زمینه و هدف: با توجه به کاربرد روز افزون نانو ذرات در فعالیت های انسانی، همچنین جایگاه آن در کاهش اثرات نامطلوب فلزات سنگین در بدن موجودات زنده، در تحقیق حاضر بهبررسی اثر غلظت های تحت کشنده نانواکسید مس بر فاکتورهای رشد و ترکیبات بیوشیمیایی لاشه در ماهی کپور معمولی پرداخته شد. روش بررسی: ابتدا 84 قطعه بچه ماهی کپور معمولی با میانگین وزنی 2±42 گرم تهیه و پس از سازگاری با محیط آزمایشگاهی، به مدت 42 روز و در سه تیمار و سه تکرار بترتیب با غلظت های 80،40،10 میلی گرم بر لیتر و یک گروه شاهد با سه تکرار تحت تاثیر غلظت های تحت کشنده نانو اکسید مس قرار گرفتند. یافته ها: نتایج آنالیز شاخص‌های رشد نشان داد که تمامی شاخص‌های رشد در تیمارهای فلزی نسبت به گروه شاهد دارای اختلاف معنی‌داری بودند (05/0>P). به‌ طوری ‌که گروه شاهد دارای بیش ترین میانگین افزایش وزن بدن، درصد افزایش وزن بدن، نرخSGR ، کارایی غذایی و واجد بهترین ضریب تبدیل غذایی با میانگین 93/2 بود. از طرفی کمترین نرخ رشد ویژه و بیشترین نرخ تبدیل غذایی مربوط به تیمار شماره سه (80 میلی‌گرم بر لیتر) بود. کم ترین میزان درصد خاکستر، چربی، پروتئین و بیش ترین درصد رطوبت در گروه شاهد مشاهده شد. همچنین بیش ترین درصد خاکستر، پروتئین و چربی در بین تیمارها مربوط به تیمار شماره 3 با غلظت 80 میلی‌گرم بر لیتر نانو اکسید مس بود که از این نظر با گروه شاهد دارای اختلاف معنی‌داری بود (05/0>P). بحث و نتیجه گیری: نتایج فوق نشان می‌دهد که حضور نانو ذرات اکسید مس در اکوسیستم های آبی حتی در غلظت‌های تحت کشنده اثرات منفی بر روی شاخص‌های رشد و ترکیبات بیوشیمیایی لاشه ماهیان داشته که با افزایش میزان غلظت این نانو ذرات در اکوسیستم های آبی تاثیر این اثرات بیش تر نمایان می گردد. تفاصيل المقالة

زمینه و هدف: با گسترش نانو تکنولوژی و مهندسی مواد، نانو ذرات مختلفی با خصوصیات تازه و نو ظهور ساخته شده و علی رغم این که پتانسیل اثرات سمی آن ها در بسیاری از مواد ناشناخته است، این مواد کاربرد های روز افزون نیز یافته اند. از این رو در تحقیق حاضر به بررسی اثرات بافتی تغذیه با منابع مختلف آهن و روی در ماهی کپور معمولی (Cyprinus carpio) پرداخته شد. روش بررسی: برای این منظور ابتدا تعداد 420 قطعه ماهی کپور معمولی (با میانگین وزن اولیه 7/4±45 گرم) تهیه گردید، سپس ماهیان ضدعفونی و به مدت 10 روز با شرایط آزمایش گاهی سازش یافتند. پس از آن ماهیان به صورت تصادفی به هفت گروه تقسیم شدند، گروه اول به عنوان شاهد در نظر گرفته شد و سایر گروه ها به ترتیب مقادیر 10، 50 و 100 میکرو گرم از نانوذرات آهن و روی را در هر گرم غذا به مدت 60 روز دریافت کردند. یافته ها: مطالعات میکروسکوپی اندام های مورد مطالعه (کبد، کلیه) نشان داد که با افزایش میزان نانو ذرات، آسیب های هیستو پاتولوژیک در کبد بیش تر می شود، اما سلول های بافتی در مقادیر متوسط و کم هر دو نانوذره و در مقدار بالای نانوذره آهن با برداشتن عامل القایی می توانند دوباره فعالیت فیزیولوژیک خود را از سر بگیرند اما در مقدار بالا روی این ترمیم بافتی بر خلاف نانو ذرات آهن به صورت برگشت پذیر نبود. بحث و نتیجه گیری: از نتایج فوق چنین می توان استنباط کرد که افزایش مقدار نانو ذرات مورد نظر می تواند از عوامل موثر در افزایش آسیب های بافتی بر بافت اندام های مورد مطالعه باشد. تفاصيل المقالة

