اسید سالسیلک و کیتوزان مقاومت در برابر خشکی را با استفاده از مکانیسم های مختلف افزایش می دهند. به همین منظور آزمایش مزرعه ای در رابطه با تأثیر کاربرد کیتوزان و اسید سالسیلیک بر صفات مورفولوژی و فیزیولوژی در گیاه دارویی باباآدم در شرایط تنش خشکی به صورت کرت های خردشده در چکیده کامل
اسید سالسیلک و کیتوزان مقاومت در برابر خشکی را با استفاده از مکانیسم های مختلف افزایش می دهند. به همین منظور آزمایش مزرعه ای در رابطه با تأثیر کاربرد کیتوزان و اسید سالسیلیک بر صفات مورفولوژی و فیزیولوژی در گیاه دارویی باباآدم در شرایط تنش خشکی به صورت کرت های خردشده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار در دو سال 1396 و 1397 در ایستگاه تحقیقاتی دانشگاه پیام نور اصفهان اجرا شد. تیمارهای آزمایش شامل عامل اصلی آبیاری در سه سطح، آبیاری پس از 40، 60 و 80 درصد تخلیه رطوبتی قابل دسترس (I1-I3) و عامل فرعی محلول پاشی در چهار سطح، عدم محلول پاشی، محلول پاشی کیتوزان 5 گرم بر لیتر، محلول پاشی اسید سالسیلیک 1 میلی گرم بر لیتر و کاربرد توام آنها (S1-S4) بودند. نتایج نشان داد که تشدید کم آبی میزان موسیلاژ، فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان و گونه های واکنشی اکسیژن در گیاه باباآدم را نسبت به عدم تنشI1، افزایش داد. میزان موسیلاژ ریشه افزایش 61 و 110 درصدی را در تیمار I2 و I3 در مقایسه با تیمار I1، بدون در نظر گرفتن محلول پاشی نشان داد. همچنین کاربرد کیتوزان و اسید سالسیلیک اثرات منفی کم آبی را بر پارامترهای تبادل گازی، محتوی کلروفیل، جذب عناصر غذایی و وضعیت آبی گیاه را کاهش داد. مقدار فتوسنتز خالص در گیاه باباآدم در تیمار محلول پاشی S2-S4 در مقایسه با تیمار عدم محلول پاشی S1 بدون توجه به تیمار های آبیاری را بطور متوسط به ترتیب 9/1، 9/2 و 4/2 میکرومول دی اکسیدکربن در مترمربع در ثانیه افزایش داد. بنابراین می توان نتیجه گیری کرد که کاربرد اسید سالیسیلیک و کیتوزان به طور موثری باعث افزایش کارایی گیاه باباآدم در تنش خشکی شد.
پرونده مقاله
اخیرا، بیوچار توجه زیادی را بهعنوان یک راهبرد قابل قبول برای افزایش بهره وری گیاه زراعی به خود جلب کرده است. کمبود آب، بهره وری کشاورزی را محدود و یک راه حل ممکن برای این مشکل، استفاده از بیوچار است. هدف از این مطالعه بررسی اثر بیوچار بر فیزیولوژی و عملکرد کدو تخم پوست چکیده کامل
اخیرا، بیوچار توجه زیادی را بهعنوان یک راهبرد قابل قبول برای افزایش بهره وری گیاه زراعی به خود جلب کرده است. کمبود آب، بهره وری کشاورزی را محدود و یک راه حل ممکن برای این مشکل، استفاده از بیوچار است. هدف از این مطالعه بررسی اثر بیوچار بر فیزیولوژی و عملکرد کدو تخم پوست کاغذی (Cucurbita pepo L.) تحت تنش کمبود آب بود. برای این منظور، آزمایشی فاکتوریل در قالب طرح بلوک کامل تصادفی با چهار تکرار در دو سال متوالی (1395-1394) در شهرستان گرگان انجام شد. فاکتورهای آزمایش شامل چهار دور آبیاری 45، 60، 75 و 90 درصد تخلیه رطوبت قابل استفاده در خاک (I1-I4) و بیوچار با مقادیر 0، 5، 10 و 20 تن در هکتار بود (B0-B20). تشدید کم آبیاری فعالیت آنزیم های آنتیاکسیدان و گونه های واکنشی اکسیژن در برگ کدو را نسبت به تیمار آبیاری 45 درصد، افزایش داد. در