قزل‌آلای رنگین کمان در نتیجة تغذیه با جلبک دونالی یلا افزایش می‌یابد. افزایش این شاخص ها نشان دهندة این است که بتاکاروتن موجود در این جلبک به شکل قابل توجهی سیستم ایمنی ماهی قزل‌آلای رنگین کمان را تحریک نموده و باعث افزایش مقاومت آن می‌گردد. تفاصيل المقالة

5گروه از ماهی های اسکار سلطنتی (Astronatus ocellatus) با میانگین وزن 0.8±0.02گرم ، به مدت 90روز در15 آکوآریوم به ابعاد 30 30 40 سانتی متر با تراکم 10 عدد در هر آکوآریوم، با چهار دوز کلرید کبالت شامل0، 5/2، 0/3، 5/3 و0/4 میلی گرم در یک کیلوگرم غذا ، هر یک با 3 تکرار غذا دهی شدند. مقایسه شاخص های خونی (RBC,WBC،گلوکز و هموگلوبین) تیمارها با گروه شاهد(فاقد کلرید کبالت) نشان داد که کبالت به عنوان ماده محرک رشد ، روی شاخص های فاکتورخونی ذکر شده، در 4 جیره ساخته شده نسبت به گروه شاهد تفاوت معنی داری داشتندP<0/05)) . بین جیره های ساخته شده، کمترین میزان گلوکز (129/66±5/03میلی گرم دردسی لیتر) ، بیشترین میزان گلبول قرمز (1/69 106در میلی متر مکعب خون) و هموگلوبین (گرم در دسی لیتر 8/01±1/66) ، در تیمار با جیره دارای 4 میلی گرم کلرید کبالت در یک کیلو گرم غذا ، بدست آمد. بیشترین میزان گلبول سفید (9 103در یک میلی متر مکعب خون) نیز در تیمار با 5/3میلی گرم کلرید کبالت در یک کیلوگرم غذا ، بدست آمد. تجزیه و تحلیل داده ها از نظر آماری با استفاده از بسته نرم افزار 13SPSS انجام پذیرفت. به طورکلی، ماهیانی که در معرض بیشترین میزان کبالت( 4 میلی گرم کبالت در یک کیلوگرم غذا) قرار گرفتند، بهترین شرایط را از لحاظ خونی دارند. تفاصيل المقالة

هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر جابجایی ماهیان با تور دستی و فیش پمپ بر روی ویژگی های ظاهری و فاکتورهای خونی بچه ماهیان شانک اروپایی در کارگاه تیاب پران قشم می باشد. جامعه آماری شامل 1500 عدد ماهی با میانگین وزنی 10 گرم بود. در گروه شاهد، ماهیانی که در حال آرامش بوده و فاقد هرگونه تنش و فشاری بودند مورد بررسی قرار گرفتند.در تیمار دوم جابجایی و حمل ماهی ها با توردستی انجام گرفت و ماهیان تیمار سوم با استفاده از دستگاه فیش پمپ انتقال داده شدند. بر اساس نتایج بدست آمده در پارامترهای هماتولوژی مورد بررسی، بلافاصله بعد از جابجایی ماهیان، بیشترین تعداد گلبول های قرمز(49/1) و گلبول های سفید (91/46) در میلی متر مکعب، در نمونه های منتقل شده با فیش پمپ ثبت گردید. همچنین حداکثر مقدار لاکتات (46/58)، کورتیزول (32/1) بر حسب نانوگرم در میلی متر، گلوکز (01/64 میلی گرم در دسی لیتر) و کلر (55/130فتومتر) در تیمار مربوط به انتقال ماهیان به روش فیش پمپ حاصل شد. نتایج نشان داد که میزان تنشی که به ماهی درحین استفاده از فیش پمپ وارد می شود به نسبت بیشتر از زمانی است که از تور دستی استفاده می شود(05/0 >P). البته استفاده از فیش پمپ سبب آسیب های مکانیکی و تلفات کمتری به ماهیان می شود. لذا جابجایی ماهیان با فیش پمپ با در نظر گرفتن تمهیدات لازم برای کاهش استرس، می تواند برای انتقال حجم بیشتری از ماهیان با آسیب مکانیکی قابل قبول، از روش های قابل اعتماد بشمار رود. تفاصيل المقالة

