فلفل دلمه ای با نام علمی Capsicum annuum L.از خانواده Solanaceae است. در بین بیماری‌های فلفل، پوسیدگی ریشه ناشی از قارچ Rhizoctonia solani اهمیت اقتصادی زیادی دارد. روش رایج کـنترل این بیماری، استـفاده از قارچ کش های شیمیایی است. در این مطالعه، به منظور کنترل بیماری پوس چکیده کامل
فلفل دلمه ای با نام علمی Capsicum annuum L.از خانواده Solanaceae است. در بین بیماری‌های فلفل، پوسیدگی ریشه ناشی از قارچ Rhizoctonia solani اهمیت اقتصادی زیادی دارد. روش رایج کـنترل این بیماری، استـفاده از قارچ کش های شیمیایی است. در این مطالعه، به منظور کنترل بیماری پوسیدگی رایزوکتونیایی ریشه فلفل دلمه ای، تعدادی از عوامل زیستی تجاری بر پایه قارچ Trichoderma harzianum، قارچ مایکوریز Glomus sp.، باکتری های Bacillus وPseudomonas و سه قارچ کش شیمیایی تبوکونازول، اکسی کلرور مس و مانکوزب در شرایط گلخانه ای بررسی گردید. مقایسه تیمار ها بر مبنای میزان کنترل بیماری شامل صفات طول بافت نکروزه، بزرگترین زخم و شاخص بیماری و بر مبنای تحریک رشد گیاه شامل صفات وزن تر بوته، ارتفاع بوته، وزن خشک ریشه و وزن خشک اندام هوایی ارزیابی شدند. نتایج تجزیه واریانس نشان داد تیمار ها در تمامی صفات مورد بررسی در سطح 1% اختلاف معنی داری داشتند. تیمار های شاهد منفی (فاقد بیمارگر) و قارچ کش تبوکونازول از نظر صفات مورد بررسی بیشترین و تیمار های پتابارور و مایکوروت و شاهد مثبت (دارای بیمارگر) کمترین تأثیر را داشتند. در میان تیمار های زیستی بر اساس کمترین شاخص بیماری و کمترین طول زخم، به ترتیب ترکیب عوامل زیستی، پارس باسیل، پروبیو 96، آلکاگرین، تریکوران پی و تریکو قرار گرفتند. در بررسی صفات زراعی تیمار های زیستی، ترکیب عوامل زیستی، پارس باسیل و پروبیو 96 بالا ترین نتایج را داشتند. در مدیریت این بیماری به غیر از روش کنترل شیمیایی (تبوکونازول)، با سطح آماری نسبتاً مشابه، ترکیب پارس باسیل (SC) حاوی باکتری Bacillus velezensis strain M11-RTS و پروبیو 96 حاوی باکتری Bacillus subtilis قرار گرفتند (P≤ 0.01).
