فرآیند تصمیم سازی در الحاق ایران به گروه ویژه اقدام مالی یکی از مسائل مهم حوزه سیاست خارجی ایران به شمار آمده و این سؤال را به ذهن متبادر نموده که فرآیند تصمیم سازی در الحاق ایران به گروه ویژه اقدام مالی از منظر ساختارکارگزار برمبنای چه رویکرد، و عناصری قابل تبیین می باشد؟ در پاسخ ،تحلیل های متضادی برمبنای دو رویکرد ساختارو کارگزار صورت پذیرفته که هر کدام از این رویکردها برمبنای چشمانداز خاص خود به تحلیل این مسئله پرداخته که به دلیل نگاه تک بعدی بر این رویکردها، پاسخ کاملی را در بر نداشته . از منظر آینده پژوهی اگر چشم انداز الحاق ایران به این نهاد را تابع صرف اراده ساختار و تبعیت مطلق کارگزار ایرانی ترسیم نمود، الحاق ایران به این نهاد، پیامدهای فشار و ایجاد محدودیت برای ایران را در پی خواهد داشت .در مقابل عدم الحاق ایران به این نهاد از منظر رویکرد کارگزار بی تردید انفعال و انزوای اقتصادی ایران را تشدید خواهد کرد .اما تصمیم سازی الحاق به این نهاد در چارچوب تعامل ساختار کارگزار، حصول توافق مطلوب تامین منافع متقابل وساختار و کارگزار را به دنبال خواهد داشتمسئله مهم در سیاست خارجی ایران برمبنای رویکرد تعامل ساختار کارگزار مورد مطالعه قرار گیرد. فرض بر این نوشتار این است که فرآیند تصمیمسازی در الحاق ایران به گروه ویژه در چارچوب رویکرد تعامل ساختار و کارگزار از منظر سازه انگاری برمبنای تأثیرگذاری ساختار بی نالمللی و کارگزاری دولت ایران مبتنی بر مؤلفه های مادی و معنایی قابل ارزیابی می باشد . پرونده مقاله