به منظور بررسی امکان کاهش مصرف کود شیمیایی نیتروژنه با استفاده از کود زیستی بر عملکرد و اجزای عملکرد لوبیا چشم بلبلی، در سال 1391 در منطقه دره شهر انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل، در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی، با 3 تکرار اجرا گردید. فاکتور اول شامل کود نیتروژنه؛ از منبع اوره در 3 سطح شامل صفر، 50 و 100 کیلوگرم در هکتار و فاکتور دوم شامل کود زیستی نیتروکسین؛ در 3 سطح عدم کاربرد، تلقیح به میزان 1 لیتر به ازای 60 کیلوگرم بذر و محلول پاشی به میزان 3 لیتر به ازای یک هکتار بودند. نتایج این پژوهش نشان داد که پروتئین دانه با تلقیح بذر با کود زیستی نیتروکسین به میزان 96/24 درصد به دست آمد که نسبت به تیمار عدم کاربرد 1% افزایش داشت. همچنین، مقدار پروتئین به دست آمده در حالت محلول پاشی نیز بیشتر از تیمار عدم کاربرد و اختلاف بین آنها نیز معنی دار بود. در مورد اثر متقابل کود اوره و کود زیستی نیز بیشترین و کمترین عملکرد دانه به ترتیب در تیمار تلقیح بذر با کود نیتروکسین + مصرف 50 کیلوگرم کود اوره و عدم کاربرد کود زیستی +عدم مصرف کود اوره به مقدار 2046 و 1336 کیلوگرم در هکتار به دست آمد. در تمامی سطوح مصرف نیتروژن بیشترین و کمترین عملکرد دانه در حالت عدم تلقیح و عدم کاربرد به دست آمد. به طورکلی، نتایج نشان داد با کاربرد کود زیستی می توان بخشی از عناصر غذایی مورد نیاز گیاه لوبیا را تأمین کرد. همچنین، اگر کود زیستی نیتروکسین همراه با مقادیر پایین تر کود اوره مصرف شود، می تواند در بهبود و افزایش عملکرد نقش مؤثری داشته باشد. پرونده مقاله

به منظور بررسی اثر کود زیستی نیتروژن و فسفر بر ویژگی های کمی و کیفی رقم پیشتاز گندم، این آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک‌ های کامل تصادفی با سه تکرار در سال 1392-1391 در منطقه اشترینان استان لرستان انجام شد. فاکتورها شامل چهار نوع کود زیستی نیتروژن (نیتروکسین، نیترو‌کارا، سوپرنیتروپلاس و شاهد) و چهار نوع کود زیستی فسفر (بیوفسفر، فسفات بارور 2، فسفر به‌رشد و شاهد) بود. نتایج نشان داد بیشترین مقادیر عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیکی، درصد کربوهیدرات دانه و درصد پروتئین دانه به ‌ترتیب با میانگین 568 گرم در متر مربع، 2/1329 گرم در متر مربع، 73% و 13% در تیمار کود سوپرنیتروپلاس مشاهده شد. منابع کودهای زیستی فسفر باعث افزایش مقادیر کمی این صفات نسبت به تیمار شاهد شدند. بیشترین عملکرد بیولوژیکی با مصرف کود فسفر به‌رشد با میانگین 2/1325 گرم در متر مربع به دست آمد که نسبت به تیمار شاهد 40% افزایش داشت. تفاوت عملکرد بیولوژیکی در این تیمار با تیمار شاهد در سطح احتمال یک درصد معنی دار بود. به طور کلی نتایج این بررسی نشان داد کاربرد کود زیستی فسفات بارور 2 به همراه کود زیستی نیتروپلاس باعث بهبود اجزای عملکرد و در نهایت بهبود عملکرد کمی و کیفی گندم نسبت به حالت عدم مصرف هر یک از کودهای زیستی نیتروژن و فسفر شد. پرونده مقاله

به منظور بررسی اثر تاریخ کاشت و سولفات روی بر دو رقم سویا آزمایشی بصورت طرح اسپلیت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه کرت در منطقه ایلام در سال 1392 اجرا گردید. فاکتورهای مورد آزمایش شامل فاکتور اصلی تاریخ کاشت در سه سطح 15 تیر، 25تیر و 5 مرداد ماه و فاکتور فرعی مراحل محلول پاشی سولفات روی شامل محلول پاشی در ابتدای گلدهی، ایتدای غلاف دهی و عدم محلول پاشی و فاکتور فرعی فرعی رقم شامل L.17, M.7 بود. نتایج نشان داد اثر متقابل دوگانه سولفات روی و تاریخ کشت بر عملکرد دانه و پروتئین معنی دار بود. اثر متقابل رقم و تاریخ کشت بر درصد روغن و پروتئین معنی دار گردید. در اثر متقابل سه گانه بیشترین عملکرد دانه با تولید 1662 کیلوگرم در هکتار مربوط به رقم M7 و در تاریخ کشت 15 تیر و در تیمار محلول پاشی در مرحله گلدهی بدست آمد. بیشترین درصد روغن و پروتئین در رقم M7 و در تاریخ کشت 5 مرداد حاصل شد. رقم L17 در تمام تاریخ کشت ها درصد روغن کمتری تولید کرد. در هر دو رقم مورد بررسی بیشترین درصد روغن و پروتئین در تاریخ کشت 5 مرداد بدست آمد. نتایج کلی این آزمایش نشان داد رقم M7 از نظر عملکرد دانه و تولید روغن و پروتئین بهتر بوده و محلول پاشی سولفات روی بر عملکرد و کیفیت دانه اثر مثبتی داشت همچنین با تاخیر در کشت درصد روغن و پروتئین دانه افزایش یافت. پرونده مقاله

به منظور بررسی تاثیر روش و عمق کاشت بر برخی ویژگی‌های کمی و کیفی ارقام مختلف سیب زمینی، آزمایشی در سال 1392 در سه تکرار و به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی استان کرمانشاه واقع در ایستگاه ماهیدشت به اجرا در آمد. فاکتورهای مورد بررسی شامل سه روش کشت مرسوم، کشت در زمین مسطح و کشت درون شیار، عمق کشت با سطوح 7، 12 و 17 سانتی‌متر و ارقام سیب‌زمینی آگریا، آریندا و بانبا بودند. نتایج نشان داد روش های کشت بر تمام صفات مورد بررسی معنی دار بوده، همچنین اثر عمق کشت فقط بر اسیدیته غده معنی دار گردید. اثر متقابل روش کشت و عمق کشت بر میانگین وزن غده و عملکرد کل معنی دار گردید. بیشترین تعداد غده در بوته (67/14 عدد) در روش کشت داخل شیار و عمق کاشت 17 سانتی‌متر در رقم آگریا و کمترین تعداد غده در بوته (33/6 عدد) در کشت روی پشته، عمق کاشت 7 سانتی‌متر و در رقم بانبا تولید شد. نتایج نشان داد بیشترین درصد ماده خشک در روش کشت داخل شیار با مقدار 4/6 درصد و کمترین آن در روش کشت روی پشته با مقدار 29/3 درصد مشاهده شد. روش کشت داخل شیار به دلیل دسترسی بهتر به کاتیون‌های غذایی، pH بالاتری (81/5) نسبت به سایر روش‌های کشت، دارا بود. در مجموع و با توجه به نتایج آزمایش، دو رقم آگریا و آریندا برای کشت در منطقه قابل توصیه می‌باشند. پرونده مقاله