مقدمه : بیماری ایسکمی قلبی و نارسایی‌های متعاقب آن شیوع بسیار بالایی دارند و درمان های موجود پر خطر، هزینه بر و نا کارآمد هستند. دانشمندان با انتقال سلول های بنیادی مزانشیمی امیدوارند بتوانند بافت های مرده را جایگزین کرده و سبب فعالیت دوباره قسمت های آسیب دیده قلب گردند.مواد و روش ها: پس از تمایز سلول های بنیادی مزانشیمی غشای آمنیوتیک به سلول های عضله ی قلب، با روش چراحی باز و با بستن شریان کرونر چپ(Left anterior descending coronary artery/LAD ) به مدت 45 دقیقه ایسکمی حاد قلبی، در رت های نر نژاد ویستارالقاءگردید و سپس ریپرفیوژن در رت‌های نر بر قرار شد. سپس گروه های درمانی،شامل: سلول‌های تیمار شده، سلول همراه با داربست PGS-co-PCL/PGC/PPy/Gelatin و گروه داربست، را به قلب آسیب دیده ایمپلنت شدند. بعد از 2 و 4 هفته اکوکاردیوگرافی انجام شد و با استفاده از تکنیک ایمنوهیستوشیمی آنژیوژنزیس، در بافت قلبی بررسی گردید. نتایج و بحث: در گروه های درمانی با سلول های مزانشیمی و داربست به همراه سلول های مزانشیمی نسبت به کنترل، میزان کسرتخلیه قلب (EF)، کسر جهشی (FS) و حجم ضربه ای قلب (SV) افزایش داشتند. همچنین با بررسی پروتئینVEGF در گروه های مختلف و گروه شاهد افزایش معنادار بیان این فاکتور آنژیوژنیک در گروه دریافت کننده داربست به همراه سلول های مزانشیمی نسبت به سایر گروه ها بودیم به نظر می رسد که استفاده از داربست PGS-co-PCL/PGC/PPy/Gel فضای کافی و مناسب را جهت رشد عروق در میوکارد ایجاد کرده است. پرونده مقاله