کیفیت شهرنشینی به چگونگی شرایط و وضعیت شیوه زندگی خانوارهای شهری و ساخت فضای داخلی شهرها اطلاق می­شود. با توجه به پیچیدگی ذاتی شـهرها و ابعـاد مختلـف تأثیرگذاری آنها، شناخت عوامـل اصـلی و کلیـدی در جهت دستیابی بـه پایـداری شـهری ضـروری بـه نظـر می­رسـد. در ایـن راسـتا، رضـایت­مندی شهرنشـینان از وضعیت موجود شهرها، توجه به خواسته­هـا و نیازهـای آنان می­تواند مدیران شهری را در دست­یابی به پایداری بیشتر شهرها به­ ویژه پایـداری اجتمـاعی یـاری رسـاند. هدف اصلی این پژوهش ارزیابی کیفیت شهرنشینی بر اساس تجزیه و تحلیل ساختار و کارکرد سیستم شهری در نورآباد ممسنی است. روش تحقیق به کار رفته توصیفی ـ تحلیلی و از نظر هدف در زمره­ی پژوهش کاربردی می­باشد. با توجه ماهیت پژوهش روش گردآوری داده­ها به صورت پیمایشی است. جامعه آماری تمام خانوارهای ساکنان شهر نورآباد ممسنی می­باشد که به صورت تصادفی350 نمونه انتخاب و پرسش­نامه بین آن­ها توزیع شده است. یافته­های پژوهش به وسیله مدل تاپسیس و نرم افزار SPSS  به منظور تعیین کیفیت شهرنشینی در شهر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج پژوهش حاکی از آن است که شهروندان بالاترین رضایت را نسبت به شاخص کارکرد امنیت اجتماعی به جز گویه کیفیت امکانات و خدمات پزشکی دارند در کارکرد امنیت اجتماعی بالاترین رتبه­ی کسب شده متعلق به رضایتمندی از پاسخگویی نیروی انتظامی با رتبه 639/0 و رتبه 517/0 را رضایتمندی از امکانات پزشکی موجود در این شهر کسب نموده است. کمترین رضایت را نسبت به کارکرد تولیدی شهر دارند، در این کارکرد رضایتمندی از وضعیت اشتغال در تولیدات صنعتی در رتبه پایین با نمره 453/0 قرار دارد. همچنین بین رضایتمندی و کارکرد تولیدی بیشترین رابطه و همبستگی نسبت به سایر شاخص­ها برقرار می­باشد. پرونده مقاله

         در زندگی مدرن امروزی با توجه به سطوح مختلف فعالیت­های اقتصادی و اجتماعی افراد که منجر به شکل­گیری نیازها، خواسته­ها و انتظارات جدید از فضای پیرامونی آنها شده، تقاضا برای زمین و دخل و تصرف در آن نیز دچار تحول گردیده است. در این میان سکونتگاه­های روستایی دارای پیشینه­ای هماهنگ از نظر معیشتی و هویتی با زمین، نحوه بهره­برداری و تغییر کاربری از این منبع کمیاب در راستای خلق فضاهای محل سکونت خود می­باشند. که با توجه به تغییر در نوع معیشت، فضای کالبدی– ساختاری روستاها و سطوح فکری و رفتاری روستائیان نحوه­ی استفاده از زمینِ درون روستاها نیازمند مدیریتی جامع و اتخاذ سیاست­های راهبردی به منظور ایجاد نظام آمایش سرزمین درون روستاها می­باشد. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از حیث ماهیت، از نوع توصیفی ـ تحلیلی است، که به بررسی استفاده مناسب از زمین­های روستایی و عوامل اثرگذار بر مدیریت کاربری اراضی روستایی در سکونتگاه­های بخش مرکزی شهرستان ممسنی پرداخته است. به منظور تحلیل داده­ها یافته­های مقدماتی تحقیق را در مدل «SWOT» مورد بررسی قرار داده و 10 نقطه قوت، 11 تهدید، 10 فرصت و 10 ضعف بررسی و 18 استراتژی ارائه شده است. در نهایت با بهره­گیری از تکنیک «TOPSIS» نقاط قوت، ضعف، تهدیدها و فرصت­های منتج شده از دیدگاه صاحبنظران رتبه­بندی شدند. بر اساس یافته ها استراتژی تدافعی (WT)، بهترین روش در جهت برنامه­ریزی و مدیریت اراضی زراعی روستاهای مورد مطالعه شناخته شد. همچنین بر این اساس نتایج تکنیک تاپسیس تهدیدها بیشترین تأثیر را در بهینه­سازی و توسعه متعادل کاربری اراضی روستایی دارد و در رتبه دوم فرصت­ها قرار می­گیرند. از این رو برای بهینه­سازی و توسعه متعادل کاربری اراضی در این بخش استراتژی تدافعی می­بایست در اولویت قرار گیرد. پرونده مقاله