نقش ادراک دلبستگی دوران کودکی، کنش‌وری خانواده و سبکهای اسنادی بر اضطراب اجتماعی
محورهای موضوعی : روان درمانگریسیده سمیه خراشادی‌زاده 1 , فاطمه شهابی‌زاده 2 , رضا دستجردی 3
1 - کارشناس ارشد روانشناسی بالینی
2 - استادیار دانشگاه ازاد اسلامی واحد بیرجند
3 - استادیار دانشگاه علوم پزشکی بیرجند
کلید واژه: اضطراب اجتماعی, دلبستگی به والد, کنش‌وری خانواده, سبکهای اسنادی,
چکیده مقاله :
پژوهش حاضر با هدف شناخت نقش دلبستگی دوران کودکی، کنش‌وری خانواده و سبکهای اسنادی در اضطراب اجتماعی دانشجویان انجام شد. 700 دانشجو به روش نمونه‌برداری چند¬مرحله‌ای خوشه‌ای از دو دانشگاه پیام نور و آزاد بیرجند انتخاب شدند و ارزشیابی دلبستگی به هر والد (هازان و شیور، 1986)، مقیاس ارزیابی سازش‌پذیری و پیوستگی خانواده (السون، پرتنر و لاوی، 1985)، پرسشنامه سبک اسنادی (پترسون و سلیگمن، 1984) و مقیاس اضطراب اجتماعی (واتسون و فرند، 1969) را تکمیل کردند. یافته‌ها نشان دادند سبکهای اسنادی، دلبستگی ناایمن به مادر و پیوستگی با خانواده به طور مستقیم پیش‌بینی‌کننده اضطراب اجتماعی هستند. همچنین، دلبستگی به والد از طریق پیوستگی و اسناد موفقیت بر کاهش و افزایش اضطراب اجتماعی مسیرهای معناداری نشان دادند. با توجه به یافته‌های این پژوهش می‌توان دریافت که پیوستگی اعضای خانواده و اسناد موفقیت باعث کاهش اضطراب اجتماعی و ناایمنی به مادر و اسناد شکست موجب افزایش اضطراب اجتماعی می‌شوند.
This study examined the role that perceived childhood attachment, family functioning and attributional styles have in college students' social anxiety. 700 students were selected by multistage cluster sampling from Azad and Payam-e-Noor universities of Birjand city. Participants completed Measures of Childhood Attachment to Each Parent (Hazan & Shaver, 1986), The Family Adaptability and Cohesion Evaluation Scale (Olson, Portner & Lavee, 1985), Attribution Styles Questionnaire (Peterson & Seligman, 1984) and Social Anxiety Scale (Watson & Friend, 1969). Findings demonstrated that attributional styles, insecure attachment to mother and family cohesion directly predicted social anxiety; attachment to parents by cohesion predicted success attribution and family cohesion by success attribution predicted increase and decrease in social anxiety. Based on the results it could be concluded that family cohesion and success attribution decrease social anxiety, whereas, insecurity to mother and failure attribution increase social anxiety