دامنه‌ی قلمرو مفهومی محیط زیست، در تعیین میزان خسارت و مسئولیت بین‌المللی ناشی از نقض تعهدات عهدنامه‌ای و یا حقوق بین‌الملل عرفی در زمینه محیط زیست بسیار مؤثر است. به عبارت دیگر، هر چه قلمرو مفهومی محیط زیست گسترش یابد و علاوه بر طبیعت و عناصر اصلی آن شامل دستاوردهای فرهنگی بشر و نیز مطبوعیت محیط زیست شود و به همین ترتیب دامنه‌ی مسئولیت بین‌المللی دولت یا اشخاص ناقض مقررات عرفی یا عهدنامه‌ای در زمینه‌ی محیط زیست افزایش خواهد یافت. این مقاله با عنایت به اسناد بین‌المللی زیست محیطی همچون کنوانسیون لوگانو و اسناد سبز اتحادیه اروپا و فعالیت‌ها و عملکردهای یونپ و تایید گسترش مفـهوم محیـط زیسـت بر مسـئولیت بین‌المللی دولت‌ها به روش توصیفی-تحلیلی می‌پردازد و به این نتیجه می‌رسد که فرایند مسئولیت بین‌المللی ناشی از نقض فاحش قواعد زیست محیطی در گذر زمان و با طی فراز و نشیب‌های زیاد دچار تحولات نسبتاً مثبتی شده است. لیکن این تحولات بسیار کند و زمان‌بر بوده است به گونه‌ای که شاید چندان دور از واقعیت نباشد اگر گفته شود فرایند تغییر و تحول در این حوزه بسیار کندتر از سایر حوزه‌های حقوق بین‌الملل بوده است و به نظر می‌رسد یکی از علت‌های اصلی که جبران خسارات زیست محیطی را در بیشتر مواقع غیرممکن می‌سازد مسئله‌ی قابلیت انتساب است. بنابراین در صورت اثبات تخریب محیط زیست و تعیین عامل زیان‌زننده و انتساب فعل به آن، روش‌های جبران خسارت زیست محیطی از روش‌های عام جبران خسارت در حقوق بین‌الملل متفاوت است.