چکیده این پژوهش به منظور شناخت تحول هیجانی کودکان مبتلا به طیف درخودماندگی بر اساس مدل تحولی مبتنی بر تفاوت‌های فردی انجام شد. بدین منظور 30 کودک مبتلا به طیف درخودماندگی از سه مرکز درخودماندگی به شیوه نمونه‌برداری غیرتصادفی و 30 کودک عادی به شیوه تصادفی در تهران انتخاب شدند و در نهایت برای مقایسه تحول هیجانی دو گروه، به مادران آن‌ها پرسشنامه تحول هیجانی کارکردی (گرین‎اسپن، 2001) داده شد. والدین دو گروه از نظر وضعیت اقتصادی، سنی و تحصیلات همتا شدند. یافته‌ها نشان داد تحول هیجانی کودکان عادی و درخودمانده در سنین پایین‌تر (5/3 -0 سالگی) در هر شش مرحله تحول هیجانی یعنی خودنظم‎جویی و علاقه به دنیا، صمیمیت، ارتباط دو جانبه، ارتباط پیچیده، باورهای هیجانی، تفکر هیجانی و منطقی تفاوت معنادار با یکدیگر دارد، اما در سن کنونی، در چهار مرحله اول تحول هیجانی تفاوت معنادار بین دو گروه مشاهده نشد، فقط در مهارت های پنجم و ششم، کودکان عادی تحول هیجانی بالاتری از کودکان مبتلا به درخودماندگی داشتند. پایین تر بودن تحول هیجانی در کودکان مبتلا به درخودماندگی در مراحل پنجم و ششم، ممکن است به دلیل نارسایی پردازش حسی، زبانی و بینایی درخودمانده ها باشد. پرونده مقاله

این پژوهش با هدف تعیین روایی، اعتبار، و ساختار عاملی نسخه پیش‎دبستانی فرم والد سیاهه رتبه‎بندی رفتاری کنش‎های اجرایی (جیویا و دیگران، 2003) در کودکان ایرانی انجام شد. بدین منظور 592 کودک 2 تا 5 ساله به‎صورت چندمرحله‎ای از مراکز پیش‎دبستانی شهر اصفهان در سال 93ـ1392 انتخاب شدند و والدین آنها به سؤالات این سیاهه پاسخ دادند. برای سنجش اعتبار و همسانی درونی سیاهه از ضریب همبستگی بین مادّ‎ ه‎ها با نمره کل عوامل، ضریب آلفای کرونباخ، تحلیل عاملی تأییدی و ضریب همبستگی زیرمقیاس‎ها استفاده شد. تحلیل عاملی تأییدی برازش مادّه‎ها بر عوامل بازداری، تغییر، مهار هیجانی، حافظه کاری و برنامه‎ریزی/سازماندهی را تأیید کرد و بنابراین ساختار پنج‎عاملی مقیاس تأیید شد. همچنین ضرایب آلفای کرونباخ برای هریک از عامل‎ها و نمره کل مقیاس در حد مطلوب قرار داشت. لذا در مجموع می‎توان نتیجه گرفت که مقیاس رتبه بندی رفتاری کنش های اجرایی برای سنجش کنش‎های اجرایی کودکان ایرانی ابزاری پایا و رواست و می‎تواند به عنوان ابزاری مفید در پژوهش‎های روان‎شناختی و موقعیت‎های بالینی استفاده شود. پرونده مقاله