در این مقاله مروری به نقش ترکیب های متخلخل اکسیدی معدنی به عنوان حامل داروها برای بهبود ویژگی فیزیکی داروها پرداخته شده است. حلالیت و نفوذپذیری داروها در دستگاه گوارش از عوامل تعیین کننده فراهمی زیستی خوراکی داروها است. همواره داروهایی وجود داشته اند که به منظور تهیه یک فرمول مناسب خوراکی، نیاز به بهینه سازی حلالی آن ها بوده است. امروزه در نتیجه پژوهش های گسترده و پیدایش داروهای جدید، تعداد داروهایی که مشکل حلالیت دارند، افزایش یافته اند مانند برخی داروهای قلبی که در طبقه دوم داروها قرار دارند و حلالیت ناچیز دارند. حلالیت پایین این نوع داروها موجب ایجاد محدودیت درمانی شده است، زیرا برای افزایش تاثیرگذاری این داروها مجبورند چنده بیشتری از دارو را تجویز کنند که موجب می شود دارو در خون تجمع یابد و در دیواره رگ های خونی رسوب کند. بنابراین، داروها برای بهبود عملکرد خود نیاز به حامل دارویی دارند. سامانه های دارورسانی شامل نانوذره های زیست تخریب پذیر بسپار، ریشال های بسپار، نانوذره های جامد، نانولیپوزوم ها، دندریمرها، نانوذره های مغناطیسی و نقاط کوانتومی از دهه های پیشین برای این منظور استفاده شده اند، ولی در چند سال اخیر، استفاده از اکسیدهای فلزی و نافلزی در سامانه های دارورسانی نوین موردتوجه دانشمندان قرار گرفته است. این ترکیب های متخلخل معدنی در مقایسه با سایر ترکیب های متداول، می توانند مزایای بسیاری شامل بهبود حلالیت و پایداری، امکان واپایش چنده مصرفی دارو، واپایش سینتیک رهایش دارو، رساندن دارو به بافت هدف، کاهش عوارض جانبی، افزایش زیست سازگاری دارو و غیره داشته باشند. بنابراین، استفاده از سامانه های نوین دارورسانی بر پایه نسل جدید اکسیدهای فلزی و نافلزی برای بهبود حلالیت، نفوذپذیری و زیست سازگاری داروها، گامی مهم و پایه ای در فرمول‌بندی داروها است که در این مقاله بررسی شده است. پرونده مقاله

در این پژوهش، نانو-ماکرو منیزیم اکسید به‌آسانی و با نسبت‌های متفاوتی از اسیدآمینه آرژنین و اوره (بدون استفاده از ماده فعال در سطح) با ساختارهای متفاوت مکعبی و کروی با روش آب‌گرمایی در دمای 130 تا 180 درجه سانتی‌گراد در مدت 24 ساعت سنتز شد و در دمای 400 و 600 درجه سانتی‌گراد کلسینه شد تا نانوذراتی بین 42 تا 80 نانومتر به‌دست آید. شش فراورده به‌دست آمده با روش‌های پراش پرتو ایکس (XRD)، میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM)، آزمون جذب و واجذب نیتروژن (BET)، طیف‌سنجی فروسرخ (IR)، طیف‌سنجی فرابنفش-مرئی (UV-Vis) و تجزیه عنصری (به روش EDX) شناسایی شدند. نمونه‌های ׳MgO1 و MgO2 که به ترتیب کروی و مکعبی منظم بودند به‌عنوان حامل داروی نامحلول نیفدیپین برای افزایش انحلال‌پذیری آن انتخاب شدند. سپس رهایش این دارو در محیط‌های شبیه‌سازی معده (2/1=pH) و روده (8/6= pH) بررسی شد. بهترین نمونه MgO2 بود که در محیط روده در طی 15 ساعت، 100 درصد دارو از آن رهایش پیدا کرد. همچنین، سینتیک داروی نیفدیپین از بستر ׳MgO1 و MgO2 با استفاده از مدل کورسمایر-پپاس موردبررسی قرار گرفت و نتیجه نشان داد که سازوکار رهایش دارو در محیط معده و روده از غیرفیکین پیروی می‌کند. پرونده مقاله

