پس فروپاشی حکومت ساسانیان و ظهور اسلام در ایران فقر هنری اعراب سبب شد تا هنرمندان مسلمان شاکله هنر اسلامی را بر پایه سنتهای های هنر ایران باستان بنا نهند. بررسی منابع و مآخذ و مقالات بیانگر این است که در ایران باستان به ویژه در دوره ساسانیان اصول معماری بر احداث گنبد، طاق نما، ایوان، با استفاده از مصالح ساخت و تزئین به مانند آجر، گچ، کاشی و غیره بوده است. لذا در این پژوهش تلاش بر آن است با واکاری هنرهای تزئین در معماری ایران باستان به بررسی میزان تاثیر پذیری سلجوقیان از هنر تزئینی ساسانیان پرداخته شود. بنابراین ضروریست تا تشابهات هنر تزئینی ادوار مختلف تاریخی را شناساند و سهم ساسانیان در موفقیت معماران سلجوقی در استفاده از هنر تزئینی مورد بررسی قرار گیرد. روش تحقیق در این مقاله با استناد به منابع کتابخانه‌ای همراه با رویکرد تحلیلی و توصیفی است. طبق دستاورد بررسی های انجام شده، از آنجایی که ایرانیان از پیشینه تمدنی غنی برخوردار بودند، حکومت‌ها را بر آن داشتند تا از این میراث فرهنگی کهن استفاده نموده و شاخص‌های هنری به طرزی باشکوه در معماری‌های بناهای ایجاد شده متجلی گردید و طی قرون متمادی تکامل و تداوم یافت.