هدف این پژوهش، بررسی تأثیر تمرینات ورزشی ایروبیک بر شادکامی و اشتیاق به برقراری ارتباط در زنان افسرده بوده است. این پژوهش آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بوده است. جامعۀ آماری آن را زنان افسرده مراجعه‌کننده به مراکز مشاوره و مطب روان‌پزشکان در سال 96 تشکیل داده است که بر اساس مصاحبه بالینی، ملاک‌های تشخیصی DSM-5، کسب یک انحراف معیار بالاتر از میانگین در پرسشنامه افسردگی (Beck, 1961) و ملاک‌های ورود و خروج انتخاب شدند. این افراد ازلحاظ سن، جنسیت، وضعیت اجتماعی - اقتصادی، عدم ابتلا به بیماری‌های حاد جسمانی و روان‌شناختی و سایر متغیرهای موردنظر در پژوهش کاملاً همگون بودند. از میان آنها 30 نفر به‌صورت تصادفی انتخاب و به‌طور تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. ابزار مورداستفاده شامل، پرسشنامه افسردگی بک (Beck, 1961) ، مقیاس شادکامی دانشگاه مموریال نیوفاندلند (Kozma & Stones, 1980) و مقیاس اشتیاق برای برقراری ارتباط (Croskey, 1992) بوده است. گروه آزمایشی طی یک برنامه ورزشی که شامل تمرینات ورزشی ایروبیک بوده است به‌طور گروهی به مدت 12 هفته و هر هفته به میزان 3 جلسۀ یک‌ساعته شرکت کردند، اما در مورد گروه کنترل هیچ مداخله‌ای صورت نگرفت. همۀ آزمودنی‌ها در دو مرحلۀ پیش‌آزمون و پس‌آزمون، مقیاس‌های شادکامی دانشگاه نیوفاندلند و اشتیاق برای برقراری ارتباط را تکمیل کردند. نتایج حاصل آشکار ساخت که میان گروه آزمایش و کنترل ازلحاظ شادکامی و اشتیاق به برقراری ارتباط تفاوت معنی‌داری وجود دارد (p < 0.001). میزان شادکامی و اشتیاق به برقراری ارتباط در زنان گروه آزمایش در مقایسه با پیش‌آزمون و گروه کنترل به‌طور معنی‌داری افزایش یافته بود؛ بنابراین می‌توان گفت که تمرینات ورزشی ایروبیک، باعث افزایش شادکامی و اشتیاق به برقراری ارتباط در زنان افسرده می‌شود. پرونده مقاله

هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه علّی هویت سردرگم، خودکارآمدی و هوش اخلاقی با آمادگی به اعتیاد از طریق میانجی گری هیجان خواهی بود. نمونه پژوهش شامل 300 دانشجوی پسر است که در دانشگاه شهید چمران اهواز مشغول به تحصیل بودند و به روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای، انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری متغیرهای پژوهش شامل پرسشنامه سبک های هویت بروزنسکی، مقیاس خودکارآمدی عمومی شوارتز و جروسلم، پرسشنامه هوش اخلاقی لنیک و کیل، پرسشنامه هیجان خواهی آرنت و مقیاس آمادگی به اعتیاد زرگر بود. آزمون مسیر های مستقیم و غیرمستقیم الگوی پیشنهادی پژوهش، به ترتیب با استفاده از روش های تحلیل مسیر و بوت استراپ انجام شد. نتایج نشان داد که مسیرهای مستقیم هویت سردرگم، خودکارآمدی، هوش اخلاقی و هیجان خواهی به آمادگی به اعتیاد به لحاظ آماری معنی‌دار بودند. هم چنین مسیرهای مستقیم هویت سردرگم، خودکارآمدی و هوش اخلاقی به هیجان خواهی نیز معنی‌دار بودند. از سوی دیگر، نتایج نشان داد رابطه غیرمستقیم هویت سردرگم، خودکارآمدی و هوش اخلاقی با آمادگی به اعتیاد از طریق هیجان خواهی معنی‌دار بودند. پرونده مقاله

هدف از این پژوهش تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر مهرورزی بر دیگرپیروی و حساسیت به طرد در دختران دبیرستانی شهر اهواز بود. بدین منظـور یـک طرح نیمه تجربی از نـوع پـیش آزمـون ـ پـس آزمـون بـا گــروه آزمــایش و گــواه، اجــرا گردیــد. جامعــة آمــاری شامل همــة دختران دبیرستانی شهر اهواز بود که در سال 1397-1396 مشغول به تحصیل بودند. 100 نفـر دانش‌آموز به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند، سپس 30 نفـر کـه در زیر مقیاس دیگرپیروی پرسشنامه‌ی سبک شخصی رابینز و پرسشنامه‌ی حساسیت به طرد بیش‌ترین نمره را دریافت کردند، به عنـوان نمونـة نهـایی انتخـاب شدند. این افراد از لحاظ سن، وضعیت اجتماعی-اقتصادی، عدم ابتلا به بیماریهای جسمانی و روانی و سایر متغیرهای موردنظر در پژوهش کاملاً همتاسازی شده بودند و بـه صـورت تصـادفی در گروه آزمایشی (15 نفر) و گروه گواه (15 نفر) قـرار گرفتنـد. ابزارهـای پـژوهش شـامل زیر مقیاس دیگرپیروی پرسشنامه‌ی سبک شخصی رابینز (1994) و پرسشنامه‌ی حساسیت به طرد داونی و فلدمن (1996) بود. گروه آزمایشی به مدت ۸ جلسه تحت گروه درمانی مبتنی بـر مهرورزی قرار گرفتند؛ اما گروه گواه مداخله‌ای دریافت نکردند. نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس چند متغیری نشان داد که میان گروه آزمایشی و گروه گواه از لحاظ دیگرپیروی و حساسیت به طرد تفاوت معنی‌داری وجود دارد (021/0>p). میزان حساسیت به طرد در گروه آزمایشی نسبت به پیش‌آزمون و گروه گواه به طور معنی‌داری کاهش یافته است. می‌توان نتیجه گرفت که درمان مبتنی بر مهرورزی بر حساسیت به طرد، مؤثر بوده است. بنابراین استفاده از درمان مبتنی بر مهرورزی در درمان حساسیت به طرد توصیه می‌شود. واژه‌های کلیدی: درمان مبتنی بر مهرورزی، دیگرپیروی، حساسیت به طرد. پرونده مقاله