تأمین عناصر غذایی مورد نیاز جهت رشد و نمو گیاهان از طریق کاربرد کودهای زیستی و نانو ضمن افزایش عملکرد، از اثرات سوء مصرف بی‌رویه کودهای شیمیایی برمحیط زیست ممانعت می‌نماید. این تحقیق به صورت آزمایش کرت‎های یک بار خرد شده در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی در سه تکرار در سال زراعی 1400-1399 در روستای خامسان از توابع شهرستان کامیاران واقع در استان کردستان انجام شد. در این آزمایش اثر چهار نوع کود گوگرد شامل عدم مصرف، کود گوگردی گرانوله، کود زیستی تیوباسیلوس، کود گوگردی گرانوله + تیوباسیلوس در کرت‌های اصلی و سه میزان محلول‌پاشی مقادیر 0، 5 و 10 کیلوگرم در هکتار کود نانو پتاسیم در کرت‌های فرعی بر صفات مرفولوژیکی، عملکرد دانه و کیفیت دانه گلرنگ مقایسه گردید. نتایج نشان داد که صفات تعداد ساقه ثانویه در سطح 5 درصد و تعداد دانه در طبق، وزن هزار دانه، عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیکی، عملکرد روغن و پروتئین تحت تأثیر کودهای گوگردی اختلاف معنی‌دار در سطح 1 درصد داشتند. بیشترین عملکرد دانه، عملکرد روغن و پروتئین در تیمار کود گوگردی گرانوله + تیوباسیلوس حاصل گردید که در مقایسه با شاهد به ترتیب: 28/49، 41/72 و 32/46 درصد افزایش نشان دادند. همچنین تعداد دانه در طبق، عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیکی و عملکرد روغن در سطح 1 درصد و درصد روغن و پروتئین و عملکرد پروتئین در سطح 5 درصد تحت تأثیر محلول‌پاشی مقادیر متفاوت کود نانوپتاسیم اختلاف معنی‌دار داشته به طوری که محلول‌پاشی 10 کیلوگرم در هکتار نانوپتاسیم سبب بروز حداکثر مقدار صفات مذکور گردید و عملکرد دانه، درصد روغن، پروتئین و عملکرد روغن و پروتئین را در مقایسه با شاهد به ترتیب: 1/05، 2/56، 0/64، 14/26 و 4/48 درصد افزایش داد. پرونده مقاله