اثر مداخله مبتنی بر ذهنآگاهی در بافت آموزشی بر اهما ل‌کاری و سرزندگی تحصیلی
محورهای موضوعی : روان درمانگریحمیدرضا حسنآبادی 1 , ترمه علی‌دوستی 2 , پروین کدیور 3 , مهدی عرب‌زاده 4
1 - دانشیار گروه روانشناسی تربیتی
دانشگاه خوارزمی
2 - دانشجوی دکتری روانشناسی تربیتی
دانشگاه خوارزمی
3 - استاد گروه روا نشناسی تربیتی
دانشگاه خوارزمی
4 - استادیار گروه روانشناسی تربیتی
دانشگاه خوارزمی
کلید واژه: ذهنآگاهی, سرزندگی تحصیلی, اهما ل‌کاری تحصیلی, بافت آموزشی,
چکیده مقاله :
هدف این پژوهش آزمون تأثیر برنامه آموزشی کاهش تنیدگی مبتنی بر ذهنآگاهی بر اهمالکاری تحصیلی و سرزندگی تحصیلی دانشآموزان دختر نوجوان تهران بود. در یک پژوهش تجربی از نوع طرح پیش آزمون _ پس آزمون_ پیگیری با گروه گواه، 60 دانش‌آموز دختر با توجه به ملاک‌های ورود و خروج انتخاب و سپس در غربال‌گری ثانویه با استفاده از فرم مصاحبه بالینی 30 نفر از آن‌ها انتخاب و به صورت تصادفی در گروه آزمایش و گروه گواه قرار گرفتند. شرکت‌کنندگان در مراحل پیش‌آزمون مقیاس‌های اهمالکاری تحصیلی و سرزندگی تحصیلی را تکمیل کردند و سپس در طول فرایند مداخله گروه آزمایش برنامه آموزشی کاهش تنیدگی مبتنی بر ذهنآگاهی و گروه گواه برنامه آموزشی مهارت‌های مطالعه را به مدت 8 جلسه دریافت کردند. پس از پایان مداخله، هر دو گروه بار دیگر در مراحل پس آزمون و پیگیری یک‌ماهه به هر دو مقیاس پاسخ دادند. نتایج آزمون تحلیل واریانس آمیخته نشان داد که گروه دریافت‌کننده برنامه آموزشی کاهش تنیدگی مبتنی بر ذهنآگاهی علاوه بر اینکه در قیاس با گروه گواه به طور کلی کاهش در اهمالکاری تحصیلی و بهبود در سرزندگی تحصیلی بیشتری نشان دادند، در طی زمان نیز این اثرگذاری برای گروه آزمایش حفظ شد که پایداری اثر مداخله را نشان می‌دهد. به طور کلی، نتایج این پژوهش از تأثیرگذاری برنامه آموزشی کاهش تنیدگی مبتنی بر ذهنآگاهی بر مشکلات تحصیلی حمایت می‌کند و استفاده از این برنامه را توسط درمانگران و مشاوران تحصیلی در بافت آموزشی مستند ساخت.
The purpose of this Study was to examine the effect of mindfulness-based stress reduction training program on academic procrastination and academic buoyancy of adolescent female students. In a experimental study using a pretest-posttest followup design with a control group, 60 female students were selected according to the inclusion and exclusion criteria and then in the secondary screening using a clinical interview form, 30 people were selected and they were randomly assigned to the experimental group and the control group. In the pretest stage, Participants completed scales of academic procrastination and academic buoyancy and then during the intervention process, the experimental group received mindfulness -based stress reduction training program and the control group received study skills training program for 8 sessions. After the intervention, both groups again responded to both scales in posttest and fallowup stages. The results of the mixed analysis of variance test showed that the group receiving the mindfulness-based stress reduction training program showed not only a generally decrease in academic procrastination and a greater improvement in academic buoyancy than the control group; rather, over time, this effect was maintained for the experimental group, which shows the stability of the intervention effect. In general, the results of this study supported the influence of mindfulness-based stress reduction training program on academic problems and documented the use of this program by academic therapists and counselors/advisors in the educational settings.
آقاسی، ف.، فرهادی، ه. و آقایی، ا. (1398). اثربخشی آموزش ذهنآگاهی بر عزت‌نفس و اهمالکاری تحصیلی دانشآموزان دختر. پژوهش در برنامه ریزی درسی، 16(63)، 152-162.
Aghasi, F., Farhadi, H,. & Aghaei, A. (2019). Effectiveness of mindfulness on self esteem and academic procrastination in girl students. Research in Curriculum Planning, 16(63), 152-162.
ابوالقاسمی، ع. (1382). اضطراب امتحان. اردبیل: نیک آموز.
Abolghasemi, A., (2003). Test Anexity. Ardabil: Nik Amuz.
باسکو، م. ر. (2009). راهنمای درمان اهمالکاری. ترجمه مصلح میرزایی و مهدی اکبری (1390). تهران: ارجمند.
Basco, M. R. (2009). The Procrastinator's Guide to Getting Things Done. Translated by Mosleh Mirzaei and Mehdi Akbari (2011). Tehran: Arjmand.
پورعبدل، س.، صبحی قراملکی، ن. و عباسی، م. (١٣٩٤). مقایسة اهمالکاری تحصیلی و سرزندگی تحصیلی در دانشآموزان با و بدون اختلال یادگیرى خاص. ناتوانی هاى یادگیرى، ٤(٣)، 22-38.
