در این تحقیق اثر عصاره آبی و هیدروالکلی گیاه استبرق و نیز داروی بوتالکس بر روی تک‌یاخته خونی هموپروتیوس در کبوتران در دو دوره درمانی مورد بررسی قرارگرفت. در دوره اول ابتدا 24 کبوترآلوده به هموپروتیوس و 6 کبوتر سالم با بررسی میکروسکوپی گسترش‌های خونی از بین یک گله انتخاب گردیدند. سپس به 5 گروه 6 تایی تقسیم شدند. به گروه‌های آلوده 1 و 2 به ترتیب عصاره های آبی و هیدروالکلی گیاه استبرق با دوز mg/kg 3/0 به مدت 7 روز متوالی به صورت خوراکی داده شد و به گروه 3 داروی بوتالکس به میزان mg/kg5/2 به صورت داخل عضلانی تزریق گردید. 24 ساعت بعد از آخرین تجویز عصاره ها، از ورید بالی کبوتران گسترش خونی تهیه شد و بعد از بررسی میکروسکوپی میزان پارازیتمی در گروه مختلف مورد بررسی قرار گرفت. فقط در گروه 3 درمان شده با بوتالکس میزان پارازیتمی به صفر رسیده بود درحالی که در گروه‌های 1 و 2 هیچ‌گونه تغییری در میزان پارازیتمی بوجود نیامده بود. در دوره دوم درمانی، کبوتران به گروه‌های شش‌تایی تقسیم شده و با غلظت‌های 10، 100، 1000 برابر غلظت اولیه درمان گردیدند. به گروه‌های 1 و 2، دو غلظت 10 و 1000 برابر به مدت 7 روز به صورت خوراکی داده شد. به گروه 3 غلظت 100 برابر عصاره آبی به صورت داخل عضلانی به میزان mg/kg3/0 تزریق گردید. در پایان این دوره از ورید بالی گسترش خونی تهیه گردید و پارازیتمی محاسبه شد. نتایج نشان دادکه میزان غلظت و نوع تجویز عصاره آبی استبرق تاثیری بر میزان پارازیتمی انگل نداشتند. بر پایه نتایج بدست آمده بنظر می‌رسد که عصاره آبی و الکلی استبرق هیچ اثر درمانی برای علیه آلودگی هموپروتیوس در کبوتر نداشته در حالی‌که داروی بوتالکس می تواند به‌عنوان دارویی موثر بر علیه آلودگی هموپروتیوس تجویز گردد. پرونده مقاله

کریپتوسپوریدیوم پارووم پاتوژن دستگاه گوارش طیف وسیعی از حیوانات ازجمله نشخوارکنندگان بوده که به دلیل قابلیت انتقال از حیوانات به انسان از نظر بهداشت عمومی نیز بسیار حائز اهمیت می‎باشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان آلودگی به این انگل در بره‎های پرورش یافته در شهرستان جوین به عنوان قطب گوسفنداری‎ استان خراسان رضوی انجام شد. ابتدا تعدادی از گله‎های گوسفندان به صورت تصادفی انتخاب و از 300 رأس از بره های 10روزه تا دوماهه نمونه‎ مدفوع به صورت برداشت مستقیم از رکتوم طی چهار فصل از تابستان 1393 تا بهار 1394، اخذ شد. پس از ثبت زمان نمونه‎گیری، سن، جنس و وجود یا عدم وجود علامت درمانگاهی اسهال در بره‎های تحت بررسی، نمونه‎ها به آزمایشگاه انگل‎شناسی منتقل و از آنها گسترش تهیه‎ شده و پس از رنگ آمیزی با روش زیل-نلسون اصلاح شده، توسط میکروسکوپ نوری، با استفاده از عدسی ×100 (روغنی) مورد بررسی قرار می‎گرفت. نتایج به دست آمده از مجموع 150 نمونه مدفوع اسهالی و 150 نمونه غیراسهالی نشان داد که میزان آلودگی به این انگل 3 درصد (9 نمونه مثبت)است. به ترتیب 2 (3/1درصد) و 7 (6/4 درصد) نمونه از موارد مثبتمتعلق به بره‎های اسهالی و غیراسهالی بودند. آزمون مربع کای هیچ‎گونه ارتباط آماری معنی‎داری را بین آلودگی به این تک‎یاخته با بروز اسهال، سن، جنس و فصل نمونه‎گیری نشان نداد. گرچه میزان آلودگی به کریپتوسپوریدیوم در بره‎های منطقه تحت بررسی نسبتاً پایین بود، ولی نباید از گوسفندان به عنوان یکی از منابع احتمالی آلودگی که می‎تواند سلامت عمومی را به خطر اندازند، غافل باشیم. پرونده مقاله

