خشکسالی پدیده‌ای است طبیعی که فراوانی آن در مناطق خشک و نیمه خشک ایران، بویژه و استان فارس بسیار زیاد است. ارزیابی و پایش خشکسالی از نیازهای اساسی برنامه‌‌ریزیهای مدیریت کشاورزی و منابع آب برای کاهش اثرات آن به‌شمار می‌روند. بدین منظور، استفاده از شاخصهای خشکسالی پیشنهاد می‌شود. از جمله شاخصهای مزبور می‌توان به شاخصشناسایی خشکسالی (RDI) اشاره نمود. در این تحقیق، دوره‌ی بازگشت خشکسالی کشاورزی گندم در استان فارس بر مبنای شاخص RDI مورد ارزیابی قرار گرفت؛ و به این منظور، از داده‌های هواشناسی 12 ایستگاه سینوپتیک با حداقل 10 سال آمار در سطح استان مزبور استفاده شد. در این تحقیق روش پنمن- مانتیت برای محاسبه‌ی تبخیر- تعرق به‌کار رفت. سپس شدت خشکسالی RDI بهنجار و معیار شده برای هر سال زراعی به دست آمد. پس از طبقه‌بندی شدت خشکسالی گندم مشخص شد که در تمام ایستگاه­های مورد مطالعه، خشکسالی بهنجار بیشترین تداوم را داشته است. همچنین نقشه‌های پهنه‌بندی خشکسالی گندم با دوره‌های بازگشت 2، 5، 10، 25 و 50 سال نیز تهیه گردید. نتایج حاکی از آنند خشکسالی کشاورزی گندم در دوره‌های بازگشت 2 و 5 سال، در کل استان فارس بهنجار می‌باشد، اما در دوره‌های بازگشت 10، 25 و 50 سال شرایط متفاوتند. پرونده مقاله

سرریزهای پلکانی یکی از انواع سرریزها می‌باشند که بر پایه‌ی بررسیهای انجام گرفته نقش موثری در استهلاک کارمایه دارند. در این تحقیق با استفاده از 12 گروه آرایش متفاوت، اثر شیبهای معکوس در پله های این نوع از سرریزها بررسی شدند. این آرایشها با استفاده از یک نمونه‌ی آزمایشگاهی از جنس پلکسی‌گلاس با ارتفاع تاج 72 سانتیمتر از کف نهرپایه‌دار تحقیقاتی و در بده‌های متفاوت مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان می‌دهندکه، با افزایش بده و افزایش شمار پلکانها، و در نظر گرفتن شیب معکوس پلکانها، افت کارمایه افزایش یافته است. با این حال، نمی‌توان شمار موانع و یا شیب پلکانها را به‌صورت نامحدود، و بدون توجه به مسائل هیدرولیکی جریان افزایش داد، چه، بالاترین میزان افت کارمایه لزوماً در بیشینه‌ی شمار پلکانهای شیب دار رخ نداده است. پرونده مقاله

کمبود آب یک مشکل جهانی رو به تزاید است و افزایش جمعیت، بهبود سطح زندگی و تقاضای درحال افزایش برای کیفیت محیط زیست، دولت­ها را برانگیخته تا برای مدیریت بهتر منابع آب موجود، راه کارهای بهتری را ارائه نمایند. افزون بر آن، علائق سیاسی در حال رشدی برای کاهش آب مورد استفاده در بخش کشاورزی وجود دارد که منافع محیطی کافی و افزایش رفاه دیگر مصرف­کنندگان آب را به دنبال دارد. این موضوع، موجب افزایش بیشتر تجزیه تحلیل­های اقتصادی، برای بررسی رفتار کشاورزان با استفاده از روشهای برنامه­ریزی ریاضی، به خصوص برنامه­‌ی ریاضی مثبت[1] را در پی داشته است. در مطالعه‌ی حاضر، از روش برنامه­ریزی­ریاضی مثبت تصحیح شده، که برای روشهای کم­آبیاری که در دوره‌ی مرجع مشاهده نشده کاربرد دارد، استفاده شد. این مطالعه در شهرستان مرودشت که با کمبود آب و کاهش سطح سفره­های آب زیر‌زمینی مواجه است، در سال 91 انجام شد. سیاستهای اعمال شده شامل افزایش 5، 10، 15، 20 و 30 درصدی در قیمت آب آبیاری و کاهش 5، 10، 15 و 25 درصدی در مقدار آب آبیاری دردسترس بود. نتایج نشان دادند که، افزایش هزینه‌ی آبیاری و کاهش آب دردسترس، در پذیرش کم­آبیاری موثر است. افزون بر آن، تاثیر سیاست کاهش آب دردسترس نسبت به سیاستهای افزایش قیمت، بر تغییر الگوی کشت بیشتر بود. لذا توصیه می­شود که از سیاستهای کاهش آب در دسترس استفاده شود.
1. Positive Mathematical Programming (PMP) پرونده مقاله