هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش صلح بر افزایش خوش‌بینی و امید در دانش-آموزان پسر دوره متوسطه اول انجام شد.روش: پژوهش حاضر ﺑﻪ روش ﻧﯿﻤﻪآزﻣﺎﯾﺸﯽ ﺑﺎ ﻃﺮح ﭘﯿﺶآزﻣﻮن- ﭘﺲ آزﻣﻮن و در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ یک ﮔﺮوه آزﻣﺎﯾﺶ و ﯾﮏ ﮔﺮوه ﮐﻨﺘﺮل ﺑﺎ ﭘﯿﮕﯿﺮی دو ﻣﺎﻫﻪ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ. ﺟﺎﻣﻌﻪآﻣﺎری ﭘﮋوﻫﺶ را داﻧﺶآﻣﻮزان پسر دوره اول ﻣﺘﻮﺳﻄﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ 3 ﺷﻬﺮ ﺗﻬﺮان ﺗﺸﮑﯿﻞ داده‌اﻧﺪ و 60 ﻧﻔﺮ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻨﯽ ﺗﺼﺎدﻓﯽ و ﺑﺮاﺳﺎس ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎی ورود و ﺧﺮوج با روش نمونه‌گیری داوطلبانه در 2 گروه 30 نفره اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪه‌اﻧﺪ. اﺑﺰارﻫﺎی ﮔﺮدآوری دادهﻫﺎ، ﭘﺮﺳﺸﻨﺎﻣﻪ سرمایه‌ روانشناختی لوتانز(2007) ﺑﻮد. ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﺪاﺧﻠﻪ آموزش صلح ﺷﺎﻣﻞ 8 ﺟﻠﺴﻪ 120 دﻗﯿﻘﻪ‌ای ﻃﯽ 8 ﻫﻔﺘﻪ ﻣﺪاوم، به صورت حضوری ﭘﺲ از ﺗﻌﻄﯿﻠﯽ ﻣﺪرﺳﻪ اﺟﺮا ﺷﺪ. ﺑﺮای ﺗﺠﺰﯾﻪوﺗﺤﻠﯿﻞ دادهﻫﺎ از روش ﺗﺤﻠﯿﻞ وارﯾﺎﻧﺲ ﺑﺎ اﻧﺪازهﮔﯿﺮی ﻣﮑﺮر(طرح آمیخته) اﺳﺘﻔﺎده گردید. یافته ها: یافته ها ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ اجرای آموزش صلح در مقایسه با گروه کنترل مؤلفه های خوش‌بینی و امید را در دانش آموزان به صورت معنادار تحت تاثیر قرار داده و نتایج تحلیل چندمتغیر نشان می دهد که بین اثربخشی آموزش صلح و مولفه های امید و خوش بینی در سطح 0.01 معنادار است. نتیجه گیری: بنابراین می‌توان نتیجه گرفت که آموزش صلح به دانش آموزان، امید و خوش‌بینی را در آنان به صورت پایدار افزایش می دهد. پرونده مقاله