احساس غربت از مفاهیم مهم در ارتباط با دانشجویان غیربومی است که همواره متأثر ازعوامل مختلفی‌ می‌باشد. پژوهش‌حاضر با هدف بررسی‌ برازندگی مدل معادلات ساختاری احساس غربت براساس تاب‌آوری با میانجیگری سازگاری عاطفی و اجتماعی انجام گرفت. این پژوهش از لحاظ هدف بنیادی و از نظر روش توصیفی از نوع مدل‌سازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری دانشجویان کارشناسی غیر بومی دانشگاه محقق اردبیلی‌ در سال تحصیلی 96-1395 بودند که ۲45 نفر به ‌روش نمونه‌گیری غیر‌تصادفی سهمیه‌ای به ‌عنوان حجم ‌نمونه انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش پرسش‌نامه‌ی احساس غربت(UHS)، پرسش‌نامه‌ی تاب آوری کانر و دیویدسون (CD-RIS) و مقیاس سنجش سازگاری بل (BAS) بود. داده‌ها با شاخص‌های فرآوانی، میانگین، انحراف معیار، آزمون‌ همبستگی پیرسون و روش مدل‌سازی معادلات ساختاری در نرم افزارهای SPSS-25 و AMOS-24 تحلیل شدند. یافته‌ها نشان دادکه مسیر‌های مستقیم تاب‌آوری به احساس غربت، تاب‌آوری به سازگاری عاطفی و اجتماعی، سازگاری عاطفی و اجتماعی به احساس غربت و مسیر غیرمستقیم تاب‌آوری به احساس غربت با میانجیگری سازگاری عاطفی و اجتماعی معنی‌دار بود. یافته‌های این پژوهش بر اهمیت نقش میانجیگری سازگاری عاطفی و اجتماعی در رابطه تاب‌آوری با احساس غربت تأکید دارد. پرونده مقاله

بیماری‌های واگیردار همواره منبعی از ترس و نگرانی را موجب می‌شوند که به دنبال شیوع بیماری، نشانه‌های اضطراب در فرد قابل مشاهده است از جمله اضطراب کرونا که به تداوم آسیب‌های روانی و تشدید مشکلات اجتماعی منجر می‌شود. هدف از انجام این پژوهش مقایسه خودکارآمدی مقابله‌ای براساس شدت اضطراب کرونا در شهروندان شهر تهران بود. روش پژوهش توصیفی از نوع علی مقایسه‌ای بود. جامعه آماری شامل همه شهروندان شهر تهران در فروردین و اردیبهشت ماه سال 1400 بودند که ۲۱۵ نفر به روش نمونه‌گیری داوطلبانه با فراخوان اینترنتی از طریق شبکه‌های اجتماعی (تلگرام و واتساپ) انتخاب شدند. داده‌های آماری با استفاده از مقیاس اضطراب ویروس کرونا (علی‌پور و همکاران، 1398) و مقیاس خودکارآمدی مقابله‌ای (چسنی و همکاران، 2005) که بصورت پرسشنامه های مجازی تحت وب تهیه شده بودند، جمع آوری شد، همچنین داده‌های بدست آمده از این پرسشنامه ها با روش تحلیل واریانس یک راهه در نرم افزارSPSS-25 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج تحلیل واریانس نشان داد که بین گروه اضطراب کرونا خفیف با شدید، در میانگین خودکارآمدی مقابله‌ای و مقابله‌ی مسئله مدار، بین گروه اضطراب کرونا خفیف با متوسط در میانگین مقابله‌ی مسئله مدار تفاوت معنی‌دار وجود داشت (۰۱/۰p<). میانگین خودکارآمدی مقابله‌ای و مقابله مسئله‌مدار درسایر تقابل‌های شدت اضطرب کرونا تفاوت معنی‌دار نداشتند، همچنین میانگین توقف هیجان و افکار ناخوشایند و دریافت حمایت از خانواده و دوستان در تمام تقابل‌های شدت اضطرب کرونا تفاوت معنی‌دار نداشتند (۰5/۰p>)، بنابراین بنظر می‌رسد مسؤلان حوزه سلامت باید به مفهوم خودکارآمدی مقابله‌ای به عنوان شاخصی مهم در زمینه تامین سلامت روان افراد در زمان شیوع اضطراب کرونا توجه بیشتری داشته باشند. پرونده مقاله