مقابل، تمام فعالیت های آنتی اکسیدانی، گونه های واکنشی اکسیژن و محتوای پرولین برگ کدو در خاک تیمار شده با بیوچار، بویژه در تیمار 20 تن بیوچار در هکتار ، کاهش نشان داد و همچنین بیشترین و کمترین صفات مذکور به ترتیب به تیمارهای I4B0 و I1B20 متعلق بود. جالب توجه است که کاربرد بیوچار اثرات منفی کم آبیاری را بر پارامترهای تبادل گازی برگ، کلروفیل و جذب عناصر غذایی، عملکرد محصول، راندمان مصرف آب و وضعیت آبی گیاه را کاهش داد. عملکرد بذر کاهش 6، 46 و 58 درصدی در I2،I3 و I4 در مقایسه با تیمار I1، بدون در نظر گرفتن میزان بیوچار استفاده شده، نشان داد. نتایج واقعی و شبیه سازی شده، نشان دهنده سطح آستانه کاربرد بیوچار برای هر تیمار آبیاری با توجه به عملکرد دانه بود. میزان پاسخ به بیوچار در مقادیر پایین بیوچار، با افزایش شدت کم آبیاری کند و متوقف شد. اما واکنش تیمار I2 به بیوچار، در مقدار بالای بیوچار به عنوان بیوچار آستانه (Bcritical)، 14 تن بیوچار در هکتار متوقف شد. این بدان معنی است که تیمار I2 واکنش کدو به بیوچار را بهبود بخشید که با راندمان مصرف آب بالاتری همراه بود. این نتایج نشان می دهد که کاربرد بیوچار می تواند یک راهبرد موفق برای بهبود بهره وری آب و افزایش تولید محصول در منطقه مورد مطالعه (گرگان) باشد.
پرونده مقاله
در این مطالعه، روشهای پرایمینگ بذر برای بهبود عملکرد گیاه جو (ارقام صحرا و خرم) در شرایط یک مزرعه شور واقع در سیمین شهر، شهرستان گمیشان مورد آزمایش قرار گرفتند. به منظور اجرای پرایمینگ، بذرهای جو در آب مقطر (هیدروپرایمینگ)، محلول هوادهی شده اسید سالیسیلیک (50 میلیگرم چکیده کامل
در این مطالعه، روشهای پرایمینگ بذر برای بهبود عملکرد گیاه جو (ارقام صحرا و خرم) در شرایط یک مزرعه شور واقع در سیمین شهر، شهرستان گمیشان مورد آزمایش قرار گرفتند. به منظور اجرای پرایمینگ، بذرهای جو در آب مقطر (هیدروپرایمینگ)، محلول هوادهی شده اسید سالیسیلیک (50 میلیگرم در لیتر؛ سالسیلیک پرایمینگ)، جیبرلین (ppm 50؛ جیبرلین پرایمینگ)، کلرید کلسیم (50 میلیگرم در لیتر؛ هالو پرایمینگ) و پلی اتیلن گلیکول (PEG-6000، 5/13 درصد، اسموپرایمینگ) به مدت 12 ساعت خیس شدند. بعلاوه، بذرهای تیمار نشده نیز به عنوان شاهد در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که تیمارهای پرایمینگ بذر بطور معنیداری، سبز شدن و استقرار بوتهها را بهبود بخشید، از این نظر اسموپرایمینگ بالاترین مقدار را دارا بود. حداکثر پنجههای بارور، تعداد دانه در سنبله، وزن هزار دانه، عملکرد دانه و شاخص برداشت در گیاهانی که از بذرهای اسموپرایمینگ و پس از آنهالوپرایمینگ رشد نمودند، مشاهده شد. پرایمینگ بذرها میزان پتاسیم برگ را همزمان با کاهش غلظت سدیم بهبود داد و اسموپرایمنیگ بهترین تیمار بود. همچنین حداکثر مقدار فنل، پروتئینهای محلول، کلروفیل، فعالیت آلفا آمیلاز و پروتئاز در بذرهای اسموپرایم شده پس ازهالو پرایمینگ مشاهده شدند. بهطور کلی از نتایج این تحقیق میتوان دریافت که روشهای پرایمینگ مختلف در بذرهای جو، تحمل به شوری را بهبود بخشید، با این وجود، اسموپرایمینگ (با پلی اتیلن گلیکول) اثربخشترین تیمار برای رسیدن به عملکرد بالای دانه در هر دو رقم جو بود در حالی که جیبرلین حداقل اثربخشی را داشت.
پرونده مقاله