افزایش جمعیت شهری منجر به رشد چشمگیر حمل‌ونقل شده و بدین ترتیب، مسائل و چالش‌های فراوان در کلان‌شهر‌ها ظهور کردند. برای حل این مسائل، رویکرد مدیریت تقاضای سفر مطرح شده‌است. هدف این رویکرد، کاهش اثرات منفی استفاده از خودرو، از جمله ازدحام ترافیک، کاهش ایمنی، افزایش آلودگی‌های زیست‌محیطی، کاهش زیست‌پذیری و کیفیت شهرها است؛ بنابراین روشن است که اجرای سیاست‌های این رویکرد به تحقق اهداف توسعة پایدار شهری کمک می‌کند؛ با این‌حال، درصورتی‌که اصول اجرایی به درستی رعایت نشوند؛ نه‌تنها نتایج مطلوب حاصل نمی‌شود؛ بلکه مشکلات جدیدی نیز به‌وجود می‌آید. کلان‌شهر اصفهان نیز از این قائده مستثنی نیست. این درحالی است که بیش از یک دهه از اجرای طرح ترافیکی در شهر اصفهان، که یکی از سیاست‌های رویکرد مدیریت تقاضای سفر است، می‌گذرد. این پژوهش به‌دنبال پاسخ‌دادن به این سوال است که اجرای طرح ترافیک اصفهان، چه میزان در دستیابی به اهداف توسعه پایدار شهری موفق بوده‌است؟ بنابراین ابتدا مولفه‌ها و سنجه‌ها شناسایی‌شده و سپس وضعیت طرح ترافیک شهر اصفهان مورد ارزیابی قرار گرفت. بدین منظور با بهره‌گیری از روش AHP میزان اهمیت سنجه‌ها مشخص شد و با استفاده تحلیل‌های مکانی GIS به ارزیابی و تحلیل پرداخته شده‌است. روش مطالعه کتابخانه‌ای، مشاهدة میدانی و توزیع پرسش‌نامه، جهت گردآوری داده‌ها و از آزمون T تک نمونه‌ای برای سنجش آماری استفاده شد؛ در انتها، نتایج نشان داد، طرح ترافیک شهر اصفهان به موفقیت کافی برای دستیابی به اهداف توسعه پایدار شهری نرسیده‌است. پرونده مقاله