هدف این پژوهش، بررسی تأثیر تمرینات ورزشی ایروبیک بر شادکامی و اشتیاق به برقراری ارتباط در زنان افسرده بوده است. این پژوهش آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بوده است. جامعۀ آماری آن را زنان افسرده مراجعه‌کننده به مراکز مشاوره و مطب روان‌پزشکان در سال 96 تشکیل داده است که بر اساس مصاحبه بالینی، ملاک‌های تشخیصی DSM-5، کسب یک انحراف معیار بالاتر از میانگین در پرسشنامه افسردگی (Beck, 1961) و ملاک‌های ورود و خروج انتخاب شدند. این افراد ازلحاظ سن، جنسیت، وضعیت اجتماعی - اقتصادی، عدم ابتلا به بیماری‌های حاد جسمانی و روان‌شناختی و سایر متغیرهای موردنظر در پژوهش کاملاً همگون بودند. از میان آنها 30 نفر به‌صورت تصادفی انتخاب و به‌طور تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. ابزار مورداستفاده شامل، پرسشنامه افسردگی بک (Beck, 1961) ، مقیاس شادکامی دانشگاه مموریال نیوفاندلند (Kozma & Stones, 1980) و مقیاس اشتیاق برای برقراری ارتباط (Croskey, 1992) بوده است. گروه آزمایشی طی یک برنامه ورزشی که شامل تمرینات ورزشی ایروبیک بوده است به‌طور گروهی به مدت 12 هفته و هر هفته به میزان 3 جلسۀ یک‌ساعته شرکت کردند، اما در مورد گروه کنترل هیچ مداخله‌ای صورت نگرفت. همۀ آزمودنی‌ها در دو مرحلۀ پیش‌آزمون و پس‌آزمون، مقیاس‌های شادکامی دانشگاه نیوفاندلند و اشتیاق برای برقراری ارتباط را تکمیل کردند. نتایج حاصل آشکار ساخت که میان گروه آزمایش و کنترل ازلحاظ شادکامی و اشتیاق به برقراری ارتباط تفاوت معنی‌داری وجود دارد (p < 0.001). میزان شادکامی و اشتیاق به برقراری ارتباط در زنان گروه آزمایش در مقایسه با پیش‌آزمون و گروه کنترل به‌طور معنی‌داری افزایش یافته بود؛ بنابراین می‌توان گفت که تمرینات ورزشی ایروبیک، باعث افزایش شادکامی و اشتیاق به برقراری ارتباط در زنان افسرده می‌شود. پرونده مقاله