هدف: مطالعه حاضر با هدف تأثیر هشت هفته تمرین هوازی و ملاتونین بر شاخص های‌ گلایسمیک زنان مبتلا به دیابت انجام گرفت. روش‌شناسی پژوهش: در این پژوهش نیمه تجربی که با طرح پیش آزمون- پس آزمونبا گروه کنترل انجام شد40 بیمار زن مبتلا به دیابت نوع 2 به صورت در دسترس و با توجه به شرایط ورود به مطالعه انتخاب شدند و به صورت تصادفی در 4 گروه 10 نفری تمرینات هوازی، مصرف ملاتونین، تمرینات هوازی به همراه مصرف ملاتونین و کنترل قرار گرفتند. مقادیر گلوکز و انسولین با استفاده از کیت‌های مخصوص بصورت 12 ساعت ناشتایی اندازه‌گیری شد. سپس در گروه های تمرین، تمرین هوازی به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه انجام شد، در گروه های ملاتونین نیز آزمودنی‌ها روزانه 6 میلی‌گرم ملاتونین را برای هشت هفته و یک ساعت قبل از خواب مصرف نمودند. 48 ساعت پس از اتمام دوره تمرینی و مکمل‌دهی خون‌گیری مرحله پس آزمون انجام شد. داده-های به دست آمده یا استفاده از آزمون‌های تی وابسته و آزمون کوواریانس با آزمون تعقیبی بنفرونی در نرم افزار spss تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج مطالعه حاضر نشان داد تمرین هوازی، ملاتونین و تمرین هوازی-ملاتونین تاثیر معناداری بر میزان گلوکز، انسولین و شاخص های مقاومت به انسولین زنان مبتلا به دیابت نوع دو دارد. نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های پژوهش حاضر می‌توان نتیجه گرفت که تمرین هوازی به همراه مصرف مکمل ملاتونین، می‌تواند در بهبود شاخص های‌گلایسیمیک زنان مبتلا به دیابت نوع دو مؤثر میباشد.

تفاصيل المقالة

هدف: مطالعه حاضر با هدف مقایسه تاثیر تمرینات مقاومتی کششی و مقاومتی پلایومتریک بر TGF-β1 و قدرت عضلانی دختران هندبالیست انجام گرفت.مواد روش ها: در این پژوهش نیمه تجربی که با طرح پیش آزمون- پس آزمون انجام گردید 36 نفر از دختران هندبالیست در دامنه سنی 18 تا 30 سال بصورت تصادفی در سه گروه تمرینات پلایومتریک، کششی و کنترل قرار گرفتند. اندازه‌گیری قدرت عضلانی و خون‌گیری در دو مرحله 24 ساعت قبل از شروع مداخله‌ها و 48 ساعت پس از پایان مداخله‌ها انجام شد. گروه کنترل در فعالیت‌های هندبالی و گروه‌های تمرینی به اجرای تمرینات مورد نظر پرداختند. داده‌ها جمع آوری شده به روش تی وابسته، کوواریانس و آزمون تعقیبی بونفرونی تحلیل شد.یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد که شش هفته تمرین مقاومتی پلایومتریک و تمرین مقاومتی کششی بر کاهش سطوح سرمی TGF-β1 و افزایش قدرت عضلانی اندام فوقانی و تحتانی تاثیر معنی‌داری دارد (05/0>P). دیگر نتایج نشان داد که بین گروه تمرین مقاومتی پلایومتریک و تمرین مقاومتی کششی در سطوح TGF-β1، قدرت عضلانی اندام فوقانی و تحتانی ‎ تفاوت معناداری وجود دارد (05/0>p). علاوه براین نتایج حاکی از اندازه اثر بیشتر تمرین مقاومتی پلایومتریک در مقایسه با تمرین مقاومتی کششی بر متغیرهای تحقیق بود.نتیجه گیری: طبق یافته‌های پژوهش حاضر به نظر میرسد تمرین مقاومتی پلایومتریک نسبت به تمرین مقاومتی کششی، می‌تواند در کاهش سطوح سرمی TGF-β1 و افزایش قدرت عضلانی ورزشکاران دختر مؤثرتر باشد. تفاصيل المقالة