اکوفمینیسم با دغدغه طرفداری از حقوق زنان، به دنبال پاسخی قانع کننده برای بحران‌های زیست‌محیطی و مصائب زنان در جامعة مردسالار است و اساس کار خود را بر پایة اشتراکات زن و طبیعت بنانهاده است. این رویکرد نو معتقد است مردان در پیوند با قدرت و همچنین با اتکا بر ابزارهای فرهنگی، رویکردی سلطه‌محور بر زنان و طبیعت دارند. اکوفمینیست‌ها با پیش کشیدن اساطیر و نمادهای کهن در جست‌وجوی مجموعه بینش‌های تاریخی مسلط بر ذهنیت جوامع اولیه هستند که نمایان کننده‌ی یگانگی طبیعت و زنان است. ازاین‌رو قصه‌ها به‌عنوان ابزار فرهنگی و همچنین بستر‌ی مناسب برای نگهداری اسطوره‌ها و نمادها، محل و موضوع تحقیقاتی مناسب برای بازیافتن ریشه‌های مشترک زن و طبیعت هستند. این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی بر آن است روایت و اساطیر به‌کاررفته در دوازده قصه انتخابی را طبق رویکرد اکوفمینیسم بررسی کند و می‌کوشد با نگاهی به گذشته، اهمیت جایگاه زنان در جامعه و صیانت از طبیعت را به انسان‌ها یادآور شود. الگوهای نمادین موجود در قصه‌ها در رابطه با زن-زمین، زن-آب، زن-درخت و زن-حیوانات خبر از ریشه‌های درهم‌تنیده‌ی زنان و طبیعت می‌دهند. رویکرد رفتاری و نحوة نقش‌آفرینی قدرت‌مردان در جامعه‌ی مردسالار، موجب تسلط و سرکوب زنان و به حاشیه راندن شأن حضور زنان در اجتماع می‌شود. پرونده مقاله