این پژوهش با هدف شناسایی و رتبه بندی عوامل موثر بر نظام باشگاه داری فوتبال در ایران انجام شد. روش پژوهش به روش آمیخته (کیفی-کمی) است. ابتدا با روش مصاحبه با 25 نفر از اساتید مدیریت ورزشی، مدیران ورزشی و ورزشکاران خبره فوتبال گفتگو شد تا گویه های مناسب که به درک بهتر عوامل موثر بر نظام باشگاه داری کمک می کنند، شناسایی شوند و سپس با روش پیمایشی با ابزار پرسشنامه به جمع آوری داده های لازم در بین 250 نفر از نمونه های تحقیق پرداخته شد. نمونه ها در بخش کیفی، بر اساس نمونه گیری هدفمند انتخاب و در بخش کمی به شکل خوشه ای و تصادفی انتخاب شدند. تحلیل داده های حاصل از بخش کیفی منطبق با استراتژی تحقیق در سه مرحله کدگذاری باز، محوری و گزینشی انجام گرفت و در بخش کمی، از تبیین علّی، روش تحلیل عاملی تأییدی، مدل‌سازی معادلات ساختاری و آزمون فریدمن استفاده گردید. نتایج نشان داد مدل پیشنهادی پژوهش مشتمل بر 14 مقوله محوری است که از طریق ترکیب حدود 77 مفهوم اولیه به دست آمده است. بر این اساس، نظام جامع باشگاه داری در ورزش فوتبال به عنوان مقوله ای محوری بر مبنای شرایط علّی مدیریتی، مالی، محیطی و حقوقی می باشد. این عوامل تاثیر مثبت و معنی داری بر نظام باشگاه داری فوتبال در ایران داشته و به میزان 67/0 بر یکدیگر همپوشانی دارند. پرونده مقاله