زمینه و هدف: به کارگیری جیره های مناسب از مهم ترین بخش های زیستی جهت رشد و سلامت ماهی بوده و باروری، تخم ریزی و کیفیت تخم را نیز تحت تاثیر قرار می دهد. در این تحقیق تاثیر سطوح مختلف پروتئین و چربی جیره بر رشد و تولیدمثل ماهی زبرا(Danio rerio) مورد بررسی قرار گرفت. روش کار: 9 جیره غذایی با سه سطح پروتئین(25، 30 و 35 درصد) و سه سطح چربی(4، 8 و 12 درصد)، به منظور تعیین میزان پروتئین و لیپید برای بهینه رشد و تولید مثل ماهی زبرا تهیه شد.135 عدد بچه ماهی به صورت گروه های 5 تایی با میانگین بیوماس( ± انحراف معیار) 02/0±23/1 گرم و نسبت جنسی2 به 3 (ماده/نر) به طور تصادفی در 27 آکواریوم 20 لیتری توزیع و 3 بار در روز به مدت 4 ماه تغذیه شدند. یافته ها: نتایج نشان داد، اثر متقابل پروتئین و چربی باعث افزایش معنی داری وزن نهایی، افزایش وزن بدن، کارایی تغذیه، نرخ رشد ویژه ماهیان و زنده مانی لاروها و کاهش ضریب تبدیل غذایی گردید(05/0P<). با افزایش پروتئین نیز، به طورمعنی داری کارایی غذایی، نرخ رشد ویژه، درصد افزایش وزن بدن، وزن و زنده مانی لاروها افزایش و ضریب تبدیل غذایی و غذای خورده شده روزانه کاهش یافتند(05/0P<). با افزایش چربی جیره شاخص های رشد و تولیدمثل بهبود یافت، به طوری که در سطح 12درصد نسبت به سطوح پایین تر، درصد افزایش وزن بدن، کارایی غذایی، نرخ رشد، وزن و زنده مانی لاروها افزایش و ضریب تبدیل غذایی کاهش یافت (05/0P<). نتیجه گیری: جیره ی حاوی 35 درصد پروتئین و 12 درصد چربی، جیره مطلوب تری جهت دستیابی به شاخص های رشد و تولیدمثل مطلوب در ماهی زبرا می باشد. پرونده مقاله

حلزون ها یکی از مهم ترین گروه های خسارت زا به محصولات کشاورزی محسوب می شوند. حلزون گونه Physa acuta به عنوان یک گونه مهاجم در باغات، سبزی کاری ها و بالاخص مزارع برنج از اهمیت خاصی برخوردار است. در این تحقیق ضمن بررسی گونه های نرم تنان حاشیه رودخانه جاجرود در شرق استان تهران، این گونه از چهار ایستگاه فشم، سعید آباد، خجیر و پاکدشت در طول رودخانه جاجرود گزارش گردید. طبق مشاهدات در ماه های فصل تابستان هیچ نمونه ای از این گونه جمع آوری نشد و نمونه های جمع آوری شـده در ماه های فصول بـهار و پاییـز تفاوت معنی داری از نظر صفات ریخت شناسی نشان ندادند. وجود این گونه در منطقه حاشیه رودخانه جاجرود هشداری برای احتمال حمله این گونه مهاجم به مزارع و باغات حاشیه رودخانه محسوب می شود. پرونده مقاله

