گرچه در اغلب موارد گیاه خواران با انواع مختلفی از شکارگرها مواجه اند، اما بسیاری از مطالعات آزمایشگاهی به اثرات شکارگری فردی تاکید کرده اند. اثرات انواع مختلف شکارگرها ممکن است به شکل پیچیده ای بر جمعیت طعمه تاثیر گذارد. برای درک اثر کاربرد مضاعف شکارگرها بر نرخ مصرف آن ها، به ارزیابی برهم کنش شکارگری درون رسته ای بین لارو سن سوم مگس شکارگر Episyrphus balteatus De Geer و لاروهای سنین دوم و سوم کفشدوزک Hippodamia variegata Goeze بر شته Aphis gossypii Glover در شرایط زیستگاه کوچک روی گیاهچه های فلفل دلمه ای پرداخته شد. تمامی مراحل پرورش و آزمایش در اتاقک رشد (دمای 2±22 درجه سلسیوس، رطوبت نسبی 10 ±60 درصد و دوره نوری 16 ساعت روشنایی و 8 ساعت تاریکی) انجام گرفت. تیمارها شامل استفاده انفرادی از لارو سن سوم E. balteatus، لاروهای سنین دوم و سوم کفشدوزک H. variegata کاربرده توام آن ها و تیمار شاهد (بدون حضور شکارگران) بود. تمام تیمارها دارای 10 تکرار بودند. مقادیر مشاهده شده و مورد انتظار شته جالیز خورده شده در هر تیمار محاسبه گردید. مقایسه این مقادیر و کمتر بودن نسبت های مشاهده شده مشخص می نماید که خطر شکار شدن شته جالیز در تیمارهای کاربرد هم زمان دو شکارگر کمتر از وضعیت کاربرد انفرادی آن هاست. در بیشتر موارد، در شرایط آزمایشی لارو سن سوم سیرفید به تنهایی نسبت به دیگر مراحل زندگی کفشدوزک H. variegata و وضعیت توام با لارو کفشدوزک بهتر عمل نمود. پرونده مقاله