سیستم‌های حمل‌ونقل عمومی در مسیر پایداری: ارزیابی موانع و چالش‌ها (مطالعه موردی: کلانشهر تهران)

محورهای موضوعی : مطالعات برنامه ریزی شهری و منطقه ای

تهمینه علیزاده ¹ , جلال عظیمی آملی ² , صدرالدین متولی ³ , رحیم سرور ⁴

1 - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری، واحد نور، دانشگاه آزاد اسلامی، نور، ایران
2 - دانشیار گروه جغرافیا، واحد نور، دانشگاه آزاد اسلامی، نور، ایران
3 - دانشیار گروه جغرافیا، واحد نور، دانشگاه آزاد اسلامی، نور، ایران
4 - استاد گروه جغرافیا، واحد علوم تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

تاریخ دریافت : 1401/09/25 تاریخ پذیرش : 1402/01/30 تاریخ انتشار : 1402/06/01

کلید واژه: ', حمل‌ونقل عمومی', پایداری زیست محیطی', کلانشهر تهران',

چکیده مقاله :

مقدمه: از دیدگاه زیست محیطی رایج‌ترین دلیل برای توسعه سیستم‌های حمل‌ونقل عمومی پایدار، کاهش استفاده از اتومبیل و ازدحام ترافیک می‌باشد، که در نتیجه منجر به بهبود کیفیت محیط می‌گردد.هدف: تحقق پایداری زیست محیطی در سیستم‌های حمل‌ونقل عمومی نیازمند شناسایی چالش‌ها و موانع آن است که در این مطالعه مورد توجه قرار گرفته است.روش‌شناسی تحقیق: رویکرد روش‌شناختی پژوهش از نوع کیفی مبتنی بر گراندد تئوری است و داده‌های مورد نیاز، از دو منبع اصلی بدست آمد که شامل مصاحبه‌های بارگذاری شده در فضای نت توسط مدیران بخش حمل‌ونقل و ترافیک شهر تهران و انجام مصاحبه با خبرگان و اساتید داتشگاه بود. نتایج با استفاده از روش گراندد تئوری و آزمون مقایسه میانگین تحلیل گردید.قلمرو جغرافیایی پژوهش: محدوده مورد مطالعه این پژوهش، کلانشهر تهران می‌باشد.یافته ها: نتایج بدست آمده در مجموع، 59 چالش را در قالب سه حوزه سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی، سرمایه‌گذاری و تأمین مالی و حوزه اجتماعی و رفتاری نشان داد که در 10 قلمرو عمده و در قالب یک مدل پارادایمی دسته‌بندی گردیدند. همچنین تلفات ناشی از تصادفات جاده‌ای و تشدید انتشار آلاینده‌ها، به عنوان مهمترین پیامد این چالش‌ها شناسایی شدند. نتایج: مدیریت شهری تهران ابتدا بایستی بر رفع موانع مرتبط با حوزه سیاست‌گذاری و سپس حوزه سرمایه‌گذاری تمرکز نماید تا حرکت به سمت توسعه حمل‌ونقل سازگار با محیط زیست آغاز شود. همچنین بهبود شرایط علّی و شرایط زمینه‌ای می‌تواند حمل‌ونقل عمومی تهران را در بلندمدت به سمت پایداری زیست محیطی سوق دهد. اما در کوتاه مدت و میان‌مدت بهبود شرایط میانجی و شرایط راهبردی می‌تواند موثر واقع شود که نتیجه تمام این فرایندها، بهبود شرایط پیامدی و ارتقای کیفیت سیستم حمل‌ونقل عمومی کلانشهر تهران می‌باشد.

چکیده انگلیسی:

