باکتریBacillu thuringiensis (Bt) پروتئین‌ هایی بلوری تولید می کند که برای گونه های مختلف حشرات سمی می باشد. در این مطالعه سویه های Btاز خاک های برخی از نواحی استان فارس جداسازی و اثر کشندگی آنها روی حشره شب‌پره‌هندی (Plodia interpunctella Hubner) مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور، 110 جدایه باکتری از خاک مناطق شیراز، مرودشت، فسا و سروستان جداسازی شد. شناسایی اولیه جدایه ها بر اساس رنگ آمیزی گرم و بررسی بلور پروتئینی با استفاده از میکروسکوپ فازکنتراست صورت گرفت. جدایه ها از نظر شکل بلور پروتئینی کروی و لوزی بودند. بررسی مولکولی به روش PCR نشان داد که از 110 جدایه جمع آوری شده، 40 جدایهحاوی ژن Cry1 بودند. بررسی کشندگی آنها روی لارو سن سوم حشره شب پره هندی مطالعه گردید. بر طبق نتایج این پژوهش، غلظت sporeml-1 108×2 بعد از گذشت 72 ساعت، به عنوان مؤثرترین تیمار در نظر گرفته شد و سه جدایه sh20،g44 و FA-16 به ترتیب با درصد تلفات 33/53، 80 و 33/73 بالاترین میزان مرگ‌ و میر را روی لارو های سن سوم حشره شب‌پره‌هندی ایجاد نمودند. جدایه های g46-29، g45-5، TA22، 35b و E8 روی لارو سن سوم حشره شب‌پره‌هندی بی‌تاثیر بودند. امید است که بتوان با معرفی این جدایه های بومی باکتری Bt، گامی مهم در راستای تولید داخلی سموم بیولوژیک برداشت. پرونده مقاله

به دلیل اثرات مضر مصرف آنتی بیوتیک ها بر سلامت گله های طیور و متعاقب آن به مخاطره افتادن سلامت جوامع بشری، تلاش برای استفاده از مواد جایگزین به جای آنتی بیوتیک هاافزایش یافته است. از جمله مناسب ترین موادی که جهت جایگزینی مورد بحث واقع شده اند، پروبیوتیک ها می باشند. هدف از این آزمایش، ارزیابی غلظت‌های مختلف چهار سویه بومی پروبیوتیک بر ریخت‌شناسی روده بلدرچین ژاپنی بود. این آزمایش در قالب یک طرح کاملاً تصادفی روی 560 قطعه بلدرچین ژاپنی یک روزه با 7 تیمار‌، 4 تکرار و 20 قطعه بلدرچین به ازای هر واحد آزمایش در طول مدت 5 هفته انجام شد. تیمارها شامل گروهشاهد‌، تیمار حاوی پروبیوتیک تجاری پری‌مالاک (تیمار 2)، تیمار‌ حاوی پروبیوتیک تجاری پروتکسین (تیمار 3)، تیمارهای 4، 5، 6 و 7 که به ترتیب حاوی ترکیب چهار سویه بومی در سطوح 50، 100، 150 و 200 گرم به ازای هر تن جیره بودند. بیش‌ترین ارتفاع پرزها در دئودنوم بلدرچین های مربوط به تیمار حاوی 150 گرم پروبیوتیک بومی در تن جیره بود و هم‌چنین بیش‌ترین ارتفاع پرزها در ژوژنوم و ایلئوم به ترتیب مربوط به تیمارهای حاوی 50 و 150 گرم پروبیوتیک بومی در تن جیره بود. بیش‌ترین و کم‌ترین نسبت طول پرز به عمق کریپت در دئودنوم و ایلئوم به ترتیب مربوط به تیمارهای حاوی 150 گرم پروبیوتیک بومی در تن جیره و گروه شاهد بود. بیش‌ترین و کم‌ترین نسبت طول پرز به عمق کریپت در ژوژنوم هم به ترتیب در تیمارهای حاوی پروبیوتیک‌های بومی در سطوح ‌50 و 150‌ گرم به ازای هر تن جیره و گروه شاهد مشاهده شد. بر اساس یافته های این مطالعه می‌توان نتیجه گرفت که سویه‌های بومی لاکتوباسیلوس در سطح 150 گرم در هر تن خوراک موجب افزایش ارتفاع پرزها و نسبت طول پرز به عمق کریپت‌ها و بهبود عملکرد تولید می‌شوند، به‌طوری که مخلوط سویه‌های بومی لاکتوباسیلوس دارای پتانسیل پروبیوتیکی در بلدرچین ژاپنی می‌باشند. پرونده مقاله