با افزایش جمعیت جهان و نیاز به تولید و عرضه مواد غذایی بیش‌تر، سهم پروتئین دریافتی از منابع حیوانی نظیر دام، طیور و شیلات مورد اهمیت بسیاری قرار می‌گیرد؛ هم‌چنین دامداران نسبت به استفاده از سایر منابع پروتئینی مانند حشرات و نرم‌تنان در جیره طیور و ماهی‌ها به‌دلیل کاهش هزینه‌ها، کاهش اثرات جانبی فیزیولوژیک و کاهی آلودگی‌های زیست محیطی تمایل دارند. در این تحقیق ارزش غذایی هفت گونه از بی‌مهرگان به‌عنوان جایگزین یا مکمل در جیره غذایی طیور و ماهی‌ها مورد بررسی قرار گرفتند. نمونه‌های مورد بررسی عبارت بودند از سوسری‌ها شامل دو گونه بومی مناطق شهری تهران، سوسری شرقی و سوسری آمریکایی، زنبور عسل، سن گندم، ملخ‌ها شامل دو گونه بومی جنوب‌شرق استان تهران ملخ ایتالیایی و ملخ مراکشی، لیسه‌های خاکزی، حلزون‌های صدف‌دار و زالوی آب شیرین. جهت مقایسه ارزش غذایی نمونه‌ها، پارامترهای درصد چربی با استفاده از دستگاه سوکسله، درصد پروتئین با کمک کجلدال، درصد کلیسم و فسفر با روش نورسنجی شعله‌ای، درصد رطوبت نسبی با کمک یک آون ساده، درصد ماده خشک و خاکستر با استفاده از کوره الکتریکی، درصد فیبر با کمک دستگاه فایبرتک، مقدار انرژی خام در مقیاس کیلوکالری به‌ازاء هر کیلوگرم وزن نمونه، و درصد کربوهیدرات با روش مانسون-والکر اندازه‌گیری شدند. طی مقایسه داده‌ها با تحقیقات مشابه می‌توان نتیجه گرفت که سوسری آمریکایی می‌تواند جایگزین خوبی به‌جای پودر ماهی در جیره غذای طیور و آبزیان باشد. پیشنهاد می‌شود این نمونه به‌دلیل درصد بالای پروتئین، کلسیم، ماده خشک، فیبر، فسفر و انرژی و درصد کمی چربی در جیره غذایی ماهی‌ها و طیور استفاده شود. پرونده مقاله

بررسی فونستیک دوزیستان بی‌دم رودخانه‌های شرق استان تهران طی 9 ماه (پاییز 92 و بهار و تابستان 93) به-صورت ماهانه به اجرا درآمد. برای این منظور 10 ایستگاه نمونه‌برداری در رودخانه‌های جاجرود، لار و حبله‌رود انتخاب شدند. نمونه‌ها‌ بعد از این‌که توسط تور دستی گرفته شدند به ظروف درب‌دار منتقل و سپس جهت بررسی‌های زیست‌سنجی و شناسایی به آزمایشگاه زیست‌شناسی منتقل شدند. نتایج این بررسی نشان داد که دو زیرگونهBufo (Pseudepidalea) viridis viridis ، ridibunda ridibunda Pelophylax))Rana و گونه Rana camerani در این مناطق زندگی می‌کنند که گونه غالب این منطقه ridibunda Pelophylax))Rana بود (05/0>P). تراکم جمعیتی به‌ترتیب به ridibunda ridibunda Pelophylax) ) Rana، Rana camerani وBufo (Pseudepidalea) viridis viridis تعلق داشت (05/0>P). زیرگونهPelophylax) ridibunda ridibunda ) Rana با تعداد 83 نمونه در تمام رودخانه‌ها و ایستگاه‌ها یافت شد، از گونه Rana camerani، 50 نمونه در تمامی رودخانه‌ها یافت شد و تنها در ایستگاه‌های خجیر و پاکدشت از رودخانه جاجرود جمع‌آوری نشد. هم‌چنین مشخص شد که زیرگونه Bufo (Pseudepidalea) viridis viridis با تعداد 3 نمونه تنها در ایستگاه پاکدشت از رودخانه جاجرود صید شد و در بقیه ایستگاه‌ها یافت نشد. میزان پراکنش این گونه‌ها در فصل تابستان نسبت به سایر فصول بیش‌تر بوده است (05/0>P). نتایج نشان داد که عوامل محیطی و زیستگاهی نیز بر روی پراکنش گونه‌ها تاثیر دارد (05/0>P). پرونده مقاله

در تحقیق حاضر شناسایی و بررسی تنوع گونه ای و فراوانی ماهیان منابع آبی جنوب شرق استان به مدت 6 ماه انجام گردید. برای این منظور 5 ایستگاه انتخاب و سپس ماهیان توسط وسایل صید مختلف مانند تور گوشگیر، تور دستی (ساچوک) و الکتروشوکر به طور ماهانه صید شده و به آزمایشگاه منتقل و توسط کلیدهای شناسایی معتبر شناسایی شدند. هدف از بررسی حاضر، شناسایی جنس، گونه های ماهیان، پراکنش زمانی و مکانی و فراوانی در این منطقه بود. نتایج این بررسی نشان داد که 3 خانواده از 6 جنس و 9 گونه مورد شناسایی قرار گرفت که از این تعداد 4 جنس و 6 گونه به خانواده کپور ماهیان تعلق داشت. پس از خانواده کپور ماهیان، خانواده ,Balitoridae با دارا بودن 2 گونه در جایگاه بعدی قرار گرفته است. آخرین خانواده در این تحقیق، خانواده کپور ماهیان دندان دار زنده زا (Poeciliidae) با یک جنس و یک گونه Gambusia holbrooki یافت شده است. پرونده مقاله

