مفهوم توسعه در جمهوری اسلامی ایران بر پایه رقابت‌ها و مشارکت‌ها نهادینه شده است، و توجه به آینده این دو عامل نشان‌دهنده قوت یا ضعف در نظام جمهوری اسلامی می‌باشد. مشارکت افزایی، به‌عنوان روندی چندبعدی از مؤلفه‌های زیادی تأثیر پذیرفته یا بر آن‌ها تأثیر می‌گذارد؛ به‌گونه‌ای که تحقق آن، مستلزم کار گروهی، ثبات بخشی فکری - رویه‌ای کارگزاران نظام، نسبت به روندهای مثبت تأثیرگذار و هم‌افزایی بهینه ظرفیت‌ها و زیرساخت‌های بالقوه و بالفعل است. لذا سؤال مقاله حاضر این است که چه راهبرهای آینده‌پژوهانه‌ای در جهت افزایش رقابت و مشارکت سیاسی در جمهوری اسلامی ایران وجود دارد؟ تحقیق حاضر از نوع تحلیلی – توصیفی با رویکرد آینده‌پژوهی، با استفاده از روش سناریو پردازی است. یافته‌ها حکایت از سناریو پردازی در قبال آینده‌ای مطلوب در برابر جامعه مدنی نسبت به مشارکت سیاسی دارد؛ که شامل سناریوی ممکن؛ سناریوی محتمل؛ سناریو آینده مطلوب اشاره نمود. پرونده مقاله

جمهوری اسلامی از ابتدا با تکیه‌ بر پارامترهای نظام‌سازی دموکراتیک؛ با برگزاری رفراندوم شکل گرفت و پس ‌از آن نیز با برگزاری انتخابات در طول این سال ها با سلایق مختلف نشان داد که ملاک حاکمیت در جمهوری اسلامی رأی مردم است. نگارنده‌ی مقاله هدف خود را بر این موضوع گذارده و به بررسی موضوع پرداخته؛ موضوعی که جوانب آن در باب انتخابات را در خود جای دهد. بهترین واژه در این زمینه رقابت سیاسی بوده که اخیرا به‌خوبی خود را در تمامی انتخابات نشان داده، ولی نتوانسته است جایگاه قانونی مشخصی را در قوانین از خود به‌جای بگذارد. سؤال اصلی بر این پایه است که مهم‌ترین موانع جامعه‌شناختی رقابت سیاسی در ایران کدام‌اند؟ روش تحقیق در این پژوهش توصیفی- تحلیلی و یافته‌ها نشان‌دهنده آن است، علاوه ‌بر موانع ساختاری، ویژگی‌های جامعه‌شناختی چون ویژگی‌های تاریخی، نبود فرهنگ سیاسی، نبود رقابت سیاسی، نبود تحزب‌گرایی ازجمله مهم‌ترین آن است. پرونده مقاله