کوکسیدیوز بره‎ها و بزغاله‎ها همواره به عنوان یکی از بیماری‎های مهم با میزان ابتلای بالا و ضررهای اقتصادی زیاد همچون کاهش وزن، تلفات و هزینه‎های درمان و کنترل آن مطرح بوده است. در یک گوسفندداری در اطراف مشهد 4 رأس از مجموع 10 بره‎ نوزاد 1 تا 2 ماهه با نشانه‎های درمانگاهی لاغری، کم اشتهایی، اسهال زرد رنگ، تب، ژولیدگی پشم، آلودگی دم و پرینه به مدفوع اسهالی و احساس درد در لمس شکم، تلف شدند. در کالبدگشایی به عمل آمده روی یکی از بره‎ها، جراحات ندولارهیپرپلاستیک متعدد و منتشر به رنگ سفید مایل به زرد در سطح مخاطی ژوژنوم دیده شد. در مشاهدات ریزبینی علاوه بر هیپرپلازی پرزهای مخاط روده کوچک، آلودگی به مراحل مختلف تکاملی تک‎یاخته ایمریا مشاهده گردید. با توجه به مشخصات مورفولوژیک و ایجاد ضایعات پولیپ مانند فراوان در روده کوچک، گونه‎ تک‎یاخته درگیر آیمریا باکونسیس تشخیص داده شد. تلفات نسبتاً بالا در گله فوق را می‎توان به حضور جراحات ندولر شدید در روده کوچک، سن و میزان ایمنی دام‎های مبتلا ربط داد. پرونده مقاله

روش‌های مولکولی زیادی جهت تشخیص لیشمانیوز در سگ‌ها مورد استفاده قرار گرفته است. در این موارد بیشتر با روش‌های تهاجمی از بافت‌ها نمونه‌برداری می‌شود. هدف از این مطالعه ارزیابی استفاده از دو روش نمونه‌برداری غیرتهاجمی برای تشخیص لیشمانیوز در آزمایش PCRمی‌باشد. بدین منظور، تعداد60 قلاده سگ انتخاب شده و به‌طور مساوی به سه گروه: سگ‌های خانگی واجد جراحات جلدی (گروه اول)، سگ‌های خانگی فاقد جراحات جلدی (گروه دوم) و سگ‌های ‌ولگرد (گروه سوم) تقسیم شدند. پس از معاینه بالینی نمونه‌های سواب چشمی و بافی کوت خون از هر سگ تهیه گردید. علاوه بر این در گروه اول گسترش نسجی نیز از ضایعات جلدی تهیه شد. ابتدا DNAنمونه‌های سواب چشمی و بافی کوت استخراج شده و جهت تعیین گونه‌های لیشمانیا با روش‌هایPCR وSeminested-PCR مورد آزمایش قرار گرفتند. سه نمونه مثبت جهت تأیید تشخیص نیز تعیین توالی گردیدند. گسترش‌های خونی نیز با گیمسا رنگ‌آمیزی شده و به‌صورت میکروسکوپی مورد آزمایش قرار گرفتند. از مجموع 60 سگ مورد آزمایش، در چهار نمونه DNAسواب چشمی مربوط به گروه 3 و یک نمونهDNA سواب چشمی و بافی کوت مربوط به گروه اول آلودگی به لیشمانیا اینفانتوم تعیین گردید. همچنین در نمونه اخیر، اجسام لیشمن در گسترش رنگ‌آمیزی شده مشاهده گردید. بر اساس نتایج مولکولی و تعیین توالی به‌دست آمده نتیجه‌گیری شد که لیشمانیا اینفانتوم در بین سگ‌های مشهد شایع بوده و هم‌چنین نمونه‌های سواب چشمی می‌تواند به عنوان یک روش نمونه‌برداری غیرتهاجمی مناسب برای آزمایش ملکولی تشخیص لیشمانیا در سگ مورد استفاده قرار گیرد. پرونده مقاله

توکسوپلاسما گوندی یکی از عوامل بیماری‌زای مشترک انسان و دام است که با منشأ غذا می تواند انسان را آلوده کند. در ایران مصرف گوشت گوسفند نسبت به سایر منابع پروتئین حیوانی از محبوبیت بیشتری برخوردار است. ازآنجایی‌که معمولاً قلب گوسفند به‌صورت نیم پز و کبابی مصرف می‌شود انتقال توکسوپلاسما از طریق مصرف قلب گوسفند بیشتر رخ می دهد. از طرفی با توجه به اینکه تراکم کیست های انگل در بافت مغز و قلب بیشتر از سایر ارگان‌های خوراکی است، در این مطالعه از نمونه‌های قلب گوسفندان استفاده‌شده است. در مطالعه اخیر به‌منظور ردیابی توکسوپلاسما در قلب گوسفندان کشتار شده در اصفهان 250 نمونه قلب گوسفند در طی یک سال در فصول مختلف از جنس و سن‌های متفاوت جمع‌آوری شد و پس از استخراجDNA انگل، با دو جفت پرایمر مربوط به ژن B1 به شناسایی این انگل با روش واکنش زنجیره ای پلیمراز آشیانه ای پرداخته شد. نتایج نشان داد 78% نمونه‌ها به‌طورکلی آلوده به توکسوپلاسما گوندی بودند. در این مطالعه رابطه معنی‌داری بین درصد آلودگی و سن و جنس وجود نداشت اما میزان آلودگی در فصول سرد به‌طورمعنی‌دار بیشتر از فصول گرم بود. از آنجا که بقای این انگل در برودت هوا و رطوبت بالا بیشتر می باشد بنابراین در فصول سرد امکان مواجه گوسفندان با اووسیست انگل افزایش یافته و آلودگی در فصول سرد بیشتر است. با توجه به نقش این بیماری در تلفات و سقط‌جنین گوسفند و اهمیت بهداشت عمومی آن، باید برنامه‌های کنترلی مناسب جهت پیشگیری از این بیماری مشترک در سطح استان در سیاست‌های دامپزشکی گنجانده شود. پرونده مقاله