طی پژوهشی در فصول مختلف (زمستان و بهار، تابستان و پاییز)، خرچنگ‌های گرد آب شیرین در رودهای شرق استان تهران (جاجرود، حبله رود و لار) در ایستگاه‌های فشم، سعیدآباد، خجیر، زرین‌دشت و سیمین دشت با تور دستی جمع‌آوری و از حیث شاخص‌های طول و عرض کاراپاس، وزن و همچنین از لحاظ رنگ بدن نیز مورد ارزیابی قرار گرفتند. در نهایت نتایج این تحقیق نشان از آن داشت که گونه خرچنگ یافت شده Potamon persicum بوده که بین طول کاراپاس، عرض کاراپاس و همچنین وزن این خرچنگ در نمونه‌های یافت شده همبستگی قوی و مثبتی وجود داشت. رودها (جاجرود و حبله رود)، ایستگاه‌ها (فشم، سعیدآباد، خجیر، زرین‌دشت و سیمین دشت) و جنسیت هیچ‌کدام تأثیری بر شاخص‌های طول کاراپاس، عرض کاراپاس و وزن این خرچنگ نداشتند. از لحاظ میانگین پراکندگی جمعیتی نیز خرچنگ P. persicum در رودهای جاجرود و حبله رود و همچنین ایستگاه‌های فشم، سعیدآباد، خجیر، زرین دشت و سیمین دشت یکسان بودند اما این میانگین پراکندگی جمعیتی در فصول تابستان و پاییز به‌طور معنی‌داری بیشتر از فصول زمستان و بهار بود (0/05>P). فراوانی جمعیتی این خرچنگ در رود جاجرود 70 درصد و در حبله رود 30 درصد کل نمونه‌های مشاهده شده بود؛ و در ایستگاه‌های فشم، سعیدآباد، خجیر، زرین دشت و سیمین دشت نیز به ترتیب دارای فراوانی 32، 19، 18، 21 و 10 درصد کل نمونه‌های یافت شده بودند. نتایج رنگ بدن نیز نشان از آن داشت که غالباً رنگ کاراپاس و پاهای حرکتی قهوه ای تیره است و در مواردی قهوه ای روشن مشاهده گردید. پرونده مقاله

شناسایی، تنوع گونه‌ای و فراوانی خانواده لوچ ماهیان در رودخانه‌های استان تهران از فصل پاییز 1397 تا پاییز 1398 بمدت دوازده ماه به اجرا درآمد. برای این منظور 10 ایستگاه نمونه‌برداری انتخاب شد. نمونه‌ها پس از صید توسط الکتروشوکر با الکل تثبیت شدند و جهت بررسی‌های زیست سنجی به آزمایشگاه منتقل شدند. نتایج این بررسی نشان داد که سه گونه متعلق به خانواده سگ‌ماهیان در رودخانه‌های جاجرود، حبله رود و لار در استان تهران زیست می‌کنند. گونه Oxynoemacheilus bergiana با 77/27 درصد بیشترین و گونه های Paracobitis iranian با 15 درصد، و Oxynoemacheilus angorae با 73/7 درصد، کمترین تنوع گونه‌ای را در ایستگاه‌های انتخاب شده دارند. همچنین در ایستگاه سعیدآباد فراوانی گونه ای Oxynoemacheilus bergiana 27/77 درصد و Paracobitis Iranian 18/3 درصد بود. در ایستگاه خجیر فراوانی گونه ای Paracobitis iranian 63/3 درصد بود. در ایستگاههای زرین دشت و سیمین دشت فراوانی گونه ای Paracobitis iranian مساوی و برابر 1/4 درصد بوده است. در ایستگاههای سدلار و دلیچای فراوانی گونه ای سگ ماهی جویباری آنگورا Oxynoemacheilus angorae بترتیب معادل 45/5 درصد و 27/2 درصد بود. همچنین بیشترین تراکم در فصل ماهیان صید شده بترتیب به تابستان، پاییز، بهار و زمستان تعلق داشت که فراوانی گونه سگ‌ماهی جویباری سفیدرود Oxynoemacheilus bergiana با 1/34 درصد در تابستان، 20 درصد در پاییز، 8/11 درصد در زمستان و 336/11 در بهار بود. گونه سگ‌ماهی تاجدار ایرانی Paracobitis iranian با 63/8 درصد در تابستان و 37/6 در بهار بود. گونه سگ‌ماهی جویباری آنگورا Oxynoemacheilus angorae در تابستان 45/5 درصد و پاییز 28/2 درصد بود. پرونده مقاله

