دریافت غذا توسط سیستم پیچیده ای از سیگنال های مرکزی و محیطی تنظیم می شود که به منظور تعدیل اشتها با هم تعامل دارند. نورآدرنالین نقش مهمی در کنترل مرکزی اخذ غذا در پرندگان دارد. از طرفی دوپامین اخذ غذا در پرندگان را کاهش می دهد. مطالعه حاضر به ‌منظور بررسی اثر ال- دوپا و 6- هیدروکسی دوپامین بر اخذ غذای ناشی از نورآدرنالین در جوجه های نژاد تخمگذار صورت گرفته است. تعداد 96 جوجه ماده نژاد تخمگذار (هایلاین) بطور تصادفی در دو گروه آزمایشی تقسیم شدند. بلافاصله پس از تزریق داخل بطن مغزی محلول کنترل یا داروها، مصرف غذا (گرم) بر اساس درصد وزن بدن (%BW) ‎اندازه گیری شد. در آزمایش اول، به جوجه ها درگروه اول محلول کنترل(سرم فیزیولوژی)، گروه دوم ال- دوپا (پیش ساز دوپامین، 125 نانومول)، گروه سوم نورآدرنالین (300 نانومول) و گروه چهارم نورآدرنالین + ال- دوپا به صورت داخل بطنی مغزی تزریق شد. در آزمایش دوم، به جوجه ها در گروه اول محلول کنترل، گروه دوم 6- هیدروکسی دوپامین (نوروتوکسین نورونهای دوپامینرژیک) (5/2 نانومول)، گروه سوم نورآدرنالین (300 نانومول) و گروه چهارم 6-هیدروکسی دوپامین + نورآدرنالین تزریق شد. نتایج نشان داد، تزریق نورآدرنالین اخذ غذا را کاهش داد (05/0>p). تزریق هم‌زمان درون بطن مغزی ال-دوپا و نورآدرنالین موجب تقویت کاهش اخذ غذای ناشی از نورآدرنالین شد (05/0 > p). در حالیکه تزریق هم‌زمان درون بطن مغزی 6- هیدروکسی دوپامین و نورآدرنالین کاهش اخذ غذای ناشی از نورآدرنالین را مهار کرد (05/0 > p). با توجه به نتایج، احتمالا اخذ غذای ناشی از نورآدرنالین در جوجه های نژاد تخمگذار توسط سیستم دوپامینرژیک میانجی گری می شود. تفاصيل المقالة

سیستم ملانوکورتین نقش مهمی در کنترل مرکزی اخذ غذا در پرندگان دارد. از طرفی نسفاتین-1 اخذ غذا در پرندگان را کاهش می دهد. مطالعه حاضر به ‌منظور بررسی اثر سیستم ملانوکورتینی بر اخذ غذای ناشی از نسفاتین-1 در جوجه های گوشتی صورت گرفته است. تعداد 36 جوجه‌ی گوشتی بطور تصادفی در سه گروه آزمایشی تقسیم شدند. هر آزمایش شامل یک گروه کنترل و 3 گروه تیمار بود (12 جوجه در هر گروه). در تمام آزمایشات، پرندگان پس از 3 ساعت محرومیت از غذا(FD3) ‎ با تزریق داخل مغزی-بطنی (ICV) ‎محلول رقیق کننده یا محلول دارویی را دریافت کردند. سپس به پرندگان اجازه دسترسی بدون محدودیت به غذا و آب داده شد. مصرف غذا (گرم) بر اساس درصد وزن بدن (%BW) ‎اندازه گیری شد. در آزمایش اول، به جوجه ها درگروه اول محلول کنترل، گروه دوم نسفاتین- 1)40 نانوگرم)، گروه سوم SHU9119 ( 5/0 نانومول، آنتاگونیست گیرنده های MC3/MC4) و گروه چهارم نسفاتین-1 + SHU9119به صورت داخل بطنی مغزی تزریق شد. در آزمایش دوم، به جوجه ها در گروه اول