مقدمه و هدف: در دو دهه اخیر، با وجود تاکید بر اهمیت فرهنگ، مطالعات سیاست‌گذاری فرهنگی در نظام آموزش عالی کمتر مورد توجه بوده است. شناسایی مولفه‌ها و ارائه الگوی سیاست‌گذاری فرهنگی در نظام آموزش عالی از اهداف مطالعه بودند.روش: این مطالعه از روش کیفی و مرور نظام‌مند با هدف کاربردی استفاده کرد. مرور نظام‌مند جامعی از مقاله‌ها صورت گرفت که از پژوهش پایگاه داده‌های مختلف با استفاده از سه کلید واژه (فرهنگ، سیاست‌گذاری فرهنگی، آموزش عالی) و ارجاعات مرتبط بین سال‌های 1387 تا 1399 به دست آمده بودند. در مجموع 40 منبع مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. معیارهای انتخاب اسناد، هم‌راستایی عنوان، چکیده و محتوی با سیاست‌گذاری فرهنگی در آموزش عالی بود.یافته‌ها: براساس یافته‌های پژوهش سیاست‌گذاری فرهنگی نظام آموزش عالی از سه مرحله (تدوین، اجرا و ارزیابی) تشکیل شده است که به صورت آشکاری در هم تنیده‌اند. مسئله‌یابی، راه‌حل‌یابی و مشروعیت بخشی از زیر مولفه‌های تدوین سیاست‌ها هستند. اجرای برنامه‌های فرهنگی زیر مولفه‌های مدیریتی و قانونی را در بر می‌گیرد. و در نهایت، شاخص‌های عمومی و حرفه‌ای ارزیابی فعالیت‌های فرهنگی در نظام آموزش عالی را شکل می‌دهند. نتیجه‌گیری: چنان‌چه سیاست‌گذاری فرهنگی مطلوب در آموزش عالی صورت نگیرد، یک احتمال وجود دارد و آن این است که دیگران برای ما سیاست‌گذاری فرهنگی خواهند کرد که می‌تواند چالش‌ها و تغییراتی را در نظام آموزش عالی ما پدید آورد. پرونده مقاله

مقدمه و هدف: سیاستگذاری فرهنگی شامل سه مرحله تدوین سیاست‌ها، اجرای برنامه‌ها و ارزیابی از فعالیت‌ها است. در هر یک از مراحل موانعی وجود دارند که شناسایی و ارائه راهکار برای برطرف کردن آنها و بهبود وضعیت موجود می‌تواند مفید باشد. هدف این مطالعه شناسایی موانع و راهکارهای سیاستگذاری فرهنگی نظام آموزش عالی است تا زمینه شناسایی، پیش‌بینی، بازخورد، بهیود و ارتقا فراهم شود. روش: این مطالعه از روش کیفی و مرور نظام مند با هدف کاربردی استفاده کرد. مرور نظام‌مند جامعی از اسناد صورت گرفت که از پژوهش‌های پایگاه‌های اطلاعاتی مختلف و ارجاعات مرتبط بین سال‌های 1387 تا 1399 صورت گرفت. در مجموع 40 منبع مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. معیارهای انتخاب اسناد، همراستایی عنوان، چکیده و محتوی با سیاستگذاری فرهنگی در آموزش عالی بود. یافته‌ها: یافته‌های حاصل از پژوهش نشان داد که موانع سیاستگذاری فرهنگی موسسات آموزش عالی را می‌توان در سه مقوله اصلی به همراه زیرمولفه‌های مربوطه قرار داد: موانع تدوین سیاست‌ها (موانع نظری و مطالعاتی، ضعف در مسئله‌شناسی، روش شناسی و فقدان پایگاه اطلاعاتی)؛ موانع اجرای برنامه‌ها (موانع ناشی از مجریان، موانع مالی، موانع قانونی، موانع مرتبط با منابع انسانی، موانع مرتبط با مدیریت زیر ساخت‌ها و موانع محیطی) و موانع ارزیابی فعالیت‌ها (موانع مرتبط با داده‌ها، موانع سخت‌افزاری، موانع نرم‌افزاری و موانع مرتبط با درک و هشیاری). نتیجه‌گیری: مهم‌ترین نتیجه پژوهش حاضر این است که سیاستگذاری فرهنگی موسسات عالی نباید با نظم گفتمانی دانشگاهی حاکم بر میدان علم و دانشگاه در تضاد باشد. راهکار مفید برای دستیابی به این واقعیت، برطرف کردن موانع سیاستگذاری فرهنگی است. پرونده مقاله

