طنز و شوخ‌طبعی در ادب فارسی سابقه‌ای طولانی دارد و نمونه‌های آن را نه تنها در متون کهن که در آثار معاصر فارسی نیز می‌توان دید. طنزپرداز برای برانگیختن عواطف مخاطب و تأثیرگذاری بر ذهن و روان او باید جهان پیرامون خود را برخلاف آن گونه که هست دگرگون و غیرواقعی جلوه دهد. به همین سبب، سعی در بیان مفاهیم ذهنی خود به طور غیرمستقیم دارد تا پیام اصلی خود ناگفته، گفته آید و ناشنوده، شنفته شود. کاریکلماتور نوشته‌ای طنزگونه و کوتاه است که به پدیده‌های پیرامون و روابط میان اشیاء و موجودات نگاهی تازه و متفاوت دارد، لذا در این پژوهش زبان طنز و مطایبه در کاریکلماتورهای دهه 90 شمسی بررسی و تحلیل می‌شود. نتیجه این جستار که به روش توصیفی و تحلیلی انجام شده است، نشان می‌دهد که زبان طنز کاریکلماتورهای دهه 90 زبانی خلاق و هنرمندانه است و نویسندگان آثار این دهه با بکارگیری، ایجاز، انواع بازی‌های زبانی، هنجارگریزی و به کاربردن زبان شاعرانه توانسته‌اند واقعیات جامعه را به تصویر بکشند. پرونده مقاله