زمینه و هدف: در عصر حاضر به دلیل کاربرد گسترده نانو ذرات مس، ورود آن‌ها به محیط‌زیست افزایش‌ یافته است. در این راستا ورود این نانو مواد به محیط‌زیست قابلیت تأثیر بر موجودات زنده ازجمله ماهی‌ها را خواهد داشت. از اینرو هدف از این مطالعه، بررسی آسیب‌شناسی بافتی ناشی از نانو ذرات مس بر بافت آبشش ماهی کپور معمولی می باشد. روش بررسی: به‌منظور بررسی اثرات هیستوپاتولوژی نانو اکسید مس بر آبشش بچه ماهیان کپور، تعداد60 قطعه کپور معمولی جوان با میانگین وزنی2±42 گرم تهیه و در 3 گروه با سه تکرار در مواجهه با نانو اکسید مس و یک گروه شاهد در سه تکرار ماهی در نظر گرفته شد. ماهیان به مدت6 هفته با غلظت‌های40،10 و80 میلی‌گرم بر لیتر نانو اکسید مس مواجهه داده شدند. یافته ها: عوارض مشاهده ‌شده در بافت آبشش شامل تورم سلول‌های سنگ فرشی، آئوریسم، ادم، اتصال تیغه‌های ثانویه مجاور،کوتاه شدن تیغه‌های ثانویه و هایپرپلازی بودند. بررسی‌های آسیب‌شناسی بافت آبشش نشان داد که در غلظت‌های بالا (80 میلی‌گرم بر لیتر)، آسیب‌ها بیشتر به شکل جداشدگی، هایپرپلازی و به هم چسبیدگی لاملاها بود، در مقابل آسیب‌ها در غلظت‌های پایین (10و40میلی‌گرم بر لیتر) به شکل آئوریسم، تورم سلول‌های سنگ فرشی و کوتاه شدن تیغه‌های ثانویه بروز نمود. بحث و نتیجه گیری: با توجه به تغییرات ایجاد شده در بافت آبشش ماهی کپور معمولی در غلظت‌های مختلف نانو ذرات مس در مقایسه با گروه کنترل می‌توان نتیجه گرفت که نانو ذرات مس می‌تواند اثرات قابل‌توجهی بر بافت آبشش ماهیان داشته باشد. از اینرو مطالعات آسیب‌شناسی می‌تواند به ‌عنوان ابزار ساده و مناسبی جهت ارزیابی تأثیر این آلاینده‌های نوظهور انسانی بر ماهی استفاده شود. تفاصيل المقالة

این مطالعه به منظور بررسی سطوح مختلف پربیوتیک گالاکتو الیگوساکارید بر شاخص‌های رشد و مورفولوژی روده ماهی قرمز (Carassius auratus gibelio) طراحی و اجرا گردید.بدین منظور تعداد 240 قطعه بچه ماهی با میانگین وزنی 28/0 ± 88/4 گرم به چهار گروه تقسیم شدند. گروه اول به عنوان شاهد با جیره پایه (فاقد گالاکتو الیگوساکارید)، گروه های دوم، سوم و چهارم به ترتیب با جیره های ‌حاوی 0، 5/0، 1 و 2 درصد گالاکتوالیگوساکارید به ازاء هر کیلوگرم جیره غذایی به مدت شش هفته تغذیه شدند. در انتهای آزمایش شاخص‌های ‌رشد (شامل وزن نهایی، ضریب رشد، ضریب تبدیل غذا) محاسبه گردید. علاوه براین از روده ماهیان قرمز نمونه برداری به عمل آمد و میانگین طول‌، عرض و سطح جذب پرزهای روده در هر تیمار مورد بررسی قرار گرفت.نتایج نشان‌دهنده تاثیر‌معنی‌دار تیمار ‌2‌ درصد ‌گالاکتوالیگوساکارید بر افزایش‌ طول و عرض و سطح جذب پرز روده بود (05/0 p <). در حالیکه اختلاف معنی‌داری در شاخص‌های رشد مشاهده نشد. با توجه به تأثیر معنی‌دار پربیوتیک گالاکتو الیگوساکارید در افزایش ‌سطح ‌جذب روده ماهیان قرمز و هم‌چنین افزایش نسبی شا‌خص‌های رشد در ماهیان تغذیه شده با گالاکتو الیگوساکارید نسبت به تیمار شاهد، بنظرمی‌رسد این ماده می تواند بعنوان یک عامل محرک رشد و تغذیه در جیره غذایی ماهیان قرمز زینتی مورد استفاده قرار گیرد. تفاصيل المقالة