لاکپشتها خزندگانی از راسته Testudines میباشند و به عنوان گونه های کلیدی در زیستگاه محل زندگی خود بشمار میروند و وجود آنها به بقا و پایداری تنوع زیستی کمک میکند. مطالعه حاضر با هدف بررسی پراکنش و تنوع گونه ای لاکپشت در جنوبشرق استان تهران انجام شد. نمونه برداری لاکپشتان از بهار تا پایان تابستان 1394 به صورت ماهانه و براساس کار میدانی در 12 ایستگاه صورت گرفت ولی فقط در 5 ایستگاه، لاکپشت وجود داشت، بطوریکه در شهرستانهای پیشوا و پاکدشت لاکپشتی یافت نشد. تعداد 56 قطعه لاکپشت از 5 ایستگاه در جنوبشرق استان جمع آوری شد و بعد از زیست سنجی کامل و تشخیص جنسیت، توسط کلیدهای شناسایی، مورد شناسایی قرار گرفتند. از 56 نمونه جمع آوری شده، تعداد 36 قطعه نر و 20 قطعه ماده بودند. همه نمونه ها، به زیرگونه Mauremys caspica caspica تعلق داشتند. پس از شناسائی، آنالیز آماری داده ها با استفاده از نرم افزارهای Excel و Spssانجام شد. با اینکه از نظر عددی تعداد بیشترین نمونه مربوط به ایستگاه های شاهزاده محمد-ایجدان و دریاچه بهرام بود و کمترین نمونه در ایستگاه روستای داوودآباد مشاهده شد ولی از نظر آماری مشخص شد که اختلاف معنی داری در رابطه با پراکنش این گونه بین ایستگاه های که نمونه یافت شد وجود ندارد (0/05<p). نسبت جنسی نر به ماده 1:1 بدست آمد. همچنین تفاوت معنیدار بین جنسیت و طول دم، فاصله پلاسترون تا کلوآک و فاصله کلوآک تا انتهای دم حاصل شد (0/01>p). پرونده مقاله

تاکنون اغلب قورباغه های مردابی آب های ایران بر مبنای روش ریخت شناسی مورد شناسایی قرار گرفته اند و تمامی جمعیت قورباغه های مردابی با وجود دامنه گسترده توزیع آن ها به یک گونه واحد به نام Rana (Pelophylax) ridibunda نسبت داده شده اند. بنابراین در این تحقیق شناسایی دقیق تر از قورباغه های مردابی شهرستان های جنوب شرق استان تهران براساس توالی ژن srRNA12 میتوکندریایی مورد بررسی ژنتیکی قرار گرفت. برای این منظور 4 ایستگاه اصلی (پاکدشت، ورامین، قرچک، پیشوا) در جنوب شرق استان تهران انتخاب شد. سپس تعداد 19 عدد نمونه توسط توردستی صید، به ظروف درب دار حاوی الکل منتقل و سپس جهت بررسی های مولکولی به آزمایشگاه منتقل گردیدند. جهت شناسایی مولکولی، استخراج DNA از عضله پا به روش CTAB انجام شد. سپس با استفاده از پرایمر اختصاصی واکنش زنجیره ای پلیمراز جهت تکثیر توالی ژن srRNA12 میتوکندریایی انجام شد. درخت فیلوژنی تجزیه و تحلیل ماتریس داده ها براساس روش های (Neighbor-joining) و ماکزیمم احتمال (Maximum Likelihood) با استفاده از نرم افزار Mega6 انجام گردید. نتایج بررسی های فیلوژنی نشان داد، دو کلاد اصلی با ضریب حمایت 100 وجود دارد، که یک زیرشاخه متعلق به نمونه های مطالعه حاضر و دیگر گروه مربوط به جمعیت قورباغه های P. bedriagae می باشد. در نتیجه احتمال می رود جمعیت قورباغه های مردابی شرق تهران متعلق به گونه bedriagae P. و یا زیر گونه Pelophylax Sp. باشند که مستلزم بررسی های بیش تر با سایر نشانگرهای مولکولی می باشد. پرونده مقاله