محلول کنترل، گروه دوم نسفاتین- 1)40 نانوگرم)، گروه سوم MCL0020(5/0 نانومول، آنتاگونیست گیرنده MC4) و گروه چهارم نسفاتین- 1+ MCL0020 تزریق شد. در آزمایش سوم، به جوجه ها در گروه اول محلول کنترل، گروه دوم نسفاتین- 1)40 نانوگرم)، گروه سوم MTII(45/2 پیکومول، آگونیست گیرنده های MC3/MC4) و گروه چهارم نسفاتین- 1+ MTII تزریق شد. نتایج نشان داد، تزریق نسفاتین-1 با دوز 40 نانوگرم اخذ غذا را کاهش داد (05/0>p). تزریق هم‌زمان نسفاتین-1 و SHU9119، همچنین تزریق هم‌زمان نسفاتین-1 و MCL0020 کاهش اخذ غذای ناشی از نسفاتین-1 را مهار کرد (05/0 > p). تزریق نسفاتین-1 با دوز 40 نانوگرم و MTII با دوز 45/2 پیکومول تاثیری در اخذ غذا نداشت (05/0<p). در حالیکه تزریق هم‌زمان نسفاتین-1 با دوز 40 نانوگرم و MTII با دوز 45/2 پیکومول اخذ غذا را کاهش داد (05/0 > p). با توجه به نتایج، احتمالا اخذ غذای ناشی از نسفاتین-1 در جوجه های گوشتی توسط سیستم ملانوکورتینی میانجی گری می شود. تفاصيل المقالة

تعدیل اشتها مجموعه ای از مکانیسم های پیچیده فیزیولوژیک است که نواحی مختلف دستگاه عصبی مرکزی را تحت تاثیر قرار می دهد. گلوتامات و هیستامین نقش مهمی در کنترل مرکزی اخذ غذا در پرندگان دارند و اخذ غذا در پرندگان را کاهش می دهند. مطالعه حاضر به ‌منظور بررسی اثرات سینرژیستی سیستم های گلوتاماترژیک و هیستامینرژیک مرکزی بر رفتار تغذیه ای در جوجه‌های نوزاد صورت گرفته است. تعداد 36 جوجه‌ بطور تصادفی در سه گروه آزمایشی تقسیم شدند. هر آزمایش شامل یک گروه کنترل و 3 گروه تیمار بود (12 جوجه در هر گروه). در تمام آزمایشات، پرندگان پس از 3 ساعت محرومیت از غذ ‎ با تزریق داخل مغزی-بطنی ‎محلول رقیق کننده یا محلول دارویی را دریافت کردند. سپس به پرندگان اجازه دسترسی بدون محدودیت به غذا و آب داده شد. مصرف غذا (گرم) بر اساس درصد وزن بدن (%BW) اندازه گیری شد. در آزمایش اول، گلوتامات (75 نانومول) ، هیستامین (75 نانومول) و هیستامین + گلوتامات تزریق شد. در آزمایش دوم، کلرفنیرامین (آنتاگونیست گیرنده H1، 300 نانومول) ، MK-801(آنتاگونیست گیرنده NMDA گلوتامات، 15 نانومول) و کلرفنیرامین + MK-801 تزریق شد. در آزمایش سوم، MK-801، α-FMH (مهارکننده سنتز هیستامین، 250 نانومول) و α-FMH + MK-801 تزریق شد. نتایج نشان داد، تزریق هیستامین با دوز 75 (دوز تحت اثر) و گلوتامات با دوز 75 (دوز تحت اثر) اثری بر اخذ غذا نداشت (05/0 < p). اما تزریق هم‌زمان گلوتامات و هیستامین موجب کاهش اخذ غذا شد (05/0 >p). تزریق کلرفنیرامین با دوز 300 و MK-801 با دوز 15 اثری بر اخذ غذا نداشت (05/0p). تزریق α-FMH با دوز 250 و MK-801 با دوز 15 اثری بر اخذ غذا نداشت (05/0 <p). اما تزریق هم‌زمان α-FMH و MK-801 موجب افزایش اخذ غذا شد (05/0 > p). با توجه به نتایج، احتمالا یک اثر سینرژیستی بین سیستم های هیستامینرژیک و گلوتاماترژیک در کنترل اخذ غذای جوجه های نوزاد وجود دارد. تفاصيل المقالة

