بررسی تاثیرات گانودریک اسید و نانو ذره مس بر تولید آفلاتوکسین B1 توسط Aspergillus flavus

محورهای موضوعی :

محدثه لاری پور ^{1 *} , الهه صبوری ² , تینا زرین پناه ³ , حمیدرضا شیر محمدی ⁴ , فرشته رحمتی ⁵

1 - گروه میکروبیولوژی، دانشگاه آزاد اسلامی تهران شمال، تهران، ایران
2 - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه میکروبیولوژی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال، تهران، ایران
3 - گروه میکروبیولوژی، دانشگاه آزاد واحد اسلامی واحد بین‌المللی کیش، کیش، ایران.
4 - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه میکروبیولوژی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال، تهران، ایران
5 - استادیار، گروه میکروبیولوژی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال، تهران، ایران

تاریخ دریافت : 1404/06/08 تاریخ پذیرش : 1404/06/08 تاریخ انتشار : 1404/06/08

کلید واژه: آفلاتوکسین B1, آسپرژیلوس فلاووس گانودریک اسید, نانوذره مس, فعالیت ضدقارچی.,

چکیده مقاله :

سابقه و هدف: آفلاتوکسین B1 از مهمترین سموم قارچی که از طریق مصرف مواد غذایی به بدن انسان وارد شده واثرات سرطان زایی در انسان دارد. قارچ های خوراکی- دارویی کلاهدار حاوی مواد موثره با اثرات ضد میکروبی، ضد سرطانی می باشند. هدف این مطالعه بررسی اثرات بازدارندگی و ضد توکسین‌زایی گانودریک اسید مشتق از Ganoderma lucidum و نانوذره مس به‌صورت مستقل و هم‌افزا بر رشد Aspergillus flavus و تولید آفلاتوکسین B1 بود. مواد و روش‌ها: در این پژوهش تجربی، گانودریک اسید و نانوذره مس بر اساس روش‌های استاندارد استخراج و آماده‌سازی شدند. فعالیت ضد قارچی با استفاده از آزمون‌های دیسک دیفیوژن، MIC، MFC و IC50 ارزیابی شد. برای سنجش سطح آفلاتوکسین B1، از کروماتوگرافی مایع با کارایی بالا (HPLC) استفاده گردید. یافته‌ها: هر دو ترکیب به‌طور مؤثری رشد قارچ را مهار کردند. نانوذره مس در غلظت µg/ml 125 به‌طور کامل موجب مهار رشد شد (MIC)، در حالی‌که گانودریک اسید در غلظت µg/ml 250 به این اثر دست یافت. با این حال، نتایج HPLC نشان داد که گانودریک اسید به‌طور معنی‌داری آفلاتوکسین B1 را بیش از سایر تیمارها کاهش داد. نتیجه‌گیری: گانودریک اسید می‌تواند به‌عنوان یک ترکیب زیستی، ایمن و مؤثر برای مهار Aspergillus flavus و کاهش سطح آفلاتوکسین B1 در مواد غذایی و خوراک دام مطرح باشد. یافته‌ها نشان می‌دهد که افزودن نانوذره مس به این ترکیب، موجب بهبود معنادار عملکرد ضدتوکسین‌زایی نشده و تحقیقات آینده باید به بررسی دقیق‌تر مکانیسم‌های مولکولی این تعاملات بپردازد.