هدف: این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی آموزش تفکر انتقادی بر نگرش به خلاقیت و نشاط ذهنی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی لرستان انجام شده است. روش: روش ‌پژوهش نیمه‌آزمایشی در قالب طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل اجرا شد. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان دختر و پسر دانشگاه علوم پزشکی لرستان در سال تحصیلی 97-1396 بود. نمونه پژوهش 40 نفر از دانشجویان مذکور بودند که با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش و کنترل هر گروه 20 نفر جایگزین شدند. قبل و بعد از اجرای آموزش تفکر انتقادی برای سنجش نگرش به خلاقیت، از آزمون نگرش به خلاقیت شیفرن (2003) و برای سنجش نشاط ذهنی، از پرسشنامه نشاط ذهنی ریان و فردریک (1997) استفاده شد. آموزش تفکر انتقادی برای گروه آزمایش به طور جداگانه، 10 جلسه 90 دقیقه‌ای اجرا گردید و از دو گروه پس‌آزمون به عمل آمد. در این مدت برای گروه کنترل هیچ آموزشی اعمال نشد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره و تک‌متغیره استفاده شد. یافته‌ها: نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که آموزش تفکر انتقادی باعث افزایش نگرش به خلاقیت و نشاط ذهنی دانشجویان شد (97/6=F، 003/0>P). نتیجه‌گیری: توجه به آموزش تفکر انتقادی در افزایش نگرش به خلاقیت و نشاط ذهنی در دانشجویان یکی از ضرورت‌های پژوهش محسوب می‌‌شود و برگزاری دوره‌هایی در این زمینه در مراکز آموزشی توصیه می‌‌شود. پرونده مقاله

در بین آسیب‌های اجتماعی، رفتارهای پرخطر و به‌ویژه گرایش به مصرف دخانیات و مواد، از جمله ضرورت ویژه‌ای برای توجه و برنامه‌ریزی برای پیشگیری برخوردار است. پژوهش حاضر از نوع توصیفی- همبستگی بود. حجم نمونه 150 نفر زن معتادان مراجعه‌کننده به مراکز ترک اعتیاد شهر خرم‌آباد بودند که با استفاده از نمونه‌گیری در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای سنجش متغیرها از پرسشنامه‌های گرایش به مواد مخدر گلپرور (1380)، خودکنترلی تانگی و همکاران (2004)، تحمل‌ آشفتگی سیمونز و گاهر (2005) و احساس تنهایی راسل (1993) استفاده شد. نتایج نشان داد رابطه خودکنترلی با گرایش به مواد مخدر منفی و معنی‌دار (001/0 > p) و رابطه احساس تنهایی با گرایش به مواد مخدر مثبت و معنی‌دار بود (02/0 > p) بنابراین این دو سازه توانسته‌اند تاحدودی میزان گرایش به مواد مخدر را پیش‌بینی نمایند. ولی رابطه تحمل آشفتگی با گرایش به مواد مخدر هر چند به صورت منفی به‌دست آمد ولی این رابطه معنی‌دار نبود. یافته‌ها حاکی از آن است که قوی‌ترین پیش‌بین برای گرایش به مواد مخدر متغیر خودکنترلی بود (39/0= β و 28/5=t). این نتایج کاربردهای مهمی در آسیب‌شناسی گرایش به مواد مخدر دارد. بر این اساس، می‌توان با آموزش و ارائه مشاوره‌های مناسب، خودکنترلی و تحمل آشفتگی را بهبود بخشیده و با انجام اقداماتی در جهت کاهش احساس تنهایی، از گرایش افراد به اعتیاد پیشگیری کرد و حتی می‌توان درمان مؤثر و متناسب با شرایط افراد وابسته به مواد را انتخاب نمود. پرونده مقاله