تعدیل اشتها شامل مجموعه ای از سازوکارهای پیچیده فیزیولوژیک است که نواحی مختلف دستگاه عصبی مرکزی را تحت تاثیر قرار می‌دهند. پیش از این نقش سیستم‌های دوپامینرژیک و ملانوکورتینرژیک در کنترل مرکزی اخذ غذا در پرندگان به اثبات رسیده است. مطالعه کنونی با هدف بررسی اثرات هم‌افزایی سیستم دوپامینرژیک و سیستم ملانوکورتینرژیک بر رفتار تغذیه‌ای در جوجه‌‌های تخمگذار صورت گرفته است. این مطالعه در سه آزمایش انجام گرفت، به طوریکه هر آزمایش از یک گروه کنترل و سه گروه تیمار تشکیل شده بود (12 جوجه در هر گروه). در تمامی گروه‌ها، پرندگان تزریق داخل بطنی مغزی ‎محلول رقیق کننده یا محلول دارویی را پس از 3 ساعت محرومیت غذایی دریافت کردند. در آزمایش اول به منظور تعیین دوز تحت اثر دوپامین، در گروه‌های آزمایش به ترتیب سرم فیزیولوژی و دوپامین با دوزهای 10، 20 و 40 نانومول تزریق گشت. در آزمایش دوم، سرم فیزیولوژی، الدوپا (پیش‌ساز دوپامین، 250 نانومول)، MTII(45/2 پیکومول، آگونیست گیرنده‌های MC3/4 ملانوکورتینی) و ال-دوپا + MTII تزریق شد و آزمایش سوم مطابق با آزمایش دوم انجام گرفت با این تفاوت که دوپامین (10 نانومول) جایگزین ال- دوپا شد. پس از تزریق، آب و غذا بدون محدودیت در دسترس پرندگان قرار گرفت و مصرف غذا (گرم) بر اساس درصد وزن بدن ‎اندازه گیری شد. بر اساس نتایج بدست آمده دوز 10 نانومول دوپامین به عنوان دوز تحت اثر آن تعیین گشت. همچنین مشاهده شد که تزریق دوزهای تحت اثر دوپامین ، ال-دوپا و MTII به تنهایی اثری بر اخذ غذا جوجه‌ها نداشته (05/0 <p) و تنها تزریق‌های ال-دوپا + MTII و دوپامین + MTII سبب کاهش معنی دار اخذ غذا در جوجه‌ها شدند (05/0 p<). بر اساس یافته‌ها، به نظر می‌رسد احتمالا یک اثر هم‌افزایی میان سیستم دوپامینرژیک و سیستم ملانوکورتینرژیک در کنترل اخذ غذا در جوجه‌های تخمگذار وجود دارد. تفاصيل المقالة

زمینه و هدف: در مغز پرندگان و پستانداران پپتیدهای متنوعی در تنظیم اخذ غذا نقش دارند. ملانوکورتین و کورتیکوتروپپن نقش مهمی در کنترل اخذ غذا دارند. از طرفی فوئنکسین- 14 اخذ غذا را افزایش می دهد. مطالعه حاضر به ‌منظور بررسی گیرنده های سینرژیستی کورتیکوتروپین و ملانوکورتین با دوز تحت اثر فوئنکسین- 14 بر اخذ غذا در جوجه های نوزاد صورت گرفته است.