مقدمه : بیماری ایسکمی قلبی و نارسایی‌های متعاقب آن شیوع بسیار بالایی دارند و درمان های موجود پر خطر، هزینه بر و نا کارآمد هستند. دانشمندان با انتقال سلول های بنیادی مزانشیمی امیدوارند بتوانند بافت های مرده را جایگزین کرده و سبب فعالیت دوباره قسمت های آسیب دیده قلب گردند.مواد و روش ها: پس از تمایز سلول های بنیادی مزانشیمی غشای آمنیوتیک به سلول های عضله ی قلب، با روش چراحی باز و با بستن شریان کرونر چپ(Left anterior descending coronary artery/LAD ) به مدت 45 دقیقه ایسکمی حاد قلبی، در رت های نر نژاد ویستارالقاءگردید و سپس ریپرفیوژن در رت‌های نر بر قرار شد. سپس گروه های درمانی،شامل: سلول‌های تیمار شده، سلول همراه با داربست PGS-co-PCL/PGC/PPy/Gelatin و گروه داربست، را به قلب آسیب دیده ایمپلنت شدند. بعد از 2 و 4 هفته اکوکاردیوگرافی انجام شد و با استفاده از تکنیک ایمنوهیستوشیمی آنژیوژنزیس، در بافت قلبی بررسی گردید. نتایج و بحث: در گروه های درمانی با سلول های مزانشیمی و داربست به همراه سلول های مزانشیمی نسبت به کنترل، میزان کسرتخلیه قلب (EF)، کسر جهشی (FS) و حجم ضربه ای قلب (SV) افزایش داشتند. همچنین با بررسی پروتئینVEGF در گروه های مختلف و گروه شاهد افزایش معنادار بیان این فاکتور آنژیوژنیک در گروه دریافت کننده داربست به همراه سلول های مزانشیمی نسبت به سایر گروه ها بودیم به نظر می رسد که استفاده از داربست PGS-co-PCL/PGC/PPy/Gel فضای کافی و مناسب را جهت رشد عروق در میوکارد ایجاد کرده است. پرونده مقاله

گلیوبلاستوما یک تومور بدخیم تهاجمی مغز و نخاع است. شواهد متعدد نقش انکوژنی مولکول های RNA طولانی غیرکدکننده (lncRNA) را در طیف گسترده ای از انواع سرطان ها از جمله گلیوما نشان می دهد و بسیار مهم است، با این حال، عملکرد تومورزایی lncRNA در گلیوم تا حد زیادی نامشخص است. شواهد فزاینده نشان داده که lncRNA ها ازجمله LncRNA SNHG15، نقش مهمی در پاتوفیزیولوژی بیماری های انسانی، به ویژه در پاتوژنز و پیشرفت سرطان ها دارند. در این مطالعه 25 بلوک بافت پارافینه مبتلایان به گلیوبلاستوما مولتی فرم و بافت حاشیه توموری جمع آوری و استخراج RNA انجام شد. سنتز cDNA و بررسی بیان SNHG15 با تکنیک Real Time PCR انجام گرفت. منحنی ROC جهت بررسی ارزش بیومارکری رسم و تجزیه و تحلیل آماری توسط GraphPad Prism v.8.0.1 انجام شد. افزایش بیان بالای SNHG15 در نمونه بافت افراد بیمار نسبت به بافت حاشیه توموری به ثبت رسید (0001/0>p ) ارتباط معناداری در بیان این ژن، در بیماران با سنین بیش از 50 سال و کمتر از 50 سال (6573/0p =)، در لوب های پیشانی، گیجگاهی، آهیانه، پس سری (9802/0 p =)، بقا در بیش از 12 ماه و کمتر از 12 ماه (5007/0p =) مشاهده نشد و فقط در جنسیت زن و مرد ارتباط معنادار به ثبت رسید (0001/0p =). بیان LncRNA SNHG15 در بافت توموری بیماران مبتلا به گلیوبلاستوما مولتی فرم بیشتر از بافت حاشیه توموری به ثبت رسید. با بررسی منحنی ROC این احتمال می رود که LncRNA SNHG15 بتواند به عنوان مارکر زیستی مطرح شود اما نیاز به مطالعات بیشتری دارد. پرونده مقاله