سندرم تخمدان پلی‌کیستیک (PCOS) یک اختلال ناهمگن پیچیده ی ژنتیکی، اندوکرینی و متابولیکی و شایع¬ترین بیماری اندوکرین و اختلال متابولیکی در سنین باروری و مهم ترین علت نازایی ناشی از عدم تخمک گذاری در زنان محسوب می‌شود. شـواهدی متعددی مبنی بر رابطه مستقیم و نزدیک بـین التهاب سیستمیک و موضعی و میزان آنزیوژنز و PCOSوجود دارد. در این پژوهش، 40 سر رت ماده نژاد ویستار در 5 گروه موش‌های گروه کنترل، موش‌های دارای سندرم پلی‌کیستیک (با تزریق استرادیول والپروات)، موش‌های دریافت کننده سلول‌های بنیادی TSP-1 و موش‌های دریافت کننده ی داروی لترازول و موش‌های دریافت کننده ی همزمان سلول‌های بنیادی TSP-1 و داروی لترزازول تقسیم بندی شدند. سپس میزان VEGF به روش Real Time PCR و ROS به روش الیزا سنجش گردید. رت‌های ماده نژاد ویستار مبتلا به سندرم تخمدان پلی‌کیستیک در قیاس با گروه کنترل، افزایش میزان بیان ژن VEGF و سطح ROS بافتی را دارند که این میزان معنادار می‌باشد. بررسي نتايج حاکی از کاهش معنادار میزان بیان ژن VEGF و سطح ROS در قیاس با گروه موش‌های PCOS گردید. بیشترین کاهش در موش‌های دریافت کننده ی لتررازول و به همراه سلول بنیادی حاوی TSP-1 در قیاس با دو تیمار دیگر در هر دو فاکتور VEGF و ROS دیده می‌شود. سطح ROS و VEGF با افزایش توده¬های تخمدان همراه است و از طرفی افزایش توده های تخمدان با ایجاد شرایط هیپوکسی، آندروژن¬ها، انسولین و AMH ممکن است که باعث افزایش مقادیر VEGF گردد. پرونده مقاله