هدف از انجام این پژوهش، بررسی اثر سطوح مختلف آنتی بیوتیک موننسین سدیم و پروبیوتیک تجاری بر فرآیند تخمیر و فراسنجه های تولید گاز منابع خوراکی (علف خشک یونجه، دانه جو و یونجه+ جو با نسبت 50:50) در شرایط برون تنی است. گروه های آزمایشی شامل گروه شاهد (خوراک های پایه بدون افزودنی)، خوراک های پایه + موننسین سدیم (500 یا 1000 میلی گرم در کیلوگرم ماده خشک) و خوراک های پایه + پروبیوتیک تجاری (500 یا 1000 میلی گرم در کیلوگرم ماده خشک) بودند. روش تولید گاز در شرایط آزمایشگاهی (افزودن باکتری های شکمبه و بزاق مصنوعی به نمونه های خوراک) برای تعیین فراسنجه های تولید گاز مورد استفاده قرار گرفت. نتایج نشان داد که هر دو سطح موننسین سدیم سبب کاهش معنی داری در فراسنجه تولید گاز از بخش قابل تخمیر(b) از علوفه یونجه شد. همچنین مکمل نمودن سطح بالای پروبیوتیک (گروه حاوی 1000 میلی گرم)، نرخ تولید گاز (c)در یونجه و دانه جو را به طور معنی داری کاهش داد. با افزایش سطح پروبیوتیک، نرخ تولید گاز در مخلوط علوفه و غلات (نسبت به تیمار حاوی 500 میلی گرم در کیلوگرم پروبیوتیک تجاری) به طور معنی داری افزایش یافت. همچنین هضم پذیری ماده آلی و انرژی قابل متابولیسم در هیچ یک از مراحل آزمایش اختلاف معنی داری نداشتند. از نتایج آزمایش حاضر می توان نتیجه گرفت مکمل سازی موننسین می تواند سبب کاهش فعالیتهای تخمیری مواد خوراکی در شکمبه شود. همچنین افزودن سطح بالای موننسین سدیم در جیره های تمام غلات ثابت نرخ تولید گاز را به طور معنی داری کاهش می دهد، در حالی که با مخلوط نمودن علوفه و غلات، پروبیوتیک ها قادرند با تحریک باکتری های شکمبه ثابت نرخ تولید گاز را افزایش دهند. پرونده مقاله

در این پژوهش الگوی مقاومت بافری افزودنی‌های بافری بیکربنات سدیم، سسکویی کربنات سدیم، اکسید منیزیم، کرنبات منیزیم، بنتونیت سدیم و زئولیت از طریق رسم منحنی تیتراسیون و شیب خط منحنی‌ها مورد مقایسه آماری قرار گرفتند. بر اساس نتایج تیتراسیون، مواد اولیه و درصد استفاده از هرکدام از آنها در بافر چندجزئی بهینه شده مشخص و پس از ترکیب، شیب خط منحنی بافر تولید شده نیز با سایر شیب خط‌ها مقایسه گردید. تفاوت معنی‌داری در شیب خط بافر بهینه شده با جوش‌شیرین مشاهده نشد (05/0p>). جهت اطمینان از عملکرد مطلوب بافر تولید شده در شرایط شکمبه، جیره‌های آزمایشی جیره کم کنسانتره فاقد افزودنی بافری (CF)، جیره پر کنسانتره فاقد افزودنی بافری (CC)، جیره کم کنسانتره+ 1 درصد بیکربنات سدیم (NF)، جیره پرکنسانتره+ 1 درصد بیکربنات سدیم (NC)، جیره کم کنسانتره+ 1 درصد بافر بهینه شده (BF) و جیره پرکنسانتره+ 1 درصد بافر بهینه شده(BC)، تحت آزمون تولید گاز در ساعات 2، 4، 6، 8، 12 24، 48، 72 و 96 پس از انکوباسیون در مایع شکمبه، قرار گرفتند. نتایج نشان داد استفاده از افزودنی‌های بافری دارای اثرات مثبتی بر حفظ تعادل اسید- باز در شکمبه و در نتیجه بهبود اکولوژی میکروارگانیسم‌های ساکن آن شد که این امر با افزایش معنی دار تولید گاز همراه بود (05/0>p). همچنین استفاده از مکمل‌های بافری منجر به بهبود فرآیند تخمیر و افزایش معنی‌دار قابلیت هضم مواد آلی و انرژی زایی خوراک شدند (05/0>p). علاوه بر این بافر بهینه شده پاژبافر عملکردی مشابه با بیکربنات سدیم داشته و می‌تواند به عنوان جایگزینی مناسب برای جوش‌شیرین مورد استفاده دامداری‌ها قرار گیرد. پرونده مقاله