در این پژوهش، نانوساختارهای جدید آلومینای مزوحفره در محیط اسیدی و بازی به روش خودآرایی تبخیر القایی تهیه شدند. منبع آلومینیم برای تهیه نمونه‌ها آلومینیم تری2-بوتوکسید بود. ماده‌های سطح‌فعال به‌عنوان جهت‌دهنده ساختار آلومینا شامل ترکیب مواد سطح‌فعال غیریونی PS-PVP و کاتیونی CTAB بودند. اثر نوع ماده سطح‌فعال، pH محیط و دمای کلسینه‌شدن در ویژگی‌های فیزیکی نمونه‌های تهیه‌شده موردبررسی قرار گرفت. نمونه‌های تهیه‌شده با روش‌های پراش پرتو ایکس (XRD)، جذب و واجذب نیتروژن و میکروسکوپی الکترونی روبشی (SEM) شناسایی شدند. نتایج به‌دست آمده نشان داد که استفاده از مخلوط دو ماده سطح‌فعال در محیط بازی، دارای بالاترین مساحت سطح (m2/g 407) و حجم حفره (cm3/g 96/0) در دمای کلسینه‌شدن 550 درجه سانتی‌گراد بود. داروی کم محلول کورکومین به‌عنوان داروی مدل انتخاب شد. این دارو با روش تلقیح بر نانوساختارهای آلومینا تهیه‌شده به نسبت 1 به 5 بارگذاری شد. مقدار رهایش دارو از نانوحامل‌های آلومینا به صورت برون‌تن در محیط شبیه‌سازی‌شده معده (SGF) و روده (SIF) بررسی شد. نتیجه این بررسی بیانگر این نکته بود که مقدار بیشینه رهایش دارو در pHهای اسیدی 90 % است. سرعت رهایش کورکومین در هر دو محیط شبیه‌سازی‌شده از مدل سینتیکی کورسمایر-پپاس پیروی می‌کند. پرونده مقاله

در این پژوهش، ذره‌های مزومتخلخل TiO2- MgO با روش خودگردایش به‌وجود آمده با تبخیر با استفاده از دو هم‌بسپار متفاوت پلی‌وینیل‌پیریدین-پلی‌استایرن (PVP-PS) و پلی‌اتیلن گلیکول-پلی‌پروپیلن گلیکول-پلی‌اتیلن گلیکول (PEG-PPG-PEO یا PEO-PPO-PEO) به‌عنوان معرف جهت‌دهنده ساختار تهیه شدند. شناسایی فراورده با پراش پرتوایکس (XRD)، هم‌دما جذب و واجذب نیتروژن (BET-BJH)، طیف‌سنجی تبدیل فوریه فروسرخ (FT-IR) و میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) انجام شد. اثر نوع بسپار، مقدارهای متفاوت منیزیم و همچنین، اثر دمای کلسینه شدن موردبررسی قرار گرفت. نتایج آزمون‌ها نشان داد که استفاده از هم‌بسپار PEO-PPO-PEO و افزایش مقدار منیزیم نیترات از 5 به 15 درصد مولی سبب افزایش مساحت شده است. افزون‌برآن، افزایش دمای کلسینه از 400 به 550C˚ منجر به کاهش مساحت سطح شد. داروی سیمواستاتین بر نمونه‌های تهیه شده بارگذاری شده و رهایش این دارو در شرایط برون‌تنی موردبررسی قرار گرفت. مقدار رهایش دارو از نمونه تیتانیا–منیزیا تهیه شده با استفاده از PEO-PPO-PEO در سیال‌های مشابه روده و معده در مدت 20 ساعت، به‌ترتیب 100 و 70 درصد به‌دست آمد پرونده مقاله