تأثیر مربی‌گری سازمانی و خود توسعه‌ای بر تناسب فرد- سازمان و بهره‌وری نیروی انسانی با نقش میانجی عجین شدن با شغل (مطالعه موردی)
الموضوعات :جعفر بیک زاد 1 , مریم رزمجو 2 , وحدت تدین 3
1 - گروه مدیریت دولتی، واحد بناب، دانشگاه آزاد اسلامی، بناب، ایران
2 - گروه مدیریت دولتی، واحد بناب، دانشگاه آزاد اسلامی، بناب، ایران.
3 - گروه مدیریت دولتی، واحد بناب، دانشگاه آزاد اسلامی، بناب، ایران.
الکلمات المفتاحية: عجین شدن با شغل, بهره‌وری نیروی انسانی, تناسب فرد- سازمان, مربی‌گری سازمانی, خود توسعه‌ای,
ملخص المقالة :
هدف این پژوهش تأثیر مربی‌گری سازمانی و خود توسعه‌ای بر تناسب فرد- سازمان و بهره‌وری نیروی انسانی با نقش میانجی عجین شدن با شغل می‌باشد . پژوهش حاضر از نظر هدف، کاربردی و از حیث روش، توصیفی- پیمایشی بوده است. جامعه آماری کارکنان بانک ملی استان آذربایجان غربی بودند که حجم نمونه آماری با استفاده از فرمول کوکران 238 نفر برآورد و به روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوری اطلاعات، پرسشنامه استاندارد بود. فرضیه‌های پژوهش با استفاده از نرم‌افزارهای PLS نسخه 3 و SPSS با روش مدل‌سازی معادلات ساختاری مورد آزمون قرار گرفت. نتایج نشان داد که مربی‌گری سازمانی و خود توسعه‌ای بر تناسب فرد- سازمان و بهره‌وری نیروی انسانی تأثیر دارد. همچنین تأثیر عجین شدن با شغل بر تناسب فرد- سازمان و بهره‌وری نیروی انسانی تأیید شد و نتیجه گرفته شد عجین شدن با شغل در تأثیر مربی‌گری سازمانی و خود توسعه‌ای بر تناسب فرد- سازمان و بهره‌وری نیروی انسانی نقش میانجی ایفا می‌کند.
_||_
