امروزه زیست پذیری شهری و کیفیت زندگی به عنوان کلیدی ترین مفهوم در برنامه ریزی شهری می باشد. در عین حال توسعه روز افزون جمعیت شهری موجب تخریب گسترده محیط زیست، نابرابری های اجتماعی-اقتصادی، نابرابری در توزیع و پراکندگی خدمات، آلودگی ها و غیره که کیفیت زندگی و به تبع آن زیست پذیری در شهرها را کاهش می دهد. بنابراین ضرورت و اهمیت بحث زیست پذیری و توسعه پایدار امروزه در شهرها کاملاً نمایان است. هدف این پژوهش تحلیل زیست پذیری مناطق درون شهری کرمان است. روش تحقیق توصیفی–تحلیلی با هدف کاربردی می‌باشد. داده های مورد نیاز برای تحلیل با استفاده از پرسشنامه گردآوری که روایی آن بصورت صوری و پایایی آن با آلفای کرونباخ 841/0 به تایید رسیده است. جامعه آماری مورد مطالعه شامل شهروندان مناطق شهر کرمان می باشد. در آخر شرایط زیست پذیری با توجه به شاخص های در نظر گرفته شده با بهره گیری از نرم افزارهای(ARCGIS, SPSS)، و آزمون های آماری، توکی، دانکن و تحلیل واریانس یک طرفه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته‌اند. برای وزن دهی به معیارها و زیر معیارها از تکنیک آنتروپی شانون، برای رتبه بندی مناطق از مدل های تصمیم گیریWASPAS, Fuzzy Electre ، استفاده گردید. نتایج تحلیل واریانس یک طرفه نشان می دهد، تفاوت معناداری میان مناطق شهر کرمان به لحاظ برخورداری از شاخص های زیست پذیری وجود دارد؛ به طوری که آزمون دانکن و توکی این تفاوت معناداری را در چند سطح شناسایی کرده اند. در نهایت بر اساس تکنیک های رتبه بندی، به ترتیب منطقه 2، منطقه 1، منطقه 4 و منطقه 3 رتبه بندی شده اند. به طور کلی می توان گفت که بر اساس 4 شاخص پژوهش(اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی و کالبدی)، منطقه 2 شهر کرمان وضعیت مطلوب تری دارد. در مقابل منطقه 3 به لحاظ زیست پذیری شرایط نامطلوب تری نسبت به سایر مناطق دارا می باشد. پرونده مقاله