به منظور شناسایی گونه های دوزیستان بی دم در شهرستان های جنوبشرقی استان تهران از طریق مطالعات بافت شناسی مورد بررسی قرار گرفت. 4 ایستگاه اصلی (پاکدشت، ورامین، قرچک، پیشوا) در جنوبشرق استان تهران انتخاب شد. سپس تعداد 24 عدد نمونه توسط توردستی صید، به ظروف دربدار حاوی فرمالین 10درصد بافر شده منتقل و سپس جهت مطالعات بافت شناسی به آزمایشگاه منتقل گردیدند. بررسیها نشان داد که در یک گروه (وزغ سبز معمولی، Pseudepidalea (Bufo) viridis) غدد مولد سم وجود داشت. در این گروه اپیتلیوم 3 لایه و در زیر آن کروماتوفورها کاملاً نمایان بود. در زیر آنها غدد بزرگ مولد سم دیده شد و پس از آن بافت پیوندی و سپس عضلات مخطط قرار داشتند. در گروهی دیگر (قورباغه مردابی معمولی، Pelophylax (Rana) ridibunda)، اپیتلیوم 4 لایه مشاهده گردید که خود به 2زیر گروه تقسبم میشدند: عده ای دارای غدد ترشحی موکوسی و گروهی که فاقد غدد موکوسی بودند، اما در هر دو گروه اخیر، سلولهای کروماتوفور، بافت پیوندی، عضلات مخطط و غضروف دیده شدند. در یک گروه دیگر مشاهده شد که اپیتلیوم 3 لایه بوده ولی نه غدد مولد سم و نه غدد موکوسی وجود نداشتند اما دو نوع ویژگی در مشاهدات بافت شناسی دیده شد، بطوریکه عده ای دارای غضروف و گروهی که فاقد غضروف بودند. این تفاوتها بیانگر احتمال وجود چندریختی در قورباغه مردابی معمولی میباشد. نتایج مطالعات بافت شناسی بیانگر آن بود که برای شناسایی دوزیستان بی دم، علاوه بر مطالعات ریخت سنجی، ریخت شناسی و ژنتیکی، میتوان از مطالعات بافت شناسی هم بهره گرفت. پرونده مقاله

در مطالعه حاضر تاثیر عصاره هیدرواتانلی دانه خربزه بر سطح بیان ژن‌های NOX4 و GPx1 در موش‌های مسموم‌شده با اتیلن‌گلیکول مورد ارزیابی قرار گرفت. موش‌ها در 5 گروه 6 تایی بصورت یک گروه کنترل سالم، یک گروه کنترل مسموم و سه گروه مسموم تجربی تقسیم شدند. به گروه مسموم تجربی غلظتهای 150، 300 و 600 میلیگرم بر کیلوگرم عصاره هیدرواتانلی دانه خربزه بصورت خوراکی خورانده شد. سپس کبد موش‌ها خارج شده و سپس RNA کل استخراج شد. سپس cDNA ساخته شده و میزان بیان ژن‌های مورد نظر و همین‌طور ژن GAPDH به عنوان ژن خانه‌دار با روش Real time PCR مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد تیمار روزانه خوراکی اتیلن گلیکول موجب افزایش معنی دار بیان ژن کدکننده NOX4 و GPx1 در گروه‌های مسموم نسبت به کنترل سالم می‌شود. افزایش بیان ژن NOX4 و GPx1 نشان‌دهنده التهاب ناشی از مصرف اتیلن‌گلیکول و مسمومیت آن می‌باشد. تیمار عصاره هیدرواتانلی دانه خربزه در غلظت‌های 150، 300 و 600 میلیگرم بر کیلوگرم وزن بدن موجب کاهش معنی‌دار بیان هر دو ژن در گروه های تجربی در مقایسه با گروه کنترل مسموم می‌شود. کاهش میزان بیان ژن NOX4 در مقایسه با گروه کنترل مسموم نشان می‌دهد مصرف عصاره هیدرواتانلی دانه خربزه موجب کاهش التهاب ناشی از مسمومیت با اتیلن گلیکول شده است. به دنبال مسمومیت کبدی ناشی از اتیلن گلیکول میزان H2O2 افزایش می‌یابد و میزان بیان ژن کدکننده گلوتاتیون‌پراکسیداز افزایش می‌یابد. تیمار با عصاره هیدرواتانلی خربزه، میزان تولید H2O2 کاهش می‌یابد که به دلیل اثرات ترکیبات آنتی‌اکسیدانی موجود در عصاره باشد. پرونده مقاله