بیماری‌های واگیردار همواره منبعی از ترس و نگرانی را موجب می‌شوند که به دنبال شیوع بیماری، نشانه‌های اضطراب در فرد قابل مشاهده است از جمله اضطراب کرونا که به تداوم آسیب‌های روانی و تشدید مشکلات اجتماعی منجر می‌شود. هدف از انجام این پژوهش مقایسه خودکارآمدی مقابله‌ای براساس شدت اضطراب کرونا در شهروندان شهر تهران بود. روش پژوهش توصیفی از نوع علی مقایسه‌ای بود. جامعه آماری شامل همه شهروندان شهر تهران در فروردین و اردیبهشت ماه سال 1400 بودند که ۲۱۵ نفر به روش نمونه‌گیری داوطلبانه با فراخوان اینترنتی از طریق شبکه‌های اجتماعی (تلگرام و واتساپ) انتخاب شدند. داده‌های آماری با استفاده از مقیاس اضطراب ویروس کرونا (علی‌پور و همکاران، 1398) و مقیاس خودکارآمدی مقابله‌ای (چسنی و همکاران، 2005) که بصورت پرسشنامه های مجازی تحت وب تهیه شده بودند، جمع آوری شد، همچنین داده‌های بدست آمده از این پرسشنامه ها با روش تحلیل واریانس یک راهه در نرم افزارSPSS-25 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج تحلیل واریانس نشان داد که بین گروه اضطراب کرونا خفیف با شدید، در میانگین خودکارآمدی مقابله‌ای و مقابله‌ی مسئله مدار، بین گروه اضطراب کرونا خفیف با متوسط در میانگین مقابله‌ی مسئله مدار تفاوت معنی‌دار وجود داشت (۰۱/۰p<). میانگین خودکارآمدی مقابله‌ای و مقابله مسئله‌مدار درسایر تقابل‌های شدت اضطرب کرونا تفاوت معنی‌دار نداشتند، همچنین میانگین توقف هیجان و افکار ناخوشایند و دریافت حمایت از خانواده و دوستان در تمام تقابل‌های شدت اضطرب کرونا تفاوت معنی‌دار نداشتند (۰5/۰p>)، بنابراین بنظر می‌رسد مسؤلان حوزه سلامت باید به مفهوم خودکارآمدی مقابله‌ای به عنوان شاخصی مهم در زمینه تامین سلامت روان افراد در زمان شیوع اضطراب کرونا توجه بیشتری داشته باشند. پرونده مقاله