این پژوهش با هدف ارزیابی اثربخشی مشاورۀ‌ گروهی «راه‌حل محور» بر سازگاری و مؤلفه‌های آن (عملکرد عاطفی، اجتماعی و آموزشی) و خودکارآمدی دانش‌آموزان پسر سال اول دبیرستان شهرستان شهریار صورت گرفت. روش پژوهش آزمایشی (دو گروهی ب ا پیش‌آزمون و پس‌آزمون) و جامعۀ آماری همۀ دانش‌آموزان پسر پایه اول دبیرستان بود که در سال 91ـ1390 در شهرستان شهریار مشغول به تحصیل بودند. از میان آنان به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای، ابتدا یک دبیرستان و سپس30 نفر انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه (آزمایش و گواه) قرار گرفتند. ابزارهای سنجش، شامل پرسشنامۀ سازگاری دانش‌آموزان دبیرستانی با زیرمقیاس‌های عاطفی، اجتماعی و آموزشی ( سین‌ها و سینگ، 1997) و مقیاس خودکارآمدی عمومی (شرر و همکاران، 1982) بود. گروه آزمایش در 8 جلسۀ90 دقیقه‌ای‌ مشاورۀ‌ گروهی راه‌حل محور شرکت کردند در حالی‌که گروه گواه، هیچ مشاوره‌ای دریافت نکردند. با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس، پنج فرضیۀ پژوهش مورد آزمون قرار گرفت. نتایج نشان داد که به‌کارگیری مشاورۀ گروهی راه‌حل‌محور میزان سازگاری کلی، عملکرد اجتماعی، عملکرد آموزشی و خودکارآمدی را بهبود می‌بخشد (01/0> P ) . اما در عملکرد عاطفی، تفاوت معناداری بین گروه آزمایش و گواه یافت نشد. پرونده مقاله

پرونده مقاله