Pour Abdul, S., Sobhi Qaramaki, N. & Abbasi, M. (2015). Comparison of academic procrastination and academic buoyancy in students with and without special learning disorder. Learning Disabilities, 4(3), 22-38.
ترابی، س. س. (1399). مدلیابی و طراحی بسته آموزشی کاهش اهمالکاری تحصیلی مبتنی بر سیستم باورهای انگیزشی و کاربست آن بر بهبود رفتارهای مرتبط با پیشرفت در دانشجویان. رساله منتشر نشده دکتری روانشناسی تربیتی، دانشگاه خوارزمی تهران.
Torabi, S. S. (2020). Modeling and designing an educational package to reduce academic procrastination based on the system of motivational beliefs and its application on improving achievement behaviors in college students. Unpublished doctoral dissertation in Educational Psychology, Kharazmi University of Tehran.
تمدنی، م. (1389). اهمالکاری در دانشجویان. روانشناسی تحولی: روانشناسان ایرانی، 24(6)، 337-344.
Tamaddoni, M. (2010). Procrastination in students. Developmental Psychology: Iranian Psychologists, 24 (6), 337-344.
جوکار، ح.، فولادچنگ، م. و انجم شعاع، م. (1399). مهار روانشناختی والدین: پیشبینی مسئولیتپذیری شخصی و سرزندگی تحصیلی. روانشناسی تحولی: روانشناسان ایرانی، 64(16)،411-424.
Jokar, H., Foolad Cheng, M. & Anjom Shoaa, M. (2020). Psychological control of parents: Predicting personal responsibility and academic buoyancy. Developmental Psychology: Iranian Psychologists, 64 (16), 411-424.
حسنآبادی، ح. ر. و احمدیاننسب، م. (1398). راهنمای گام به گام مداخله در مشکلات تحصیلی. تهران: جهاد دانشگاهی واحد شهید بهشتی.
Hassanabadi, H. R. & Ahmadiannassab, M. (2019). A step-by-step guide to intervening in academic problems. Tehran: Jahad Daneshgahi, Branch of Shahid Beheshti University.
دهقانیزاده، م. و حسینچارى، م. (١٣٩١). سرزندگی تحصیلی و ادراک از الگوى ارتباطی خانواده: نقش واسطهاى خودکارآمدى. مطالعات آموزش و یادگیرى، ٤(٢)، 21-47.
Dehghanizadeh, M. H. & Hossein Chari, M. (2012). Academic buoyancy and perception of family communication model: The mediators role of self-efficacy. Instruction and Learning Studies, 4(2), 21-47.
سرمد، ز. (1392). آمار استنباطی: گزیدهای از تحلیلهای آماری تکمتغیری. تهران: سمت.
Sarmad, Z. (2013). Inferential Statistics: A selection of univariate statistical analyzes. Tehran: Samat.
سرمد، ز.، بازرگان، ع. و حجازی، ا. ( 1383). روش های تحقیق در علوم رفتاری (چاپ هشتم). تهران: انتشارات آگاه.
Sarmad, Z., Bazargan, A. & Hejazi, A. (2004). Research Methods in Behavioral Sciences (Eighth Edition). Tehran: Agah Publications
سلگی، ز. و ویسی، ر. (1397). اثربخشی آموزش ذهن آگاهی بر حساسیت اضطرابی، خودپنداره و خودکارامدی تحصیلی دانشآموزان دچار نارسانویسی. روان شناسی کاربردی، 12(4)، 573-594.
Solgi, Z. & Veisi, R. (2019). The effectiveness of Mindfulness Training on anxiety sensitivity, self-concept and academic self-efficacy in students with Dysgraphia. Applied Psychology, 12(4), 573-594.
شفیعی، ا.، بهرامی، ه.، حاتمی، ح. (1398). اثربخشی آموزش تفکر مثبت نگر بر تنظیم شناختی هیجان و اهمال کاری در دانش اموزان دختر دوره دوره دوم متوسطه. نشریه پژوهش در نظام های آموزشی, 13(47), 23-40.
Shafiee, A., Bahrami, H., Hatami, H. (2019). The effectiveness of positive thinking training on Cognitive Emotion Regulation and procrastination in female high school students. Journal of Research in Educational Systems, 13(47), 23-40.
شیخ الاسلامی، ع.، درتاج، ف.، دلاور، ع. و ابراهیمی قوام، ع. (1393). تاثیر آموزش برنامه کاهش استرس مبتنی بر ذهنآگاهی بر تعللورزی دانشآموزان. روان شناسی تربیتی، 34(10)، 93-106.
Sheikh_al-Islami, A., Dortaj, F,. Delavar A., & Ebrahimi Ghavam, A. (2014). The effect of mindfulness-based stress reduction training on students' procrastination. Educational Psychology, 34 (10), 93-106.
شیخعلیزاده، س.، بیرامی، م.، هاشمی، ت. و واحدی، ش. (1398) اثربخشی آموزش فنون ذهنآگاهی بر سرزندگی تحصیلی با نقش تعدیلی اهداف پیشرفت اجتماعی در دانشجویان. راهبردهای شناختی در یادگیری، 7(12)، 127-148.
Sheikh_Alizadeh, S., Birami, M., Hashemi, T. & Vahedi, S. (2019). The effectiveness of mindfulness techniques training on academic buoyancy with a moderating role of social development goals in college students. Cognitive Strategies in Learning, 7 (12), 127-148.
_||_