مواد و روش ها: تعداد 192 جوجه‌ بطور تصادفی در چهار گروه آزمایشی تقسیم شدند. شامل یک گروه کنترل و 3 گروه تیمار بود. در تمام آزمایشات، پرندگان پس از 3 ساعت محرومیت از غذا ‎با تزریق داخل مغزی بطنی ‎دسترسی بدون محدودیت به غذا و آب داشتند. مصرف غذا بر اساس درصد وزن بدن ‎اندازه گیری شد. تیماراول: محلول کنترل، فوئنکسین- 14 ، Astressin-B و فوئنکسین- 14 + Astressin-B ، تیمار دوم: محلول کنترل، فوئنکسین- 14 ، Astressin-2B و فوئنکسین- 14 + Astressin-2B و تیمار سوم: محلول کنترل، فوئنکسین- 14 ، SHU9119 و فوئنکسین- 14 + SHU9119 و در تیمار چهارم: محلول کنترل، فوئنکسین- 14 ، MCL0020و فوئنکسین- 14 + MCL0020 تزریق شد.نتایج: تزریق هم‌زمان فوئنکسین- 14 + Astressin-B و فوئنکسین- 14 + Astressin-2B بطور معنی داری موجب افزایش اخذ غذا شد(05/0 > p )، درحالیکه تزریق هم‌زمان فوئنکسین- 14 با SHU9119 و فوئنکسین- 14 با MCL0020 نتوانست اخذ غذا را تغییر دهد(05/0<p).نتیجه گیری: با توجه به نتایج تزریق هم‌زمان فوئنکسین- 14 و Astressin-2B بطور معنی داری موجب افزایش اخذ غذا شد. احتمالا یک اثر سینرژیستی بین فوئنکسین- 14 و سیستم کورتیکوتروپینی در کنترل اخذ غذا در جوجه ها وجود دارد. تفاصيل المقالة

زمینه و هدف: سیستم‌ اپیوئیدرژیک و گیرنده‌های مختلف آن نقش مهمی در کنترل مرکزی اخذ غذا در پرندگان ایفا می‌کنند. از سوی دیگر، اثر کاهشی اکسی‌توسین نیز بر اخذ غذا پرندگان مشاهده شده است. مطالعه کنونی با هدف بررسی اثرات هم‌افزایی اکسی‌توسین با سیستم اپیوئیدرژیک بر رفتار تغذیه‌ای در جوجه‌‌های تخمگذار صورت گرفته است.روش کار: این مطالعه در سه آزمایش انجام گرفت، به طوریکه هر آزمایش از یک گروه کنترل و سه گروه تیمار تشکیل شده بود. در تمامی گروه‌ها، پرندگان تزریق داخل بطنی مغزی ‎محلول رقیق کننده یا محلول دارویی را پس از 3 ساعت محرومیت غذایی دریافت کردند. در آزمایش اول: سرم فیزیولوژی، اکسی‌توسین(16/0 نانومول )، DAMGO(آگونیست گیرنده‌‌های مو اپیوئیدی، 5/62 پیکومول) و اکسی‌توسین به همراه DAMGO تزریق گشت. آزمایش‌های بعدی مطابق با آزمایش اول انجام شدند، با این تفاوت که DPDPE (آگونیست گیرنده‌های دلتا اپیوئیدی، 20 نانومول) در آزمایش دوم و U-50488H(آگونیست گیرنده‌های کاپا اپیوئیدی، 10 نانومول) در آزمایش سوم، جایگزین DAMGO شده و به تنهایی و همراه با اکسی‌توسین تزریق شدند. پس از تزریق، آب و غذا بدون محدودیت در دسترس پرندگان قرار گرفت و مصرف غذا (گرم) بر اساس درصد وزن بدن ‎اندازه گیری شد.یافته‌ها: نتایج نشان داد که تزریق همزمان دوزهای تحت اثر اکسی‌توسین و DAMGO منجر به کاهش معنی‌دار اخذ غذا شد (05/0 p<).نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌ها، به نظر می‌رسد احتمالا یک اثر هم‌افزایی بین اکسی‌توسین با آگونیست گیرنده‌ مو اپیوئیدی در کنترل اخذ غذا در جوجه‌های تخمگذار وجود دارد. تفاصيل المقالة

