تحقیق حاضر با هدف بهره‌گیری از دانش استادانی که در سال‌های اخیر وظیفه آموزش زبان فارسی‌ به‌‌ غیر فارسی‌زبانان را برعهده داشته‌اند، به شناخت چگونگی نگرش آنان نسبت به رویکردهای مختلف آموزش می‌پردازد. اهمیت این تحقیق، ناشی از لزوم بهبود روش‌های آموزش زبان‌فارسی و در نتیجه، گسترش حوزه نفوذ فرهنگی ایران در خارج از مرزهای کشور است. جامعه آماری این پژوهش استادانی هستند که سالها آموزش زبان فارسی به غیرفارسی‌زبانان را در خارج از کشور به عهده داشتند. این تحقیق به روش کیو انجام گرفت؛ بدین ترتیب که در بخش ادبیات تحقیق بعد از بررسی رویکردهای مختلف آموزش زبان فارسی به غیر فارسی زبانان ، پرسشنامه‌ای با 50 گویه تهیه و به صورت کلشمار دراختیار کلیه استادان جامعه آماری گذاشته شد. داده ها به‌وسیله برنامه رایانه‌ای کوانل تجزیه و تحلیل شد و این نتیجه حاصل شد که استادان، در خصوص شیوه تدریس، به رویکرد ارتباطی باور دارند. بر اساس این رویکرد، حضور استاد در کلاس به عنوان یک عضو فعال و همسطح با زبان آموزان، ارتقای انگیزه آنان و استفاده از وسایل کمک آموزشی، جزء بایدهای آموزش زبان‌ دوم است. در آموزش به شیوه ارتباطی، تمرکز بر توانایی برقراری ارتباط است و این توانایی یعنی زبان آموز بتواند از زبان برای برقراری ارتباط موفق و موثر استفاده کند. همچنین نتایج پژوهش نشان داد که از دیدگاه استادان با تجربه، آغاز زبان‌آموزی با مهارت خواندن و نوشتن، تکیه بر آموزش قواعد دستور‌زبان و تکیه بر یادگیری واژگان به‌طور مطلق، در زمره نبایدهای آموزش زبان‌فارسی به غیر فارسی‌زبانان است. پرونده مقاله