Introduction: From an environmental point of view, the most common reason for the development of sustainable public transportation systems is to reduce the use of cars and traffic congestion, which, as a result, leads to the improvement of the quality of the environment.Research aim: Realization of environmental sustainability in public transportation systems requires identification of its challenges and obstacles, which are considered in this study.Methodology: The methodological approach of the research is of a qualitative type based on grounded theory and the required data was obtained from two main sources, which include interviews uploaded in the net space by the managers of the transport and traffic department of Tehran and conducting interviews with experts and professors of the institute. The results were analyzed using the grounded theory method and mean comparison test.Studied Areas: The study area of this research is the metropolis of Tehran.Results: The results obtained in total showed 59 challenges in the form of three areas of policy and planning, investment and financing, and social and behavioral areas, which were categorized in 10 major areas and in the form of a paradigm model. Also, casualties caused by road accidents and the intensification of pollutant emissions were identified as the most important consequences of these challenges.Conclusion: Tehran's urban management should first focus on removing the obstacles related to the policy area and then the investment area in order to start moving towards the development of environmentally friendly transportation. Also, the improvement of causal conditions and underlying conditions can lead Tehran's public transportation to environmental sustainability in the long term. But in the short and medium term, the improvement of mediating conditions and strategic conditions can be effective, and the result of all these processes is the improvement of the consequent conditions and the improvement of the quality of the public transportation system of Tehran metropolis.

منابع و مأخذ:

اجزاء شکوهی، محمد. (1393). نقش شبکه ریلی درون شهری در چشم‌انداز بوم شناختی و اقتصادی حمل‌ونقل شهر مشهد. فصلنامه جغرافیا و توسعه فضای شهری، 1(2)، 128-117.

احمدی، محمد. (1398). الگوی حق به شهر در سلامت شهری (مطالعه موردی: شهر بجنورد). رساله دکتری جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری، استاد راهنما: حسین حاتمی‌نژاد، استادان مشاور: احمد پوراحمد، کرامت الله زیاری، سعید زنگنه شهرکی،  تهران، دانشگاه تهران.

اشتراس، آنسلم و کوربین، جولیت. (1393). اصول روش تحقیق کیفی: نظریه مبنایی، رویه‌ها و شیوه‌ها. ترجمه بیوک محمدی، چاپ اول، تهران: انتشارات پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.

تلخابی، حمیدرضا؛ سلیمانی، محمد؛ سعیدنیا، احمد و زنگانه، احمد. (1396). اثرات توسعه گسیخته شهر بر شکل‌گیری جریان حمل‌ونقل و آلودگی هوای منطقه کلانشهری تهران. فصلنامه تحقیقات کاربردی علوم جغرافیایی، 19(25)، 99-89.

جوادیان، رضا و فراست، هادی. (1396). بررسی رابطه حمایت اجتماعی و امنیت اجتماعی با اعتماد اجتماعی استفاده کنندگان از حمل‌ونقل عمومی. فصلنامه انتظام اجتماعی، 9(2)، 222-189.

حبیبیان، میقات و کرمانشاه، محمد. (1394). بررسی اثر متغیرهای حمل‌ونقلی بر تغییر استفاده از شیوه سواری شخصی در سفرهای روزانه. فصلنامه مهندسی حمل‌ونقل، 7(1)، 30-13.

رمضانی قوام‌آبادی، محمدحسین. (1393). اقتصاد سبز: گامی به سوی تحقق توسعه پایدار در حقوق بین الملل محیط زیست. دوفصلنامه دانشنامه حقوق اقتصادی (دانش و توسعه سابق)، 21(6)، 141-114.

شهرداری تهران. (1386). طرح جامع حمل‌ونقل و ترافیک شهر تهران. معاونت و سازمان حمل‌ونقل و ترافیک شهرداری تهران.

شهرداری تهران. (1397). سالنامه آماری شهر تهران. سازمان فناوری اطلاعات و ارتباطات شهرداری تهران.

علاءالدینی، پویا و فایضی، الهام. (1390). ارتقای پایداری شهری از طریق تمهیدات بدیل حمل‌ونقل: سنجش دست‌آوردها و چالش‌های طرح آزمایشی دوچرخه اشتراکی در تهران. فصلنامه مطالعات شهری، 1(1)، 90-77.

فنایی، ساناز. (1401). تدوین چهارچوب ارزیابی اثرات پروژه‌های بازآفرینی شهری پایدار بر سلامت روانی شهروندان (مورد پژوهی: پروژه بازآفرینی فضای فوقانی تونل راهآهن تهران-تبریز). رساله دکتری شهرسازی، استاد راهنما: غلامرضا حقیقت نائینی، استاد مشاور: حجت الله فراهانی، تهران، دانشگاه هنر.

کاظمی‌پور، شهلا و حاجیان، امیر. (1396). ایحاد نخستین کلانشهر واقعی ایران در مجموعه شهری تهران: با تأکید بر سهم مهاجرت. فصلنامه جمعیت، ۱۸(۷۵ و ۷۶)، 48-21.