به منظور بررسی ترکیب آلی و معدنی سلنیوم بر رشد، میزان هماتوکریت و برخی از پارامترهای خون شناسیبچه ماهی قزل آلا (Oncorhynchus mykiss)، آزمایشی در طول دوره 90 روزه در مزرعه پرورش ماهی قزل آلای رنگین کمان واقع در ساری انجام گرفت. برای انجام کار، در قالب طرح کاملا تصادفی با 3 سطح سلنومتیونین (2 ،4 و 8 میلی گرم) و 3 سطح سلنیت (2 ،4 و 8 میلی گرم) هر کدام در سه تکرار روی ماهی قزل آلای رنگین کمان انجام گرفت. در این تحقیق از 21 عدد مخزن مدور فایبرگلاس به حجم 300 لیتر استفاده گردید. تعداد 30 عدد ماهی قزل‌آلای رنگین کمان (با میانگین وزنی 2± 15/23 گرم) درون مخازن توزیع و 3 بار در روز (ساعت های 8:00، 12:00 و16:00) به طور دستی تغذیه شدند. در پایان دوره آزمایش فاکتورهای رشد، هماتوکریت و برخی پارامترهای خون شناسی تعیین گردید. نتایج نشان دادند که ضریب رشد ویژه، ضریب تبدیل غذایی و درصد بازماندگی با افزایش سطح سلنیوم آلی و معدنی اختلاف معنی داری نداشت (05/0 < P ). از سوی دیگردر بررسی میزان رشد وزنی در رابطه با سطوح سلنیوم نتایج نشان داد که افزایش میزان سلنیوم آلی، باعث بهبود وزنی گردیده و میزان آن به طور معنی داری افزایش یافت (05/0 > P ). همچنین شمار گلبول قرمز به ترتیب در تیمارهای 4 میلی گرم سلنیوم آلی و 8 میلی گرم سلنیوم معدنی و شمار گلبول سفید در تیمار 2 میلی گرم سلنیوم آلی کاهش معنی داری ملاحظه شد (05/0 > P). با افزایش سطح سلنیوم آلی و معدنی فاکتورهای هماتوکریت و هموگلوبین اختلاف معنی داری نداشت (05/0 < P). نتایج نشان دادند در کل تیمارها تفاوت معنی داری در شمار افتراقی گلبول های سفید وجود ندارد (05/0 < P). این مطالعه نشان داد تفاوت معنی داری در میزان گلبول های قرمز در تیمارهای مختلف ثبت نگردید . افزودن 8 میلی گرم سلنومتیونین در جیره با افزایش رشد وزنی به میزان 67/23±54 همراه بوده و همچنین افزودن4 میلی گرم سلنیوم آلی و 8 میلی گرم سلنیوم معدنی باعث کاهش تعداد گلبول قرمز و 2میلی گرم سلنیوم آلی باعث کاهش شمار گلبول سفید در بچه ماهی قزل آلای رنگین کمان گردید. تفاصيل المقالة

در این تحقیق کرم های‌ پرتار در یک ساحل گلی - ماسه ای ‌در شهر بندر عباس در دو منطقه مورد بررسی ‌قرار گرفته است. منطقه اول با ورودی فاضلاب شهری و عمود بر ترمینال مسافربری و منطقه دوم عمود بر هتل گوهر شاد بدون ورودی فاضلاب بود. این تحقیق در یک دوره یک ساله از مرداد 1384 لغایت تیر 1385 به طور ماهانه و ‌به وسیله مغزه گیر دستی صورت گرفت. پنچ خانواده و شش گونه پرتار شناسایی ‌شد. خانواده های ‌شناسایی‌ شده عبارت بودند از:Nereididae, Nephtyidae, Spionidae, .Capitellidae, Glyceridae بیشترین تنوع گونه ای مربوط به خانواده Spionidae و بیشترین تراکم مربوط به خانواده Nephtyidae بود. نتایج نشان داد که در دو منطقه، کرم های پرتار از فراوانی نسبتاً کمی برخودار هستند. بخصوص این فراوانی کم در ناحیه بالای جزر و مدی محسوس تر بود. و نیز تفاوت معنی داری از نظر تنوع گونه ای بین نمونه های برداشت شده از دو منطقه وجود نداشت (05/0<p). همچنین مشخص شد، که زیستگاه اصلی پرتاران ناحیه پایین جزر و مدی است. تفاصيل المقالة