ارزیابی الگوی زیست پذیری حمل‌ونقل پاک با تأکید بر شاخص‌های دسترسی‌پذیری (مطالعه موردی: منطقه ۸ شهر تهران)*

الموضوعات :

فاطمه خزایی زاده ¹ , علی شیخ اعظمی ² , علیرضا استعلاجی ³

1 - دانشگاه آزاد اسلامی-واحدتهران شمال
2 - استادیار، جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال
3 - گروه جغرافیای انسانی، واحد یادگار امام خمینی(ره) شهرری ، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

تاريخ الإرسال : 15 السبت , ربيع الأول, 1445 تاريخ التأكيد : 13 الأربعاء , ذو الحجة, 1445 تاريخ الإصدار : 28 الخميس , ذو الحجة, 1445

الکلمات المفتاحية: زیست پذیری, حمل‌ونقل پاک, دسترسی پذیری, منطقه ۸ شهر تهران,

ملخص المقالة :

امروزه عوامل متعددی در زیست پذیری یک مکان تأثیر دارند که ازجمله آن‌ها می‌توان به سیستم حمل‌ونقل اشاره کرد. فقدان برنامه‌ریزی راهبردی در حوزه حمل‌ونقل شهری منجر به تکرار سرمایه‌گذاری‌های مشترک در بخش زیرساختی و ناهماهنگی و ناسازگاری سیستم حمل‌ونقل شهری شده است. هدف اصلی این پژوهش تبیین الگوی زیست پذیری حمل‌ونقل پاک منطقه ۸ شهر تهران با تأکید بر شاخص‌های دسترسی‌پذیری است. این پژوهش ازنظر روش انجام تحقیق، توصیفی – تحلیلی است که به دلیل کاربردپذیر بودن یافته‌ها در تدوین نقشه و رویکرد زیست پذیری در برنامه‌ریزی شهری، در هدف جنبه کاربردی است. در این تحقیق از تکنیک DEMATEL و نظرات 15 نفر از کارشناسان برای شناسایی روابط بین معیارها استفاده گردیده و از نتایج آن در تشکیل ساختار شبکه و روابط بین معیارها در مدل فرآیند تحلیل شبکه – فازی برای وزن دهی به معیارها و نرمال‌سازی در نرم‌افزار ArcGIS بهره گرفته شد. نتایج پهنه‌بندی الگوی زیست پذیری حمل‌ونقل پاک منطقه هشت شهر تهران نشان داد که محله‌های کرمان، دردشت و تهرانپارس به ترتیب با اختصاص ضرایب زیست پذیری حمل‌ونقل پاک 0.77، 0.55 و 0.52 بیشترین میزان پهنه‌های زیست پذیری حمل‌ونقل پاک را به خود اختصاص داده‌اند. محلات هفت‌حوض، فدک و مدائن هر یک به ترتیب با اختصاص ضرایب 0.48، 0.43 و 0.35 جایگاه دوم زیست پذیری حمل‌ونقل پاک را به خود اختصاص داده‌اند. ازاین‌رو می‌توان گفت که مناطق مذکور پتانسیل و قابلیت بیشتری در اجرای طرح حمل‌ونقل پاک را در میان سایر محلات به خود اختصاص داده‌اند. کمترین میزان زیست پذیری برای محله مجیدیه محاسبه‌شده است.