مقدمه و هدف: در دو دهه اخیر، با وجود تاکید بر اهمیت سیاستگذاری فرهنگی موسسات آموزش عالی، ارزیابی تناسب تدوین سیاست ها، کارایی اجرای برنامه‌ها و اثربخشی ارزیابی فعالیت‌های فرهنگی کمتر مورد توجه بوده است. این مطالعه با هدف شناسایی نشانگرهای ارزیابی سیاستگذاری فرهنگی موسسات آموزش عالی صورت گرفت. طراحی الگوی مفهومی ارزیابی سیاستگذاری فرهنگی از دیگر اهداف مطالعه بود.روش: پژوهش با روش کیفی و مرور پژوهش ‌های قبلی انجام شده است. مقالات از میان کلیه مطالعات مرتبط با ارزیابی سیاستگذاری فرهنگی در بازه زمانی 1997 تا 2020 انتخاب شدند. از میان 191 مقاله جستجو شده، در نهایت 50 مورد انتخاب و به صورت نظام مند مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: براساس مرور پژوهش ‌ها و مقالات مرتبط، نشانگر های ارزیابی سیاستگذاری فرهنگی در نظام آموزش عالی در سه مقوله اصلی ارزیابی تدوین سیاست‌ ها، ارزیابی اجرای برنامه‌ ها و ارزیابی فعالیت ‌ها و پیامد ‌ها دسته‌بندی شدند. مقوله‌ های فرعی نیز به صورت مسئله‌‌یابی، تدوین راه‌حل ‌ها و مشروعیت بخشی به آنها در بخش تدوین سیاست ‌ها دسته‌بندی شدند.نتیجه گیری: با شناسایی نشانگر های ارزیابی سیاستگذاری فرهنگی نظام آموزش عالی، نقاط ضعف و قوت سیاستگذاری فرهنگی در مراحل تدوین، اجرا و ارزیابی مشخص می شوند. علاوه بر اینکه نقشه راهی برای سیاستگذاران است، زمینه لازم برای اقدامات اصلاحی، بهبود و ارتقای کیفیت در چرخه سیاستگذاری فرهنگی نظام آموزش عالی کشور فراهم می شود. پرونده مقاله

به خاطر پویایی پدیده فرهنگ، آشنایی کامل سیاست گذاران با معیارها و نشانگرهای مد نظر در ارزیابی سیاستگذاری فرهنگی یک راهبرد نوآورانه است تا بتوانند به نیازهای اجتماعی و موضوعات چالشی پاسخ دهند. ارزیابی سیاست گذاری فرهنگی موسسات آموزش عالی در کشور ما علی رغم وجود نهادها و دستگاه های مختلف فاقد الگوی بومی است. پژوهش حاضر با هدف طراحی الگوی ارزیابی سیاست گذاری فرهنگی موسسات آموزش عالی انجام شد. این مطالعه به روش آمیخته(کیفی – کمی) دنبال شد. در بخش کیفی از روش فراترکیب یافته های پژوهش ها در بازه زمانی 1381 تا 1399 استفاده گردید. مصاحبه نیمه ساختاریافته با 19 نفر از خبرگان انتخاب شده با نمونه گیری هدفمند برای پالایش، راستی آزمایی و اعتبارسنجی نشانگرها صورت گرفت. در نهایت سه معیار شامل 1) تناسب به همراه (2 عامل، 5 ملاک، 10 نشانگر)؛ 2) کارایی (3 عامل، 7 ملاک، 16 نشانگر)؛ و 3) اثربخشی(3 عامل، 7 ملاک، 16 نشانگر) به عنوان الگوی ارزیابی سیاستگذاری فرهنگی موسسات آموزش عالی شناسایی شدند. در مرحله کمی، برای آزمودن الگو از روش توصیفی – تحلیلی استفاده شد. جامعه آماری شامل اعضای هیات علمی به تعداد 3163 نفر بود که با استفاده از جدول مورگان 341 نفر به روش نمونه گیری نسبتی برای هر یک از دانشگاه های تهران، علامه طباطبائی و الزهرا به ترتیب 241، 59 و 41 نفر انتخاب شدند. پرسشنامه محقق ساخته منتج از داده های بخش کیفی در طیف لیکرت برای جمع آوری داده های مورد نیاز طراحی شد. روایی(صوری، تحلیل منطقی محتوی و تحلیل عاملی) جهت بررسی کیفیت و دقت پرسشنامه به کار برده شد. از آلفای کرونباخ(94/0) برای سنجش پایایی استفاده گردید. در نهایت روایی و پایایی تایید شدند. برای آزمودن الگو و بررسی داده ها، 313 پرسشنامه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج تحلیل عاملی مرتبه دوم نشان داد که عامل های هشت گانه دارای بار عاملی کافی جهت پیش بینی الگوی ارزیابی سیاست گذاری فرهنگی موسسات آموزش عالی هستند. بنابراین، 3 معیار، 8 عامل، 19 ملاک و 42 نشانگر می توانند الگوی بومی سازی شده ارزیابی سیاستگذاری فرهنگی موسسات آموزش عالی شکل دهند و نتایج مفیدی در جهت شناسایی، اصلاح، بهبود و ارتقا فراهم آورند. پرونده مقاله