آبشستگی موضعی اطراف پایه‌های پل یکی از علل تخریب آنها می باشد. از این رو جهت کاهش و کنترل این پدیده، تحقیقات گسترده‌ای صورت گرفته، و راهکارهایی در این راستا ارائه گردیده است. این راهکارها شامل دو بخش مستقیم و غیرمستقیم بوده، که در این تحقیق با تعریف سناریوهایی، بررسی هر دو روش و تاثیر همزمان آنها انجام شد. در این مطالعه، روش استفاده از کابل که باعث تغییر در الگوی جریان اطراف پایه می‌گردد، بعنوان روش غیر‌مستقیم و آبپایه که باعث انحراف خطوط جریان از روی بستر می‎شود، به عنوان روش مستقیم در نظر گرفته شدند. از این رو حالت‌های مختلف از آبپایه، در جلوی پایه، پشت پایه و کابل دور پایه با گام های نسبی برابر 33/0، 5/0 و 67/0 در شرایط آب زلال مورد بررسی قرار گرفت. با توجه به آزمایش های مقایسه ای، استفاده از آبپایه در جلو نسبت به آبپایه در پشت پایه، بطور متوسط در محدوده 15 تا 20 درصد عمق آبشستگی کمتری را نتیجه می دهد. بنابراین بطور کلی با توجه به نمودارهای می توان نتیجه گرفت که استفاده توام کابل و آبپایه عمق آبشستگی را کاهش داده است و بعنوان یک روش کاهش عمق آبشستگی توامان پایه مورد قبول می باشد. پرونده مقاله