زمینه و هدف: تعدیل اشتها مجموعه ای از مکانیسم های پیچیده فیزیولوژیک است که نواحی مختلف دستگاه عصبی مرکزی را تحت تأثیر قرارمی دهد. نورآدرنالین، سروتونین و اکسی توسین نقش مهمی در کنترل مرکزی اخذ غذا در پرندگان دارند. از طرفی نسفاتین اخذ غذا در پرندگان را کاهش می دهد. مطالعه حاضر به ‌منظور بررسی اثرات سینرژیست نورآدرنالین، سروتونین و اکسی توسین با نسفاتین بر رفتار تغذیه ای در جوجه‌ های گوشتی 5 روزه صورت گرفته است. مواد و روش ها: تعداد 144 جوجه‌ به طور تصادفی در سه گروه آزمایشی تقسیم شدند. هر آزمایش شامل یک گروه کنترل و 3 گروه تیمار بود. در همه آزمایش ها، پرندگان پس از 3 ساعت محرومیت غذایی تزریق داخل بطنی مغزی ‎محلول رقیق کننده یا محلول دارویی را دریافت کردند. مصرف غذا بر اساس درصد وزن بدن ‎اندازه گیری شد. در آزمایش اول: سرم فیزیولوژی، نورآدرنالین، نسفاتین و نورآدرنالین به همراه نسفاتین تزریق شد. در آزمایش دوم: سرم فیزیولوژی، سروتونین، نسفاتین و سروتونین همراه با نسفاتین تزریق شد. در آزمایش سوم: سرم فیزیولوژی، اکسی توسین، نسفاتین و اکسی توسین به همراه نسفاتین تزریق شد.نتایج: نتایج نشان داد که تزریق همزمان نورآدرنالین و نسفاتین، سروتونین و نسفاتین و همچنین اکسی توسین و نسفاتین به کاهش معنی دار اخذ غذا منجر شد ( 05/0 > P) نتیجه گیری: با توجه به نتایج، احتمالاً یک اثر سینرژیستی بین نورآدرنالین، سروتونین و اکسی توسین با نسفاتین در کنترل اخذ غذا در جوجه های گوشتی وجوددارد. تفاصيل المقالة

زمینه و هدف: تعدیل اشتها مجموعه ای از مکانیسم های پیچیده فیزیولوژیک است که نواحی مختلف دستگاه عصبی مرکزی را تحت تاثیر قرار می‌دهد. سیستم‌های ملانوکورتینی، کورتیکوتروپینی و هیستامینرژیک نقش مهمی در کنترل مرکزی اخذ غذا در پرندگان ایفا می‌کنند. از سوی دیگر، لپتین اخذ غذا در پرندگان را کاهش می دهد. مطالعه حاضر به ‌منظور بررسی اثرات سینرژیستی سیستم‌های ملانوکورتینی، کورتیکوتروپینی و هیستامینرژیک با لپتین بر رفتار تغذیه‌ای در جوجه‌ های گوشتی 5 روزه صورت گرفته است.مواد و روش ها: تعداد 132 جوجه‌ بطور تصادفی در سه گروه آزمونی تقسیم شدند. هر آزمون شامل یک گروه کنترل و 3 گروه تیمار بود. در تمام آزمایشات، پرندگان پس از 3 ساعت محرومیت غذایی تزریق داخل بطنی مغزی، ‎محلول رقیق کننده یا محلول دارویی را دریافت کردند. در آزمون اول: سرم فیزیولوژی، لپتین(5/2 میکروگرم)، هیستامین(75 نانومول) و لپتین به همراه هیستامین تزریق شد. آزمون‌های بعدی مطابق با آزمون اول انجام شدند، با این تفاوت که در آزمون دوم، به جای هیستامین، MTII (آگونیست گیرنده‌های MC3/MC4 ملانوکورتینی) (45/2 پیکومول) و در آزمایش سوم، Urocortin (آگونیست گیرنده‌های CRF1/CRF2 کورتیکوتروپینی) (1/0میکروگرم) به تنهایی و همراه با لپتین تزریق شدند. سپس پرندگان بدون محدودیت به آب و غذا دسترسی داشتند و مصرف غذا (گرم) بر اساس درصد وزن بدن ‎اندازه گیری شد.