اثربخشی مشاوره گروهی «راه‌حل محور» بر سازگاری و خودکارآمدی دانش‌آموزان پسر سال اول دبیرستان شهرستان شهریار
محورهای موضوعی : تربیتی
انور دست باز
1
(
-
)
سید جلال یونسی
2
(
)
امید مرادی
3
(
)
محمد ابراهیمی
4
(
)
کلید واژه: خودکارآمدی, مشاوره گروهی راه‌حل‌محور, سازگاری,
چکیده مقاله :
این پژوهش با هدف ارزیابی اثربخشی مشاورۀ گروهی «راه‌حل محور» بر سازگاری و مؤلفه‌های آن (عملکرد عاطفی، اجتماعی و آموزشی) و خودکارآمدی دانش‌آموزان پسر سال اول دبیرستان شهرستان شهریار صورت گرفت. روش پژوهش آزمایشی (دو گروهی ب ا پیش‌آزمون و پس‌آزمون) و جامعۀ آماری همۀ دانش‌آموزان پسر پایه اول دبیرستان بود که در سال 91ـ1390 در شهرستان شهریار مشغول به تحصیل بودند. از میان آنان به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای، ابتدا یک دبیرستان و سپس30 نفر انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه (آزمایش و گواه) قرار گرفتند. ابزارهای سنجش، شامل پرسشنامۀ سازگاری دانش‌آموزان دبیرستانی با زیرمقیاس‌های عاطفی، اجتماعی و آموزشی ( سین‌ها و سینگ، 1997) و مقیاس خودکارآمدی عمومی (شرر و همکاران، 1982) بود. گروه آزمایش در 8 جلسۀ90 دقیقه‌ای مشاورۀ گروهی راه‌حل محور شرکت کردند در حالی‌که گروه گواه، هیچ مشاوره‌ای دریافت نکردند. با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس، پنج فرضیۀ پژوهش مورد آزمون قرار گرفت. نتایج نشان داد که به‌کارگیری مشاورۀ گروهی راه‌حل‌محور میزان سازگاری کلی، عملکرد اجتماعی، عملکرد آموزشی و خودکارآمدی را بهبود می‌بخشد (01/0> P ) . اما در عملکرد عاطفی، تفاوت معناداری بین گروه آزمایش و گواه یافت نشد.
The aim of this research was to investigate the effectiveness of "solution-focused" group counseling on adjustment and its factors (emotional, social and educational) and self-efficacy of high school male students in Shahriar City. The research method was experimental (two groups with pre-test and post-test) and the statistical population included all high school male students in the academic year of 2011-2012 (1390-91s.c.) in Shahriar City. One male high school was chosen by using random cluster sampling, and then 30 students were selected and assigned in the two groups randomly. The assessment instruments included the Adjustment Inventory of High School Students with its emotional, social and educational subscales ( Sinha & Singh, 1997) and General Self-Efficacy Scale questionnaires ( Sherer et al., 1982). The experimental group participated in 8-sessions, 90 minute each of, "solution-focused" conseling group program, while the control group did not receive any conseling. By using analysis of covariance test, five hypotheses of the research were investigated. The results indicated that solution-focused group counseling increased overall adjustment , with its social and educational factors as well as self- efficacy of high school male students (P < 0.01). But in emotional factor there was no significant difference between experimental and control groups in emotional factor
