احساس تنهایی و خوداثربخشی اجتماعی در نوجوانان
محورهای موضوعی : روان درمانگری
سوسن رحیم زاده
1
(مربی دانشگاه ازاد اسلامی واحد تهران جنوب)
مریم بیات
2
(دستیار آموزشی دانشگاه پیام نور)
آسیه اناری
3
(مربی جهاد دانشگاهی واحد تربیت معلم)
کلید واژه: احساس تنهایی, نوجوانان, خوداثربخشی اجتماعی,
چکیده مقاله :
ژوهش حاضر به بررسی عوامل اجتماعی ـ شناختی مرتبط با احساس تنهایی نوجوانان پرداخت. نمونه‌ای از 629 (314 دختر و 315 پسر) دانش‌آموز دبیرستانی شهر تهران (با میانگین سنی 16 سال) به طور تصادفی به تفکیک جنس، پایه تحصیلی (یکم، دوم و سوم به ترتیب 201، 206 و 221 نفر) و رشته تحصیلی (ریاضی، تجربی و انسانی) انتخاب شدند و مقیاس احساس تنهایی تجدیدنظرشده UCLA (راسل، پپلو و کاترونا،1980) و پرسشنامه خـوداثربخشی کودکان و نوجوانان (موریس، 2001) را تکمیل کردنـد. یافته‌ها نشان دادند کـه توزیع نمره‌های احساس تنهایی در هر دو جنس بـرای دانش‌آموزان سال اول و دوم دارای کجی مثبت و بیانگر گرایش آنان به گزارش سطوح پایین احساس تنهایی بود. این توزیع برای دانش‌آموزان سال سوم و برای رشته‌هـای تحصیلی تفاوت معناداری با توزیع نرمال نداشت. همبستگی بین احساس تنهایی و خوداثربخشی اجتماعی در تمام گروهها منفی و معنادار بود. تفاوت بین ضرایب همبستگی در گروهها بر اساس تبدیل فیشر معنادار نبودند. استلزامهای پیشگیری از احساس تنهایی در نوجوانان به بحث گذاشته شد.
The present study examined socio-cognitive factors involved in loneliness among adolescents. A sample of 629 (314 females and 315 males) high school students in Tehran (16 years old on average), randomly selected on the basis of gender, grade level (201 sophomores, 206 juniors and 221 seniors) and educational fields (mathematics, science and humanities), completed the UCLA Revised Loneliness Scale (Russell, Peplau & Cutrona, 1980) and the Children and Adolescents Self-Efficacy Questionnaire (Murris, 2001). Findings showed that the distribution of loneliness scores for sophomores and juniors of both sexes was positively skewed and indicative of the respondents’ inclination to report low levels of loneliness. The distribution of loneliness scores for seniors and across fields of study was normal. The correlation between loneliness and social selfefficacy for all study groups was negative and significant. The differences between the coefficients of correlation using a Z transformation in groups were not significant. Implications for prevention of loneliness in adolescents are discussed.