نتایج: نتایج نشان داد که تزریق همزمان لپتین و هیستامین، لپتین و MTII و همچنین لپتین و Urocortin به کاهش معنی‌دار اخذ غذا منجر شد (001/0p< ).نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌ها، به نظر می‌رسد احتمالا یک اثر سینرژیستی میان سیستم‌های ملانوکورتینی، کورتیکوتروپینی و هیستامینرژیک با لپتین در کنترل اخذ غذا در جوجه‌های گوشتی وجود دارد. تفاصيل المقالة

ززمینه و هدف: صرع کاتامینال یا قاعدگی، شکلی خاص از صرع در زنان است که طی آن با بروز چرخه قاعدگی تشدید تشنج رخ می‌دهد و ممکن است تا 70 درصد از زنان دچار صرع را درگیر نماید. بر پایه مطالعات پیشین، نقش نوروپپتید فوئنکسین در سیستم تولیدمثلی جنس ماده مشاهده شده و اثرات ضدتشنجی آن نیز اخیراً به اثبات رسیده است. همچنین به نظر می‌رسد که سیستم گابائرژیک نقش مهمی در مهار تشنج ایفا ‌کند. از این رو، مطالعه حاضر با هدف بررسی اثرات مرکزی فوئنکسین و موسیمول (آگونیست گیرنده گابا A) بر تشنجات ناشی از پنتیلن تترازول در مراحل مختلف چرخه فحلی در موش صحرایی انجام شد.مواد و روش ها: در این مطالعه تعداد 120 سر موش صحرایی ماده در 5 گروه آزمایشی به ترتیب تزریق درون بطن مغزی سرم فیزیولوژی، فوئنکسین (5 میکروگرم)، فوئنکسین (10 میکروگرم) ، فوئنکسین (5 میکروگرم)+ موسیمول (1/0 میکروگرم) و فوئنکسین (10 میکروگرم)+ موسیمول (1/0 میکروگرم) را طی مراحل مختلف چرخه فحلی (پرواستروس، استروس، مت‌استروس و دی‌استروس) دریافت کردند. پس از تزریق درون بطن مغزی، به منظور القا تشنج، تزریق درون صفاقی پنتیلن تترازول با دوز 80 میلی‌گرم بر کیلوگرم وزن موش صحرایی در تمامی گروه‌ها انجام شد و زمان آغاز تشنجات میوکلونیک و تونیک–کلونیک (ثانیه) به مدت 30 دقیقه ارزیابی و ثبت شد.نتایج: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که تزریق فوئنکسین به تنهایی در دوزهای 5 و 10 میکروگرم بصورت وابسته به دوز موجب افزایش معنی دار زمان شروع تشنجات میوکلونیک و تونیک-کلونیک (ثانیه) در تمامی فازهای فحلی نسبت به گروه کنترل شد (05/0p<). همچنین تزریق توأمان فوئنکسین با موسیمول نیز بطور معنی داری تشدید اثر فوئنکسین بر زمان شروع تشنجات میوکلونیک و تونیک-کلونیک (ثانیه) را در تمامی فازهای فحلی در پی داشت (05/0p<).نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که اثرات ضد تشنجی فوئنکسین احتمالأ توسط گیرنده‌های گابا A میانجی‌گری شود. تفاصيل المقالة

