جایگاه "رویکرد ارتباطی"در آموزش زبان فارسی به غیر فارسی‌زبانان (بررسی دیدگاه استادان باسابقه)
محورهای موضوعی : مدیریت رسانهنسرین آقایی 1 , افسانه مظفری 2
1 - کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه کاشان، کاشان، ایرانnasrinaghaei1367@gmail.com
2 - دانشیار، گروه علوم ارتباطات و دانش شناسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
کلید واژه: استادان باسابقه, آموزش زبان فارسی به غیر فارسی زبانان, رویکرد ارتباطی,
چکیده مقاله :
تحقیق حاضر با هدف بهره‌گیری از دانش استادانی که در سال‌های اخیر وظیفه آموزش زبان فارسی به غیر فارسی‌زبانان را برعهده داشته‌اند، به شناخت چگونگی نگرش آنان نسبت به رویکردهای مختلف آموزش می‌پردازد. اهمیت این تحقیق، ناشی از لزوم بهبود روش‌های آموزش زبان‌فارسی و در نتیجه، گسترش حوزه نفوذ فرهنگی ایران در خارج از مرزهای کشور است. جامعه آماری این پژوهش استادانی هستند که سالها آموزش زبان فارسی به غیرفارسی‌زبانان را در خارج از کشور به عهده داشتند. این تحقیق به روش کیو انجام گرفت؛ بدین ترتیب که در بخش ادبیات تحقیق بعد از بررسی رویکردهای مختلف آموزش زبان فارسی به غیر فارسی زبانان ، پرسشنامه‌ای با 50 گویه تهیه و به صورت کلشمار دراختیار کلیه استادان جامعه آماری گذاشته شد. داده ها به‌وسیله برنامه رایانه‌ای کوانل تجزیه و تحلیل شد و این نتیجه حاصل شد که استادان، در خصوص شیوه تدریس، به رویکرد ارتباطی باور دارند. بر اساس این رویکرد، حضور استاد در کلاس به عنوان یک عضو فعال و همسطح با زبان آموزان، ارتقای انگیزه آنان و استفاده از وسایل کمک آموزشی، جزء بایدهای آموزش زبان دوم است. در آموزش به شیوه ارتباطی، تمرکز بر توانایی برقراری ارتباط است و این توانایی یعنی زبان آموز بتواند از زبان برای برقراری ارتباط موفق و موثر استفاده کند. همچنین نتایج پژوهش نشان داد که از دیدگاه استادان با تجربه، آغاز زبان‌آموزی با مهارت خواندن و نوشتن، تکیه بر آموزش قواعد دستور‌زبان و تکیه بر یادگیری واژگان به‌طور مطلق، در زمره نبایدهای آموزش زبان‌فارسی به غیر فارسی‌زبانان است.
The aim of this study is to use the knowledge of professors who in recent years have been tasked with teaching Persian to non-Persian students to recognize their attitudes towards different approaches to teaching Persian to non-Persian students. The importance of this research stems from the need to improve Persian language teaching methods and, as a result, to expand Iran's cultural sphere of influence outside the country. The statistical population are professors who have been teaching Persian language abroad for many years. This research was conducted using the “Q” methodology, thus, after examining the different approaches to educate Persian language to non-Persian students, a questionnaire with 50 items was prepared and given to all professors in the statistical population in total. The data was analyzed by a computer program and it was concluded that teachers believe in a “communication approach” to teach foreign language. According to this approach, the presence of the teacher in the class as an active member, promotes their motivation and using teaching aids, is a must for educating non-Persian language. In communication approach, focus is on the ability to communicate, and this ability means that the learner can use language to communicate successfully and effectively. The results also showed that from the point of view of experienced teachers, starting language with reading and writing skills, relying on teaching grammar rules and relying on learning Vocabulary is absolutely, forbidden in teaching Persian to non-Persian speakers.
_||_