پرونده مقاله
قارچ عامل سرخشکیدگی Sclerotinia sclerotiorum می باشد که اولین بار در سال 1932 میلادی از بلغارستان و در ایران در سال 1364 برای اولین بار از توتستان های دیسام سیاهکل و پسیخان فومن گزارش گردید. بیماری سرخشکیدگی درخت توت با عامل S. sclerotiorum، از بیماری‌های مهم درخت توت چکیده کامل
قارچ عامل سرخشکیدگی Sclerotinia sclerotiorum می باشد که اولین بار در سال 1932 میلادی از بلغارستان و در ایران در سال 1364 برای اولین بار از توتستان های دیسام سیاهکل و پسیخان فومن گزارش گردید. بیماری سرخشکیدگی درخت توت با عامل S. sclerotiorum، از بیماری‌های مهم درخت توت در ایران و جهان می‌باشد. هدف از این پژوهش، بررسی آزمایشگاهی تأثیر پنج عصاره گیاهی بر کنترل قارچ عامل بیماری بود. تأثیر عصاره پنج گیاه سیر، آویشن، نعناع فلفلی، چای، و چریش در سه حلال آبی، اتانولی، متانولی با روش اختلاط در محیط کشت طی سال های 99-1397 مورد مطالعه قرار گرفت. عصاره ها در سه غلظت ppm10، ppm100 و ppm1000 به صورت تلقیح در محیط کشت مورد بررسی قرار گرفتند. در عصاره آبی بیشترین مهار کنندگی را عصاره سیر (بیش از 80%) روی قارچ عامل بیماری نشان داد. در گروه اتانولی، چای و نعناع فلفلی به ترتیب با 16/54% و 66/66% بیشترین باز دارندگی را نشان دادند. در عصاره های متانولی و اتانولی چای و چریش به ترتیب با (91/%48 و 5/61%) و (32/%56 و 5/51%) بیشترین مهار کنندگی را نشان دادند. با کاهش میزان غلظت عصاره های حاصل از گیاهان در حلال های مختلف، قدرت بازدارندگی از رشد رویشی قارچ در سطح ظرف پتری کاهش یافت. نتایج این تحقیق نشان داد که میزان مهار کنندگی قارچ بیماری زای S. sclerotiorum به واسطه عصاره های گیاهی به عوامل مختلف همانند حلال، غلظت و نوع قارچ بستگی دارد.
پرونده مقاله
در سال‌های اخیر به علت استفاده بی رویه از روش‌های شیمیایی و مقاوم شدن بیمارگر ها به آن، استفاده از گیاهان دارویی برای بازدارندگی از فعالیت بیمارگر ها رونـق یافـته است. این مطالـعه با هدف بررسی اثر ضد قارچی عصاره چای سبز، Camellia sinensis، با استفاده از حلال‌های آبی، ات چکیده کامل
در سال‌های اخیر به علت استفاده بی رویه از روش‌های شیمیایی و مقاوم شدن بیمارگر ها به آن، استفاده از گیاهان دارویی برای بازدارندگی از فعالیت بیمارگر ها رونـق یافـته است. این مطالـعه با هدف بررسی اثر ضد قارچی عصاره چای سبز، Camellia sinensis، با استفاده از حلال‌های آبی، اتانولی و متانولی علیه هشت گونه قارچ بیماری زای گیاهی شامل Rhizoctonia solani،R. oryzae-sativa ، Sclerotium rolfsii، Macrophomina phaseolina،Fusarium solani ، Sclerotinia sclerotiorum، F. oxysporum و F. sporotrichioides انجام شد. عصاره های چای سبز، با استفاده از روش اختلاط عصاره در محیط کشت PDA در غلظت‌های ppm10، ppm100 و ppm1000 تهیه شدند. نتایج آزمون های عصاره چای سبز نشان داد، عصاره آبی چای بیشترین تأثیر بازدارندگی از رشد رویشی را روی قارچ M. phaseolina در سطح ظرف پتری در غلظت های ppm100 و ppm1000 به ترتیب با 2/35% و 75/46% و S. sclerotiorum در غلظت ppm1000 به میزان 11/36% داشت. عصاره متانولی نیز بیشترین تأثیر بازدارندگی از رشد قارچ را روی دو قارچ فوق الذکر در غلظت ppm1000 به ترتیب به میزان 12/%35 و 45% داشت. عصاره اتانـولی بیشترین تأثیر بازدارندگی از رشد رویـشی قـارچ را روی طیف بیشـتری از قـارچ ها شـامل 5 جدایه قارچی S. sclerotiorum، F. oxysporum، F. solani، F. sporotrichioides و M. phaseolina به ترتیب به میزان 5/%41، 6/%43، 5/%44، 16/%45 و 66/48% بازدارندگی درون شیشه ای نشان داد. این نتایج نشان داد تأثیر عصاره چای سبز بر اساس حلال، غلظت و جدایه قارچی متفاوت می باشد.
پرونده مقاله