محمدپور، صابر؛ صرافی، مظفر؛ و توکلی‌نیا، جمیله. (1395). تحلیلی بر مدیریت تقاضای سفر در راستای حمل‌ونقل پایدار شهری (موردپژوهی: کلانشهر تهران). فصلنامه برنامه‌ریزی منطقه‌ای، 6(21)، 115-103.

منظور، داود؛ و صفاکیش، محمدکاظم. (1390). اثرات سیاست‌های زیست محیطی و اقتصادی بر رفتار حمل‌ونقل شهری با رویکرد قیاسی- استقرایی: مطالعه موردی شهر تهران. فصلنامه تحقیقات مدل‌سازی اقتصادی، 2(4)، 187-171.

یزدان‌پناهی، ملیسا؛ و ملکی، کیمیا. (1390). بررسی جایگاه حمل‌ونقل در توسعه اقتصادی پایدار شهری. تهران: اولین کنفرانس اقتصاد شهری ایران.

Aldenius, M., Tsaxiri, P., & Lidestam, H. (2021). The role of environmental requirements in Swedish public procurement of bus transports. International Journal of Sustainable Transportation, 16(5), 391-405.

Bamberg, S., Fujii, S., Friman, M., & Gärling, T. (2011). Behavior Theory and Soft Transport Policy Measures. Transport Policy, 18(1), 228-235.

Ceder, A. (2021), Urban mobility and public transport: future perspectives and review. International Journal of Urban Sciences, 25(4), 455-479.

Chang, Zh. (2014). Financing new metros-The Beijingmetro financing sustainability study. Transport Policy, 32(1), 148-155.

Derrible, S. (2016). Complexity in future cities: the rise of networked infrastructure. International Journal of Urban Sciences, 21(1), 68-86.

Enriquez, A., Lefevre, B., Dalkmann, H., & Brannigan, Ch. (2014). Module 5e Sustainable Transport: A Sourcebook for Policy-makers in Developing Cities, GIZ Publication, DOI:10.13140/2.1.4286.8009.

Gutiérrez, A., Miravet, D., & Domènech, A. (2020). COVID-19 and urban public transport services: emerging challenges and research agenda. Cities & Health, 5(1), 177-180.

Haitao, H., Yang, K., Liang, H., Menendez, M., & Guler, S.I. (2019). Providing public transport priority in the perimeter of urban networks: A bimodal strategy. Transportation Research Part C: Emerging Technologies, 107(1), 171-192.

Kaysi, Ch. (2013). Transitioning To the Green Economy: The Arab Transport Sector Policy BRIEF. International Journal of Sustainable Development, 8(3), 305-320.

Kordnaic A.S. (2011). Deployment, Improvement and Development of Extremely Busy (B.R.T) Solutions to Reduce Metropolitan Traffic. Traffic Management Studies, 6(20), 1-13.

Litman, T. (2011). Developing Indicators for Sustainable and Livable Transport Planning. Victoria Transport Policy Institute, US.

Loo, B., & du Verle, F. (2016). Transit-oriented development in future cities: towards a two-level sustainable mobility strategy. International Journal of Urban Sciences, 21(1), 54-67.

Paulsson, A. (2018). Making the sustainable more sustainable: public transport and the collaborative spaces of policy translation. Journal of Environmental Policy & Planning, 20(4), 419-433.

Smith, Ph. (2019). Exploring public transport sustainability with neutrosophic logic. Transportation Planning and Technology, 42(3), 257-273.

Steg, L., & Gifford, R. (2005). Sustainable transportation and quality of life. Journal of Transport Geography, 13(1), 59-69.

Susnienė, D. (2012). Quality approach to the sustainability of public transport. Transport, 27(1), 102-110.

Sy, K., Martinez, M.E., Rader, B., & White, L.F. (2020). Socioeconomic disparities in subway use and COVID-19 outcomes in New York City. American Journal of Epidemiology, 190(7), 1234–1242.

Tsui, K.Y. (2011). China's infrastructure investment boom and local debt crisis. Eurasian Geogr Econ, 52(5), 686-711.

UNEP. (2011). Towards a Green Economy: Patlıways to Sustainable Development and Poverty Eradication, United Nations Environment Report, Retrived from: https://sustainable development. un.org/index.php?page=view&type=400&nr=126&menu=35.