از آنجایی که مصرف افزودنی ها جهت افزایش راندمان تولید در پرورش جوجه ها دارای عوارض جانبی همچون آسیب کبدی می باشند، اهمیت استفاده از گیاهان دارویی از جمله برگ گردو به دلیل داشتن آنتی اکسیدان ها مورد توجه است. 50 عدد جوجه به 3 گروه آزمایشی و 2 گروه کنترل (سالم و سمی) تقسیم شدند. سه گروه آزمایشی از روز 21 دوره به مدت 14 روز به میزان 5/0، 1و 5/1 گرم عصاره آبی برگ گردو به ازای هر کیلوگرم وزن بدن را دریافت کردند. در انتهای دوره گروه های تیماری و گروه کنترل سمی یک میلی لیتر تترا کلرید کربن را به صورت تزریق داخل صفاقی دریافت کردند و گروه کنترل سالم تزریقی نداشت. خونگیری و نمونه برداری بافت کبد انجام گرفت. نتایج نشان داد در دوز 0.5 و 1 بافت کبد تخریب سینوزوئیدی و بهم ریختگی سلولی داریم اما در دوز 1.5 عروق و مجاری صفراوی سالم و سلول ها مرتب هستند. آنزیم های کبدی در گروه 1.5 کاهش میزان نسبت به گروه های با دوز پایین تر و کنترل سمی را داشته اند (P<0/05). بیان BID در دوز 1 و 1.5 کاهش و بیان Bcl2 در دوز 1 و 1.5 افزایش در مقایسـه بـا گـروه کنتـرل را دارند(P<0/001). عصاره برگ گردو در دوز بالا با افزایش ژن آنتــی آپوپتوتیــک Bcl-2 و کــاهش بیــان ژن آپوپتیک BID، مانع از ایجاد آپوپتوز و آسیب بافتی و افزایش آنزیم های کبدی شده است که نشان دهنده مقاومت کبد در برابر سمیت ccl4 میباشد. تفاصيل المقالة

زمینه و هدف: سال‌ها پژوهش پیرامون مسیرهای فیزیولوژیک تنظیم‌کننده اشتها، منجر به شناسایی ده‌ها میانجی عصبی دخیل در این فرآیند شده است. بر پایه این مطالعات، نقش سیستم‌های هیستامینرژیک و آدرنرژیک در تنظیم اخذ غذا نیز به اثبات رسیده است. هدف از مطالعه کنونی، بررسی اثرات هم افزایی مرکزی هیستامین و آدرنالین بر اخذ غذا و کورتیزول پلاسما در جوجه‌های گوشتی می‌باشد. مواد و روش‌ها: به منظور دستیابی به این هدف، سه آزمایش هر یک شامل یک گروه کنترل و سه گروه تیمار طراحی گشت. در آزمون اول محلول کنترل و هیستامین با دوزهای 75، 150 و 300 تجویز شد. در آزمون دوم محلول کنترل و آدرنالین با دوزهای 75، 150 و 300 نانومول تزریق گشت و در آزمون سوم علاوه بر محلول کنترل، هیستامین (75 نانومول)، آدرنالین (75 نانومول) و هیستامین + آدرنالین تزریق شد. سپس، جوجه‌ها به قفس‌هایشان بازگردانده شدند و میزان اخذ غذای آن‌ها به عنوان درصدی از وزن بدن ثبت گشت. پس از پایان آزمایشات، از طریق بریدن سر، خونگیری انجام و سطح کورتیزول پلاسما در تمامی گروه‌ها ارزیابی شد. نتایج: بر اساس یافته‌ها، تجویز همزمان دوزهای تحت اثر هیستامین و آدرنالین سبب کاهش معنی دار اخذ غذا (P≤ 0.05) و افزایش معنی دار سطح کورتیزول پلاسما گشت (P≤0.01). نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج، به نظر می‌رسد یک اثر هم‌افزایی میان هیستامین و آدرنالین در کنترل اخذ غذا و سطح کورتیزول پلاسما وجود دارد. تفاصيل المقالة