در بین آسیب‌های اجتماعی، رفتارهای پرخطر و به‌ویژه گرایش به مصرف دخانیات و مواد، از جمله ضرورت ویژه‌ای برای توجه و برنامه‌ریزی برای پیشگیری برخوردار است. پژوهش حاضر از نوع توصیفی- همبستگی بود. حجم نمونه 150 نفر زن معتادان مراجعه‌کننده به مراکز ترک اعتیاد شهر خرم‌آباد بودند که با استفاده از نمونه‌گیری در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای سنجش متغیرها از پرسشنامه‌های گرایش به مواد مخدر گلپرور (1380)، خودکنترلی تانگی و همکاران (2004)، تحمل‌ آشفتگی سیمونز و گاهر (2005) و احساس تنهایی راسل (1993) استفاده شد. نتایج نشان داد رابطه خودکنترلی با گرایش به مواد مخدر منفی و معنی‌دار (001/0 > p) و رابطه احساس تنهایی با گرایش به مواد مخدر مثبت و معنی‌دار بود (02/0 > p) بنابراین این دو سازه توانسته‌اند تاحدودی میزان گرایش به مواد مخدر را پیش‌بینی نمایند. ولی رابطه تحمل آشفتگی با گرایش به مواد مخدر هر چند به صورت منفی به‌دست آمد ولی این رابطه معنی‌دار نبود. یافته‌ها حاکی از آن است که قوی‌ترین پیش‌بین برای گرایش به مواد مخدر متغیر خودکنترلی بود (39/0= β و 28/5=t). این نتایج کاربردهای مهمی در آسیب‌شناسی گرایش به مواد مخدر دارد. بر این اساس، می‌توان با آموزش و ارائه مشاوره‌های مناسب، خودکنترلی و تحمل آشفتگی را بهبود بخشیده و با انجام اقداماتی در جهت کاهش احساس تنهایی، از گرایش افراد به اعتیاد پیشگیری کرد و حتی می‌توان درمان مؤثر و متناسب با شرایط افراد وابسته به مواد را انتخاب نمود. پرونده مقاله